මේ නවකතාව ලිවීමේ අරමුණ වෙන්නෙ මම විශේෂ කෙනෙක් කියල පෙන්නන එක නෙමෙයි. ඒ වෙනුවට මේ තමයි අපේ ළමා කාලෙ සාමාන්‍යය කියල සිහිපත් කරන එක. මේ සාමාන්‍ය දේවල් ෆේස්බුක් එකේ මතක් කළ සැණින් ඒ ජීවිතය ඇත්ත විය නොහැකි යැයි සදාචාර කමිටුවලින්, පොලිටිකලි කරෙක්ට් බලකාවලින්, දොස්තර, ඉංජිනේරු ආදී ඉහළ නිලතලවලින් ලොකු විරෝධයක් පැන නැංගා. අවුරුදු හතේ අටේදී ස්වයං වින්දනය කළ හැකි බව වත් නොදන්නා වෛද්‍යවරුන් හිටියා.
සමාජයේ සෙක්ස් කියන දේ හංගන විෂයක් නිසාම කවුරුවත් තමන්ගේ ලිංගික අත්දැකීම් එලිපිට කතා කරන්නෙ නෑ. ඒ එලිපිට කතා නොකිරීම නිසාම එවන් ලිංගික අත්දැකීම් ලෝකෙ පවතින්නෙ නෑ කියල හිතන තරමෙ අන්ධ පිරිසක් රටේ බිහිවෙලා ඉන්නවා. දෙවෙනි තෙවෙනි වසරෙ පොඩි එකෙක් ස්වයං වින්දන‍යෙ යෙදිය නොහැකි යැයි විශ්වාස කරන වෛද්‍ය පරපුරක් ගැන කල්පනා කරලා බලන්න වටිනවා. එවන් අය ලිංගික ප්‍රශ්න වලදි මිනිස්සුන්ට මොන විදිහෙ විසඳුම් දෙයිද කියල හිතල බලන්න වෙනවා.
ඒ හින්දම මට පුංචි කාලෙ ඉඳන් තැනින් තැන මතක මගේ ශෘංගාර අත්දැකීම් සටහන් කරලා තියන්න මං හිතුවා. ඒවා ඇත්ත හෝ බොරු කියල වාද කරන්න මට කොහෙත්ම උවමනාවක් නෑ. ඒත් ඕලෙවල් කාලෙදි මගේ වෙනස් සිතුවිලි නිසා එල්ලවුනු සමාජ අපවාදවලින් කළකිරී සියදිවි නසාගන්න තීරණය කරපු මං ජීවත් වෙන්න තීරණය කළේ සයිමන් නවගත්තේගම මුනගැහීමෙන් පස්සෙ. සයිමන්ගෙ අතීතය ගැන කතන්දර ඇහුවට පස්සෙ. සමාජයෙන් පිටමං ජීවිත ගත කරන්නෙ මං විතරක් නෙමෙයි කියන විශ්වාසය මට සයිමන් නිසා ලැබුන. මේ සටහන්වල එකම අරමුණ වෙන්නෙත් අසම්මත ජීවිතයක් ගත කරන ඕනම කෙනෙකුට තමන් තනි නෑ කියන බලාපොරොත්තුව දෙන එකයි. ඕනම වර්ගයක සෙක්ස් කියන්නෙ මනුස්ස සම්බන්ධතාවයක් කියන වටිනාකම දෙන එකයි.
මේ අත්දැකීම් ගැන සාක්ෂිකරුවන් වන්නේ කුඩා කල පටන් මාව ඇසුරු නොකරන්නැයි තමන්ගේ දරුවන්ට උපදෙස් දුන් මගේ නෑදෑ පරපුරයි. මගේ නොමනා ක්‍රියා නිසා ගුරුවරුන් මුනගැසී ලැජ්ජා වෙන්නට සිදුවූ වැඩිහිටියනුයි. ඒ කාලයේ මාව දඬුවමෙන් නිවැරදි කරන්නට වෑයම් කළ අයයි. මේ අය තවමත් ජීවත්වන නිසා ඕනෑම කෙනෙකුට මගේ පවුලට සම්බන්ධ ඕනෑම නෑදෑයෙකුගෙන් විමසීමෙන් මේ කතන්දරවල සැබෑව නොසැබෑව හොයාගන්න පුළුවන්.
ඒත් මේ කතා බොරු කියලා කෙනෙක් හිතාගත්තත් මට ඒකෙන් ඇති වැඩක් නෑ. ඒකට හේතුව මේ කතා ලියන්නෙ ඒ අය වෙනුවෙන් නෙමෙයි හින්ද. ඒ අයට ඇදහිය නොහැකිවන මේ කතන්දර හරිම සරල සුන්දර සිදුවීම් විදිහට පේන අය මේ සමා‍ජෙ ඕන තරම් ඉන්න හින්ද.
