අත්සරගේ ලෝකය තුළ කිසිදාක රවුම් හැඩ තිබුණේ නැත.එය කර්කශ ව නිතර වේගයෙන් ගැහෙන හදවතක් දරා ගත් අංශු මාත්‍රික මොකක්දෝ එකකි. අංශු ගෝලීය වුවත් ජීවිතය පැතලි ය. අරමුණු හරි හතරැස් වුවත් හිල් සහගත ය. ඒ අතරින් පෙරී වැටෙන්නේ මහ පොළොවේ පැල වීමට ඉඩ නොලද හීන යි. හීනයක් හීනයක් පසා පන අදින හදවතක්……. මම ඔහුව කියවමි.
“මං අයිති පොළොව ගැන ආඩම්බර වුන තරමට මම, හිතුවෙ නෑ කවදාවත් පොළොවට මාව එපා වෙයි කියලා. ඒකයි මං හිතුවෙ පොළොවෙන් මුල් උදුර ගෙන අහසට ලං වෙන්න….. අපේ අත් පටලැවෙන තදවෙන තරමට මං පුදුම තරන් සැහැල්ලු වෙනවා…………. ඒත් ඒ තරං සැහැල්ලු බැඳීමක් පිලි ගන්න මහ පොළොව තාම ලෑස්ති නෑ …….”
ඔහුගේ අවසන් කසිකබල් ලියමනෙහි තිබුනේ එසේ ය. අත්සරට විස්මිත ආත්මයක් තිබිණි. නමුත් මෝඩ ඉලන්දාරියා ආත්මය පාවා දී පොරොන්දු පුච්චා නළලෙ අළු ත් ගා දැන් අවසන් ය.මම මෝඩකමේ ඇරඹුමට ඇවිද යමි.
අප මුනගැහුනේ මීට වසර 15කටත් උඩ දී ය.මගේ ගුහාගත ජීවිතයේ හිස්තැන් පිරවීමට දෙවියන් එවූ දූතයා ලෙස හදිස්සියේ ම පහළ වී හදිස්සියේ ම අතුරුදහන් වූ අත්සර දැන් කොහේ අත්දැයි මම නොදනිමි. නමුත් දැන් දැන් ජීවිතය අහම්බයකටත් එහා ගිය ලබ්බක් වෙමින් පවති. දෙවියන්ට දූතයන් එවී ම එපා වී නැත. අත්සර නැවතත් මහ පොළොවට පය ගසා ඇත.
අපි ගත කළ එක ම එක බීමත් රෝමාන්තික රැයක් පමණක් තාමත් මගේ මනස අරක් ගෙන පවතී. එකළ අත්සර හන්තානේ ය. කැම්පස් ගිය අලුත ය.රොටරියේ මගේ ක්ලාස් හමාර වන්නේ රෑ 8 ත් පහු වූ තැන ය. එක රැයක මම පේපර් කන්දකට යට වී මානසික ව සමතලා වී ඉන්නා මොහොතක ඔහු පැමිණියා මතක ය.
“සහස්.. ඉන්නවද, තාම වැඩ ඉවර නැද්ද”
“අහ් සර් ඇතුළෙ අද සෑහෙන්න පරක්කුයි මයෙ හිතේ…….. එතකොට මේ ළමයා……..”
“මල්ලි!”
” අප්පා! ඔය එහා පැත්තෙ පන්තියේ ඉන්නෙ”
“හා…”
කාලකන්නි නිහැඬියාව දෙබැ වී මට ඔවුන් ව ඇසුණි.සමන්තට අත්සර ව මතක නැත.
“මල්ලි… හුහ්”
“තමුසෙ අහන් ද හිටියෙ”
“මං බීරියි කියල ද හිතන් ඉන්නෙ… එනවා කියල කිව්වෙ නැත්තෙ ඇයි”
ඔහු බලා උන්නා පමණි.
“මොකද”…
ප්‍රතිචාරයක් නැත. ශරීරය විනිවිදින බැල්මකින් ඇස් පිරීී තිබුණි. මොහොතකින් ඔහු මගේ මේසය වෙතට පැමිණ ඊට පිට දී හේත්තු වුණේ ය.
“මට දෙයක් කියන්න තියෙනවා”
“මොකක් ද”
ඔහු පහත් වී මගේ මුහුණට එබුණි. හීනියට අරක්කු සුවඳක් මගේ නහයේ හැප්පුණි.
“තමුසෙ බීල ද?”
හිනා වරුසාවක් ඇද හැලුණි. “…..කොහොමද මූ මෙච්චර ලස්සනට හිනා වෙන්නෙ… “නාදුනන්නෙක් මා තුළ හිඳ ඇසී ය. අත්සරගේ මත් වූ ශරීරය හා සිරස් ව සමාන්තර වූ මම , පළමු වරට ඒ තරම් ආකර්ශනයක් ඔහු තුළින් දැක්කේ එදා ය. ඒ කෙහෙල්මල් පේපර් කන්දක් මැද වුවත් මට එය තදින් ම දැනිනි .අහි පිය වදින සැනින් ඔහුව මට ග්‍රහනය විය.අපි හිස් එකිනෙකට ලං විය.ඔහුගේ තොල් අගින් මිදුන උණුසුම සෙන්ටිමීටරයක් ඉදිරියෙන් වූ මගේ ඇස් පිහාටු වල හැපී ශරීර අභ්‍යන්තරයේ මහා අගාධයකට වැටිණි.
