“ස්වරණ රන්වන් ප්‍රේමිය
කුණාටුවකිය ඔබ
විරිත්තක් සේ රළ නැගෙන
සමුදුරු ගොසක් විළසින්
රැගෙන ගිය
චණ්ඩ සැඩ සුළඟ
අහස් ගඟුලෙහි
නිදන් නැති තාරකා
නිනද දෙන නිම්න තන්ත්‍රය
රේඛීය කාල මායාව
බිඳහළ
දක්ඛිණාවර්තව එතෙන
ක්ෂතික ක්ෂිතිජය
විදුරු මිණිතලාවක
ඇතිරූ පළිඟු කැට දැවී පපු තුළෙහි
කරවෙනා කවෝසය
අහස් කුස අරා නැගෙනා
පිරමීඩ ත්‍රිකෝණෙක විසිරෙන
ඒකමතිමය
සර්පිලාකාරික නර්තනය
පැරණි ලෝකයෙ රක්ත පැහැ
වයින් බඳු බිඳු බන්ධනය
රැහිරුවෙන් නැහැවුණු
පිට පුරාවෙහි රුදුරු කැටයම් කැපූ
පත අට එකට දුක සිඳල්ළූ
සංසාර සුගන්ධය විහිදන
සූරිය කුසුම මීවන වනේ පිපි
තුරුහිසෙක ඒකමිතිය
ඉකිරි කටු ඔටුනු පැළඳුව
බිඟු ගීතිකා මධු ඉහෙන
මසෙන් මස මසින් මස
වේදනා පාප පොදි ඉපැද්දූ
එ’රන්වන් සිඟුවළඟ”
1:ඔන්න ඕකයි කවිය. මම මේක කෑලි බෑලි අකුරු බකුරු එහෙ මෙහෙ නොකර ෆේස් බුකියේ මගේ බිත්තියට උඩුගත කළා. ඈ ප්‍රති උත්තරේ මට මැසෙන්ජරෙන් එව්වා. සුද්ද ඉංගිරිසියෙන්. දිරවගන්නත් අමාරුයි. අප්පේ ඒක බරපතලයි මම උත්තර දුන්නා. ඈ හිහි ට පසුව ඇස් වසාගත් ඉමෝජියක් එව්වෙ හරියට මොකුත් නොදන්න ළදරු පැටික්කියෙක් වගේ. මම කිව්ව මේක විපරිවර්තනේ කරන්නම ඕනෙ කියල. ඔන්න ඒ මූණෙ නේත්‍රා ගිණි ගන්න ඉරක් වෙන බව මම දන්නවා. මම කිව්ව හරි ඕන නෑ මේක මං ගාවම තිබුනාවෙ. ඔන්න හිනහව අයිත් හරියට ත්‍රයිලෝක පන්දමක් දැල්වුනාම බෝවෙන හිනාවක් වගේ. මාත් හිනා උනා. එදා ඒ දවස බවුතිකව ගෙවුනෙ එහෙම. ඔව් මට එහෙම කියන්නත් පුළුවන් ඒ වුනාට ඒකෙ අනිත් පැත්ත ඊට වඩා බරපතලයි. මේක අපි කවුරුවත් බලාපොරොත්තු වෙන විදිහෙ කතාවක් නම් නොවෙන බව මුලින්ම කියන්න ඕනෙ. කතන්දර ලස්සන වෙන්නෙ එතකොට අවිශ්වසනියත්වය. ඒක තමයි මූලිකම දේ.
2: අපි දෙන්න හිටියෙ කන්දක් උඩ. බුම්මාගෙන. ආකාසෙ දිහා බලාගෙන. රකුසු ඉර කඳු දෙකක් අතරට ගිලා බහින්න ඔන්න මෙන්න මේං මෙන්න ඇති. මට කෝපි පිපාසාවක් හැදුනා. මට ශේයියගෙ හිරු බැස්ම නරඹන බාවනාවට බාධා කරන්න කොහෙත්ම බෑ. ඉතින් මං ඉවසුව. ඔන්න ස්වර්ණ රන් ඉර හෙමි හෙමින් බැහැගෙන බැහැගෙන කඳු දෙබොක්කාවට වැදී සැතපුනා. ඊට පස්සෙ අඳුර, රැහැයි නාදය ඊටත් පස්සෙ. ඊට පස්සෙ. අපි හිරු බැස්ම නරඹන බාවනාව අහවර කරල නැගිට්ට. ඕං ශේයියගෙ කට ඇරෙන මොහොත. දත් කුට්ටම පෙන්නල එයා හිකි හිකි ගාල හිනාවෙලා කියනව.