1. මට අමතක මතක
1976 නොවැම්බර් 27 සෙනසුරාදා දවසක රෑ 11.06ට වැල්ලවත්තෙ ශාන්ත ආනාවෙදි දොස්තර සමරනායක මාව අම්මාගෙ යෝනියෙන් එලියට ගන්නවා. (දොස්තර සමරනායක එක දිගට සිගරට් බොන දොස්තර කෙනෙක්. ඒ කාලෙ දොස්තරලා සිගරට් බිව්වා. අපේ පවුලෙ දොස්තරවරයා වුනු රත්මලානෙ ඩොක්ටර් ගවුසුත් ඒ විදිහටම සිගරට් බිව්වා. ඒ සිගරට් සුවඳ කාමරේට යන්න මං ආස කළා)
එදා මට මගේ ජීවිත කාලයේම අමතක නොවෙන සොඳුරුතම පෙම්වතිය මුනගැහෙනවා. මං ලෝකයට ඇතුල්වෙන්නෙ ඇගේ යෝනියෙන්. එතෙක් මං සුවෙන් ගතවෙන්නෙ ඇගේ ගැබ ඇතුලෙ. වැඩි ප්‍රසව වේදනාවක් ඇයට නොදීම මං ඒ සුන්දර ගර්භාෂ ලෝකයෙන් මේ අසුන්දර හුදකලා ලෝකයට එනවා. ඈ මා දිහා බලනවා. ඇගේ ප්‍රේමය සදාතනික බව ඇය දිවුරා කියනවා. ඇගේ තන පුඩුව ස්නේහයෙන් මගේ කටේ තියනවා. බදාගන්න හුරු නැති ළපටි අත්වලින් මං ඇගේ පියයුරු බදාගන්නවා. දත් නැති හනුවලින් තනපුඩු හපනවා. කවදාවත්ම ඇගේ පියයුරෙන් වෙන් නොවී ඉන්නට මට උවමනායි. නැවත ඇගේ යෝනිය තුලට රිංගන්නට මට උවමනායි. ඒ සිහිනය බි‍දෙන හැම මොහොතකම මං කෑ ගහලා අඬනවා. අඬන හැම වෙලාවකම ඇය මාව තුරුල් කරගන්නවා.
කටක ලග්නයෙන්, දෙනට නැකතින්, සිංහධේනු යෝනියෙන්, මයුර පක්ෂි කොට, ස්ත්‍රී ලිංගව, කුජ දශාවෙන් මා උපන් වග කේන්දරේ සටහන් වෙනවා. මගේ පුංචි ජුංඩා ඕනවට වඩා දිග බව ආච්චි කියනවා. ගම්මිරිස් කටින් හපා ඒ රස්නෙ ඇය මගේ චූටි වෘෂණකෝෂ වලට පිඹිනවා. පිරිමි දරුවෙක් උපන් ආඩම්බරෙන් අම්මා මගේ ඇස් දිහා බලනවා. ඇගේ ලෝකයේ ඇයට යටපත් කරන්න සිදුවුනු සියලු ලිංගික ආශාවන් ඇය මා තුලට වැද මගේ පිරිමිකම සිඹ සංතර්පනය කරගන්නා සතුට මං විඳිනවා.
මං ඉපදී හැදෙන්නෙ විස්තෘත පවුලක. ඒක මහගෙදරක්. ඒ ගෙදර මහ විසාල සෙනගක් හිටියා. හැමතිස්සෙම සාලෙ කතාකර කර ඉන්න කිසි කෙනෙක් නැත්තං ගෙදර මූසලයි කියල වැඩිහිටියො හිතුවා. ගෙදර බොරළු මිදුලෙ අතුපතර විහිදුනු නමිනං ගහ යට අපි සෙල්ලං කළා.
පොඩි කාලෙ ඉඳන් මං සෙල්ලමට කැමති කෙනෙක් නෙමෙයි. සෙල්ලං අතරින් මං කැමති හැංගිමුත්තම් කෙලින්න විතරයි. හැංගිමුත්තන් කෙලිද්දි ගෙදර වැඩට හිටපු රාණි එක්ක හැංගෙන්නයි මං හැමදාම රණ්ඩු වුනේ. එතකොට මට අවුරුදු පහක් විතර ඇති. රාණිට හතක් හෝ අටක්. රාණිලගෙ පවුලත් අපේ ගෙදරම නැවතිලයි හිටියෙ. හැංගෙන්න කියපු ගමන් මං රාණිවත් ඇදගෙන කාමරේක ඇඳක් යටට රිංගනවා. අනිත් හැංගුන අය හොයනකල් මං ඇඳ යට හැංගිලා ඉඳගෙන රාණිගෙ ජංගිය පාත් කරනවා. මට වගේ එලියට ඇදුනු යමක් රාණිට නැති එක ගැන මට පුදුමයි.