“අත්සර…”
“ම්ම්……….”
ඔහුගේ ගෙල හරහා කම්මුල් වෙතට සියුම්ව මගේ ඇගිලි තුඩු ගමන් කිරී ය. අත්සර ගේ නුහුරු දකුණු අතින් ඔහු මා තවත් ලං කර ගනිමින් ක්ෂනික ප්‍රකම්පිතයක් සමඟ පළමු හාදුව;
‘ඒ තරන් සුනිඳු තොල් කොයින් ද පිරිමියෙක්ට’ ඔහුව අත්පත් කර ගැනීමේ පිස්සුවකින් ආත්මය ම ගිනි ඇවිලිණි. ඇඟිලි තුඩු විදුලි සිර වද්දමින් කිසිවෙකු අත නොගැසූ තැන් වල පවා වදිද්දී , මේසයේ පුටු කකුල් සලිත ව වෙව්ලී ය. අත්සර ට දකුණු අත නුහුරු තරමට ම මට ඉන් ලද සෑම ස්පර්ශයක් ම මැජිකල් වී තිබිනි.
අපේ රෝමාන්තක රාත්‍රිය; මට ඇත්ත ආදරයක් ගැන තිබුණු අංශු මාත්‍රික හැගීම, හැගීම් ගංගාවක් බවට පත් කළේ ය.ශිෂ්නයක් තවත් එකක ගැවෙන දැනෙන උඩු දුවන උන්මාදය ……. අපට උමතුවෙන් උමතුවට යන්නට ඊට වඩා දෙයක් ඕනෙ වුණේ නැත. අත්සරගේ කොදු නාරටිය මගේ පපුවට තද වී තිබුණි. අපි බිත්තිය පාමුල සීතල පොළොවෙ දාඩියෙන් පෙගෙමින් උන්නෙමු. අත්සරගේ කම්මුල අතර මගේ තොල් වේගයෙන් එහෙ මෙහෙ විය. හති ලෑම් වේගවත් විය.
“සහස් මං අතින් කරන්න ද?”
අත්සරගේ දෑස් තෙත්ව දිලිසිනි.
“ෂිට්……. රිදුන ද”
එය අයෙ අයෙත් ගිලෙමින් ආසක්ත වීමට තරම් සුව පහසු ආත්මීය දේහයකි. මම ප්‍රේමයටත් එහා ගිය යමක් ඉන් අත්දක්කෙමි . මත් වීමෙන් උපදිනා සමාන්තර ලෝකයක් වින්දෙමි. සියලු ශුංගාරය කලාපයන් අවුලුවා හරින අත්සර ගේ තෙත තොල් බොහෝ තැන්හි හැපි හැපි නැවතත් මගේ තොල් අතරට ම ආවේ ය.රමණයේ කෙලවරින් රිදී පාට පිනි හිරිකඩ වාරුසා නැවත නැවත් වැටුණි.
රොටරියෙන් පිටවෙන මොහොතේ සිකුරිටි සමන්ත අපිටත් වඩා දාඩියෙන් තෙත් වී බිරාන්ත ය උන් හැටි මට හොඳින් මතක ය. අදටත් ඔහු මගේ ඇස් දෙස නොබලා කතා කරන්නේ රමණ වේදනාව එදා ඔහුටත් දැනී දැයි නොදනිමි.
මම වර්ථමානයට එළඹෙමි. වසර පහළොවක් ගිය පසුත් එකවර ම කඩා වැදී පෙනි පනෙී නොපෙනී යන….. මේ ඇත්තට ම අත්සර විය හැකි ද?. මම මැදි වියට එළඹුනත් ඔහු තාමත් ලාමක ය. ළදරු ය. රොටරියේ දොරකඩින් පළමු ළමා හමුදාව ඇතුල් වුන එක පාන්දරක ; ලා කහ පාට ඉර එළිය අස්සෙන් ඒ ඇස් අයිත් මතු ව ඇත. නමුත් තප්පරයක් වත් නොරැදී ළමා ගංගාවේ ගිලි අතුරුදන් ව ගොස් ය. එතැන් සිට දාහකටත් එහා කොලු රැල මැද කොපමණ හෙව්වත් අත්සර හිටියේ නැත………හරියට ම ඉන් සති 3ක් ගෙවුනු දවසක ෆිසික්ස් පොතේ කොළ තැන තැන වට්ටම් කෙල්ලන් ගේ දහසක් ඇස් මග හරිමින් අත්සර මගේ ඉදිරියට ආවේ ය.