“කෝපියක් බොමු ඒනම්ම්ම්ම්ම්….”
ම්ම්ම්ම් එක ඇදුනු විදිහට මම ඇත්තටම බය වුනා. මම කෝපි හැදිල්ල බාර ගත්තෙ වෙන මොකුත් නිසා නෙමෙයි ඒ අතින් හැදෙන කෝපි තිත්ත වැඩි නිසා. වෙන මොකුත්ම නිසා නෙමෙයි ‘ම්’ එක ඕනාවට වඩා ඇදුනොත් එදාට එයාට තිත්ත වැඩිපුර ඕනේ. මේක තිත්ත කෝපි බොන්න වෙලාවක් නෙමෙයි මට ඕන උනේ ශේයියගෙ තිත්ත ඕවර් යන තිත්ත කෝපි කෝප්පෙට තිත තියල ලා තිත්ත කෝපි කෝප්පයක් බොන්න. පස්සෙ හිතුණා නෑ හදනව අද තිත්ත කෝපි එතකොට තමයි ජීවිතේ රහ දැනෙන්නේ. සීතල ටිකෙන් ටික අපි ඉන්න දාරුමය නිවහන ආක්‍රමණය කරනව. එයා ස්වර්ණ පත්‍රයක් අතට අරන් නියපොත්තට කොටන්න ගත්ත ඒක බහිනකන්. ඊට පස්සෙ දල්වනේ අරන් ටක ටකස් ස්ද්දෙ මුසුව එන ශබ්ද තරංගයෙන් ඒක දල්ව ගත්ත. මම හෝ ගාන කේතලේ වතුර ගොජ ගොජ ගානකන් ඒක දිහා බලාගෙන. දල්වනේ ටකටකස් සද්දෙට මට ශේයියා දිහා බැලුනා. ලිප්ස්ටික් නොගෑ තොල් පෙති යුගලෙ ස්වර්ණ පත්‍රෙ ඇඹරෙනව. මම හිතුව සිගරැට්ටුවක් වුනත් ඒ තොල් පෙති අතරෙ ඇඹරෙන්නෙ නැත්තන් තමයි පුදුමෙ. ඒක ඒ තරම්ම උමතු ගැස්සෙන තොල් දෙකක්. එයා ඇඳන් හිටිය කලු පාට රෝලින් ස්ටෝන්ස් ටී ෂර්ට් එකේ දිව බිමටම පාත් වෙලා. ඒ දිවට මුද්දරයක් තියන්නමයි මගේ හිත කියන්නේ. ඒ කමිසෙ ඇතුලෙ දිවට යටින් හිර වෙලා ඉන්න හංසයො දෙන්න ඕං උඩ ගියා. ඒ කියන්නෙ ඒ හංසයො දුමින් පිරිලා පිරිල පිරිල ඉතිරිලා. ඕං උං පාත් උනා. අර ලිප්ස්ටික් නොගෑ තොල් අතුරින් මුහුදු රළක් වගේ දුම පිටවෙලා පිටවෙලා ගියා. මං හිටියෙ මේක දිහා බලාගෙන හංස ගීතිකාවක් ගය ගය. මේ මොහොතෙ මට ඒ හංසයො දෙන්න ගාවට ළං වෙන්න බැයි නම් වෙන්නෙ හංස ගීතිකා ගයන්න.
මොකෙක්ද එකෙක් වගේ. එතකොටම කේතලේ වතුර ගොජ ගොජ ගාලා විසිල් ගහන්න ගත්ත බංබුව. මම ලිප නිවල කෝපි කුඩු හැඳි දෙකක් ජොග්ගුවට හැලුවා. මදි තුනක්ම දැම්ම දෙන්නටම කෙළ වෙලා යන්න. සීනි එකට අත යද්දි මතක් උනා කෝපි එක්ක සීනි බොන එක එයා මට තහනම් කරල ගොඩක් කල් කියල. ඊට පස්සෙ ජොග්ගුවට උණු වතුර වක්කරල. කෝපි මග්ගු වලට හැලුවා. ආතල් එක තමයි නොපෙරූ කෝපි හැපෙන් එක. මම ෆ්‍රිජ් එකේ තිබ්බ චීස් කොටෙත් තඩි කෑලි දේකට කැපුව.එකයි.දෙකයි.තුනයි.ඊට පස්සෙ පහයි. එක්කො තුන්වෙනි ඇදිල්ලෙන් පස්සෙ නැත්තන් ඔහොම ඔහොම අදින පස්වෙන සර්පිලාකාර මුහුදු දුම් රළ පිට කිරිල්ලෙන් පස්සෙ ස්වර්ණ පත්‍රෙ එන්නෙ මාගාවට ඉතින් මම එතකන් හිතින් ගනිනවා. මම ස්වර්ණ පත්‍රෙ ඩැහැ ගත්ත අරං ඒකෙන් එකක් ඇද්ද පපු කැහුතු ගැලවිලා වීසිවෙලා යනකම්ම. ඇදල එයාට පෑව එයාගෙ තිත්ත හැම්ලොක් විෂ බඳුන බඳු කෝපි කෝප්පෙ. චීස් එක්ක ලිස්සල යන්න. එයා මං දිහා බලල මග්ගුවට තොල් පෙත්ත තියල දුම් ගුලි දාන කට පිච්චෙන කෝපි කෝප්පෙන් උගුරක් බිව්ව. ඕං මැඳගිල්ල ඉස්සුනා ඒ කියන්නෙ කෝපි එක මරු කියන හස්ත මුද්‍රාව. මම මගෙ අතේ අනික් ඇඟිලි ඔක්කොම නමල මැඳගිල්ලයි වෙඳගිල්ලයි උස්සල පෙන්නුව. ඒ තමයි මගේ මුද්‍රාව. මම තව දුම් අහුරකින් පපුව පුරවං ෆිල්ටරේ බිමදාල පෑගුව. පාගල ඇඳට වැටුනා.
3: අපි දෙන්න බවුතිකව කිසිම දවසක මුණගැහිල නැතත් අපි මුණ ගැහුන විදිහ මම මේං මෙහෙම අකුරු ගත කරනවා. එදා නා කපන වැස්ස. වැහි බින්ඳු හඬනව හොඳටම. ගොරවනව හරියට අර තුවක්ක්කු සහ රෝස බෑන්ඩ් එකේ නොවැම්බරයේ වැස්ස වගේ. මම ඉඳගෙන හිටියෙ විහාර මහ දේවි පාක් එකේ බංකුවක මම ඉඳපු තැන විතරක් තෙමුණෙ නෑ. එකපාරටම වැස්ස නවතුණා. නන්නාඳුනන ගැහැණියක් ලංකා බැංකු ඒ.ටී.