මුලින් ඒ ගැන අම්මට කියනවා කියල රාණි මට තර්ජනය කළා. එදා මුලු ලෝකෙම මහා පෙරලියක් වෙන්න යනවා වගේ මට දැණුනා. අම්මට කියන්න එපා කියල මං ඇයට පිංසෙන්ඩු වුනා. නපුරු ඇය අදහස වෙනස් කලේම නෑ.
‘හැමදාම මාත් එක්ක හැංගෙන්න එනවා නං මං කියන්නෙ නැතුව ඉන්නං’
අන්තිමට රාණි කිව්වා. අපි දෙන්නා හැමදාම හැංගෙන්න ගත්තෙ එහෙමයි. රාණිගෙ නැතිකමට මං ආස වුනා. මගේ එලියට ඇදුනු කලු පුංචි ජුන්ඩාට රාණි ලැජ්ජා කළා.
‘ඕක හැලිලා ඔයාගෙත් මේ වගේ එකක් වෙයි ඉක්මනට’ එයා මට බල‍ාපොරොත්තුවක් දුන්නා.
රාණිගෙයි මගෙයි අතර තිබුනෙ ලිංගික සම්බන්ධයක් නෙමෙයි කියල කෙනෙකුට කියන්න පුළුවන්. ඒත් මට අද ලිංගික සම්බන්දයක දැනෙන කුතුහලය, රහස මුසු හැඟීමම මට රාණි ගැනත් තිබුන. අපි අතර වෙන කවුරුවත් නොදන්නා රහසක් තිබුන. ඒ රහස ඇඳ යට ගුලි වෙලා තිබුන.
අම්මා රජයේ ලිපිකාරණියක් හින්ද උදේ වැඩට ගියාම මගේ ප්‍රේමය වුනේ රාණි. මගේ ආදරය වෙනුවෙන් මං එයාට ට්‍රයිසිකලේ පදින්න දුන්නා. මට ආදරේ නෑ කියල හිතුනම මං එයාව ට්‍රයිසිකලෙන් මැද මිදුලට පෙරලලා දැම්මා.
ටික දවසක් යද්දි රාණි මං වගේම රහස් ඇසුරක් මට වඩා වැඩිමල් ඥාති සහෝදරයන් එක්කත් පවත්වගෙන යන වග මට තේරුන. මාත් එක්ක ඇඳ යටදී කරන දේවල් එයා තව අයත් එක්ක වෙනත් අඳුරු මුළුවල කරමින් හිටියා. මං ඊට පස්සෙ මගේ ට්‍රයිසිකලේ පදින්න එයාට දුන්නෙ නෑ. එයා නැති පාළුව මකාගන්න මං ආච්චි එක්ක සිද්ධාර්ථ චරිතය කියවන්න ගත්තා.
යසෝධරාව අත්ඇරලා කැලේට ගිය සිද්ධාර්ථ මට වීරයෙක් වුනා. රාණි මං ඉස්සරහම මගේ ඥාති සහෝදරයාට වැඩි ඇගෑළුම්කම් පාන්නත් ගත්තා. ඒ හින්ද මං හැංගිමුත්තං කෙළියෙනුත් අයින් වුනා. වැඩියෙන් පොත්පත් කියවන්න මං පටන්ගත්තෙ මේ වේදනාකාරී ඇසුරෙන් ගැලවෙන්න වෙන්න ඇති. මීපැණි, රංකැටි ආදී පත්තර ඇබ්බැහියෙන් වගේ මං කියවන්න පටන් ගත්තා. අම්මා එයාගෙ කන්තෝරුවෙන් මේ පත්තර පොත් විදිහට බැඳලා මට ගෙනත් දුන්නා. ඒ ලොකු පොතක් උස්සගෙන අම්මා ගේට්ටුවෙන් ඇතුල්වෙන එක මගේ ජීවිතේ ප්‍රීතිමත්ම මතකයක්. ඒ පොතක් පෙරලද්දි මට දැණුනු හැඟීමම අදත් අලුත් පොතක් පෙරලද්දි මට ඒ විදිහටම දැනෙනවා.
රාණි මට කරපු දේ මං අම්මට කිව්වා. ඊට ටික දවසකට පස්සෙ රාණිලා ගෙදරින් යන්න ගියා. අම්මා ඒ ගොල්ලොන්ට යන්න කිව්වද කියල මං දන්නෙ නෑ. ඒත් ඒ යන දවසෙ රාණි මාව බදාගෙන ඇඬුවා. මං කිසි හැඟීමක් නැතුව හොඳ වැඩේ කියල හිතාගෙන ගලක් වගේ හිටියා.