“සර් දැන් දවස් 3 ක් තිස්සෙ සුළු කිරීම් වරද්දනවා. මේ මෝඩ හැත්ත ඒවා එහෙම්ම ලියා ගන්නවා”
මිනි හාර්ට් ඇටෑක් ය.අත්සරගේ ලාමක මූණට ගැලපෙන ඇත්ත ම තොදොල් කට හඬක් දැන් ඔහුට ඇත.අතීතයේ මෙන් ගොරහැඩි නැත.
“මොකක්….”
“මං කිව්වෙ මේ ගොන් කෙල්ලො ඔහේ ලියගන්නවා මොන පචේ බෝඩ් එකේ තිබ්බත්….”
අලුත් හුස්ම ජීවිතයට වද්දමින් අත්සර අයිත් පැමිණ ඇත.මගේ ආත්මය මේතරම් දුර්වල වූයේ කෙසේ දැන් මම නොදනිමි. දන්නා සියලු භෞතික නියම පරදමින් මං හිතන්නේ කුමක් ද? අත්සරට අමරණීය තාරුණ්‍යය ඇතැයි කියා ද? නැත්තම් මේ අත්සරගේ දරුවක්වත් ද? සියලු සරල දේ දැන් මට සංකීර්ණ වී ඇත.
වේගයෙන් කාලය දිව ගියේ ය. මේ වන විට මම දෙවැනි අත්සර ව ප්‍රේමයේ පටලා ගෙන හමාර ය. ඔහු මගේ අනියම් පෙම්වතා වී හමාර ය. මගේ සැබෑ බිරිඳ මදන උන්මාදයෙන් මා පෙලෙන බව කියා දික් කසාදය ඉල්ලා ද ඇත. දැන් ඉතිරි ව ඇත්තේ අංශු මාත්‍රික ජීවිතයකි. සියල්ල සිදු වූ ඉක්මන මට දරා ගැනීමත් අපහසු ය. එක් ඉරිදාවක අනෙකාට අංශු වූ මට පමණක් අත්සර වූ පුංචි ඉලන්දාරියා මා සොයා නිවසට ම ආවේ ය. දැන් බාධා නැත. රිසි සේ වෙලිය හැක. එදා අත්සර මෙන් ම අද පුංචි අත්සරගේත් කොදු නාරටිය මගේ පපුවට තද වී ඇත. ශිෂ්නය ඔහුගේ පසුපසින් ශරීර ගත ව ඇත. එක ම රිද්මයකට මම ආත්මය මුදා හරිමි.දැන් දැන් මට කුඩා අත්සරගේ සියලු අවයවන් ඇගිලි තුඩට දැනේ. කිසි දවසක අත්සරගේ ලෝකයේ නොවූ රවුම් හැඩ තල අහු වේ. සිනිඳු පියයුරු තැලේ. ශරීරය අත්සරගේ නොවන බව අකුණක් වැදුනාක් මෙන්මොලයට ධාරණය විය. මට දැන් ඇය ව හොඳින් පෙනේ. ඇය අත්සරගේ මුහුණුවර පමණක් හිමි සිනිඳු කෙල්ලකි. දික් කසාද වී ගිය ධාරා කීවේ ඇත්ත ම ඇත්ත ය. මට මදන උන්මාදය විය යුතු ය. කිසි දවසක මේ පුංචි කෙල්ලව මට ඇය ම ලෙස නොපෙනුනි.මේ රමණ මොහොත වන තුරුත් මම ඇය ව නොදැක්කෙමි. නමුත් අද පෙනේ. මා දුටු අත්සර තව දුරටත් නොපෙනේ. මගේ මතකයේ දුර ඈතක තිබී ඇගේ නම ක්ෂණයෙන් හසු විය. අංශු ! අත්සර නොවන අංශු….. සියල්ල මළ විකාරයක් වී අවසන් ය. මම ශිෂ්නය සෙමෙන් පිටතට ගත්තෙමි. ඈ මගේ දෙසට හැරී සැබෑ සංසර්ගයකට බලා උන්නා ය.
ශරීරය අප්‍රාණිකව ඇත. කල්පනාව මං මුලා වී අතුරුදන් ව ගොස් ය. මම මොහොතක් සිතීමි.මිය යන මොහොතට ළං වූවා වැනි ය. පපුව කකියයි .
මෙතැනින් වර්ථමානය අවසන් විය යුතු යැයි දැනේ .දැන් මම අවසන් රසය අත්සර නොවන අංශු සමඟ බෙදා ගැනීමක් ගැන සිතමි. අවසානයේ දකින සියලු ඇත්ත අනාගතයට බාර කර ඒ වන තුරු ආදර බදා නිදියන්නට එකඟ විය යුතු ය. අංශු ගේ නුහුරු දකුණු අතේ පහසින් අත්සර ව තවත් සමාන්තර ලෝකයක හමුවන බව පමණක් විශ්වාස කරමින් අත්සරගේ සිනිඳු දෙතොල් ඇගේ මුව මත තබා ලෝකයේ අවසන් හාදුව ඔවුන් දෙදෙනා අතර අවකාශයක නිසොල්මන් ව තබමින් මම අවසානක් ගැන සිතීමි.
දැන් මම ඇයට අවනත වෙමි …..
by Panchalee Vihanga