එම් එකකින් කඩාගෙන එලියට ආවා. මම තාම බංකුවේ. ඇඟේ දැවටිල තිබ්බෙ සාරියක්. ඒක ඇගේ ඇඟේ ගානට තියල මහපු සාරියක් වගේ. ඒතරම්ම ඇඟට ඇලිල. ඒ ඇඟෙන් දහඩිය බේරෙනවා. මේ නාකපන වැස්සක. මම රත් උනා ඒ ඇඟ දැකලා. බමුනෙක් වුනත් දැහැන බිඳගන්න මූර්තියක් ඒක. ඒ මූණ නිච්චියටම කුන්දෙරාගෙ කතාවක එන මූණක්,සරමාගෝ කතාවක එන ඇස් දෙකක්,මාකේස්ගෙ කතාවක එන තොල් දෙකක්, මොරවියාගෙ කතාවක එන ඇඟක්. ඒක ලුසියානෝගෙ චිත්‍රයක් තරමටම යාතාර්තවත්. පාට නිකන් වැන්ගෝගෙ චිත්‍රෙක තියෙන කහ පාට වගේ. එයා ඇවිදින්නෙ ඩාලිගෙ චිත්‍රෙක දුර අඩි තිය තිය ඇවිදිනව වගේ. ඒ රූපෙ මගේ ළඟට ඇවිදගෙන එනවත් එක්කම කොහේදෝ යන මාතලී පුත්‍රයෙක්ගේ බෙන්ස් රථ රාජයෙක් එයාව ඩැහැගෙන ගියා. ඇත්තටම ඒ හැම දේටම එහායින් තිබ්බ පැරඩයිස් රෝඩ් එක ඉස්සරහ මගේ ලෝකය. ඔය ඕකොල්ලන්ගෙ සිහින ලෝකයෙ සිතුවලි වලට ගව් ගානක් එහායින්. කොන්ඩෙ කොට කරල හරියට ජුඩිත් බට්ලර් වගේ, ඒක ජෙල් කරල ඩෙරික් ජාමන්ගෙ ජුබිලි එකේ වගේ. ඒ කොණ්ඩෙ හරියටම කියනව නම් ඉකිරි කටු වගේ ඉස්සිලා. එයා හිටුයෙ සිගරැට්ටුවක් උර උර. කොට ටයිඩ් ඩෙනිමකට උඩින් කලු සෙක්ස් පිස්ටල්ස් කමිසයක් ඇඳගත්තු මගේ යකිණිය. කන හිල් කරල තඩි කරාබු වැලක් දාලා. කවුරු දෙල් උනේ නැතත් මම දෙල් වෙලා බිම වැටිල වැලි කැවෙන ජාතියෙ රූප සම්පත්තියක් ඒක. ඔන්න අපේ මුල්ම හමුව අපි ගියේ කොහෙද? කවුද දන්නෙ ඒවා.
4:එයා ඇඳේ දිගෑදිලා දිග හැරගත්ත එයාගෙ කුන්දෙරා උමතුව. මම ඒක අල්ලලා වීසි කරා. ඒ පොත පියාපතක් වන් දිවියක්. පියාඹලා ගියේ පිටු ඉරාගෙන හරියට තටු ඉරුණු කපුටෙක් වගේ. ඕං එරවිල්ල පිපෙන්න ගත්ත. දුම් දාන්න ගත්ත එයා දල්ව ගත්ත තව ස්වර්ණ පත්‍රයක්. මම නැගිටල ගිහින් ගෙනාව වයින් වීදුරු දෙකක්. ඒක අල්ලන තැන හීනියි හරියට ශේයියගෙ ඉකිරි කටු කෙස් කෑල්ලක් වගේ. මම ඒ වයින් බඳුනට වක්කරා මධු මිදි වයින් දියරය. ඒකෙන් වෑහුනේ අතීතයෙ සුවඳක්. ශේයියා මට වඩා වයින් ගැන දන්නවා. මං මොකටද ඒක කියන්න ලැජ්ජ වෙන්නෙ. එයාට ඕනෙ පැරණි ලෝකයෙ වයින්. අලුත් ලෝකයෙ වයින් බෝතල් කෙල්ලට ඇලජික්. සුවඳ විහිදෙන කොටම කෙල්ල මට අවනතයි කියල හිතුවත් එයා තාම ස්වර්ණ පත්‍ර බාවනාවට සමාධිගතව. ඔන්න ඉක්මනට මගේ වාරෙ එකයි.දෙකයි.තුනයි. ස්වර්ණ පත්‍රය මට දික්වුනා. එයා එයාගෙ වයින් බඳුන අරන් කලතන්න ගත්ත. ඊට පස්සෙ ඒක දිහා බලන් ඉන්න ගත්ත. අත දික්වුනා ඒ කියන්නෙ බෝතලේ ඉක්මන්ට වහන්න කියන සංඥාව. වයින් බෝතලේ හුස්ම ගන්න හඬ මට ඇහෙනව. ඒත් එක්කම එයාගෙ පපුවෙ ඩිගි ඩිගි සද්දෙ. මම ලයිට් නිවල පත්තු කරන්න ගත්ත අපේ ඉටි පන්දම් වටපිටාවෙ තිබ්බ. අඳුර ඉරාගෙන ඉටිපන්දම් එලි දැල්වෙන්න ගත්තෙ හරියට සාතන්ගෙ ඇස් වගේ. එයා පද්මාසනාරූඩව ඇඳේ මට පිටුපාල ඉඳගෙන කම්පනා කරකර. ඒ බේරෙන එළියෙන් එයාගෙ බෙල්ලෙ ගහපු වීන්ස්ගෙ පස්කොන් තරුව දිලිසෙන්න ගත්ත. මම ඒ ඇස් දිහා බැලුවෙ හොරැහින්. මම ස්වර්ණ පත්‍රෙ අග්ගිස්සටම යනකම් ඇදල වීසි කරල දැම්ම. ඒක නිවුනද නැද්ද දන්නෙ නෑ ඒත් මම නිවිල නෑ. මම ඇවිලුනා. මම එහෙම ඇවිලෙන මිනිහෙකුත් නෙමෙයි ඒත් එයා මාව අවුලනව කොටින්ම අවුල් කරනවා. හරියට කැවෝස් එකක් වගේ. අපි දෙන්නම සවුදිය පුරල වයින් උගුරකින් දිව තෙමා ගත්ත.එයාගෙ කමිසෙ වැඩ හිටපු රෝලින් ස්ටෝන්ස් දිව තව තව පහලට ඇදෙන්න ගත්ත හරියට පණ ඇවිත් වගේ. අපි ඒකට මුද්දරයක් අලවල ආයි ඇලවුනා. එයයි මායි අහසක පියාඹනව අපි දෙන්න වැළඳගෙන. ඒක මාර නිදහසක්. අපි දෙන්නටම තටු ඇවිත් ඒව යක්ෂයෙක්ගෙද? සුර දූතිකාවකගෙ ද? කාගෙද? මම එයාගෙ රෝලින් ස්ටෝන්ස් කමිසෙ ගලවල දැම්ම ඒත් දිව තව තව දිගෑදෙනව. එයා පාට පාටයි හරියට දේදුන්නක් වගේ. මගේ අකාලික ප්‍රේමිය. එයාගෙ කටු ඉකිරි කොන්ඩෙ මගේ රැවුල ඇතුලෙන් රිංගලා ආදම්ගෙ ඇපල් කෑල්ලෙ වැදෙන්න ගත්ත. මට තරු විසික් උනා. ඕං මන්දාකිණියක් මැවුනා. මම ඒකෙ පාවෙලා පාවෙලා ගියා. මේ කොහෙද මම දන්නෙ නෑ. එයා කලු කුහරයක් වගේ වෙලා මාව ඒක ඇතුලට උරා ගත්ත. ඒ වෙලාවෙ හිතුන මට මේ බන්ධනයෙන් ගැලවිල්ලක් නෑ කියල. මම ආයි කොහෙන්දෝ මතු උනා. මම ඒ තොල් අතර කාලයෙන් ගනින්න බැරි තරම් දුරක් සැනසුනා. ඒකෙ වෙලුනා ඒ ආදරය මුසු දියරෙන් තෙමිල ගියා. මම එයාගෙ හංසයො අතර ගිලිගිලී තොල් දෙකට එකෙක් හිර කරං දිව තුඩඟ ගෑව්වෙ පිස්සුවෙන් වගේ. මම හෙමි හෙමින් පහලට ඇදුනා. ඒ තමයි මම කැමතිම තැන. ඒක වටවෙලා තිබ්බෙ තැනිතලාවක් බඳු බඩවතකින්. ඒක දෙදරල ගිහින් තැනින් තැන ලස්සනයි. ඒකෙ බොරු සෝබන කාර මේන්ටේන් කිරිල්ලක් නෑ. පට්ට රියල්. ඕකෙ හරිම මැද තමයි තැන. ඕක පිරි මැද්දම ලෝකෙ අලුතෙන් ඉපැද්දෙන බව මට එයා කියා දුන්නෙ අද ඊයෙක නෙමෙයි. හැම දාම අලුත් දේවල් කරන්න කැමති මම එදත් ඒ නැබ හෙමි හෙමින් පිරි මැදල සිපගත්තෙ සීරුවෙන්. මම ඒකට ඇදිල ගියා. අපි දෙන්න මතු උනේ මීවන වනයක් මැද. මීවන ගස් දක්ඛිණාවර්තව එතෙන්න ගත්ත නොනවත්වාම හරියට සයිකඩෙලික් සිහිනයක් වගේ. ඒව එති එතී එතෙන කොට. මම දැල්ලුවා සිගැරැට්ටුවක්. ඒක සර්පිලාකාරව උඩට යන්න ගත්ත. අපි ඒ මීවන වනේ අතර මං වෙලා වගේ. ඕං ඒ වනේ මැද්දෙ සූරිය කාන්ත මලක් පිපිලා. ඉර එළිය ඒකට හරි කෙලින්ම වැටිලා. මම ඒක ගලවල අරන් ශේයියගෙ කනේ ගහල ලස්සන බැලුව විතරයි. වළාකුළු ඇවිත් ඉර වහ ගත්ත. මීදුම් දුමාරයකින් සකල දේ බොඳ වුනා. බොඳ වෙලා බොඳ වෙලා ගිහින් මම ආයි ඒ හීනෙන් ශේයියගෙ බඩවත ගාව නැවතුනා. ඊළඟට උදාවෙන සිහිනයෙන් මට ගැලවිල්ලක් නැති බව කවුරුත් දන්නව. ඒක මැතියො කොලොම්බු හොයාගත්ත දේශය. මධුර දේශය. මම කැසොනෝවා වගේ නැවක නැගල ඒ දේශෙ හොයාගෙන යන්න ගියා. මම ඒකෙ නැවතිලා අවුරුදු ගණනාවක් අතරමං උනා. මගේ දිව කැලතෙන්න ගත්ත ඒ දේශයෙ. හරියට ම දියකිඳුරියක් ගොඩ බිමට ඇවිත් උඩ පනින කොට වරල් ගැහෙනව වගේ.ඕං මුහුද ගොඩ ගැලුවා දූපතම දිය බත් වෙලා ගියා. ඒ ඔක්කොමත් හරි මෙන්න එයා මාව පෙරලව ගත්ත බිමට. මම දැක්ක එයාගෙ ඇස් දෙක රතුම රතුවෙලා. මම ඇස් පියා ගත්ත මගේ බඩවතේ ඒ කෙස් ඇනෙනව දැනෙන කොටම. මේක ඉවරයක් නැති ඉරිල්ලක්. අපි දෙන්නම පෙරලිල ඕන එකක් කියල ගණින්න ගත්ත හැට නමයට. ඊට පස්සෙ මම එයාට හෙමි හෙමින් ඇතුළු වෙලා අලුත් ලෝකෙකට පාවෙලා ගියා. ඌඌඌඌඌඋයියෝඕඕඕඕඕව නිනද දෙන්න ගත්තෙ ඊට පස්සෙ. ඒ ලෝකෙ වෛවර්ණ දේදුන්නක් පායලා ඒක මේ ලෝකෙ පායන වර්ගයේ දේදුන්නක් නෙමෙයි ඒක අවාළූ ඉන්ද්‍රචාපයක්. ඒ දේදුන්න අන්තිමේදී බීර පෙන අහුරක් වගේ තිත්ත මුහුදු රළ පාරකින් සේදිලා ගියා. තිත්තම තිත්ත රස. මට චටාස්ස්ස්ස්ස් ගාලා කනේ පහරක් වැදුනා. මම නැගිට්ටුනා. ශේයියා මගේ ළඟ කෝපි කෝප්පයක් දික්කරන්.
ගිහාන් සචින්ත
