සංසර්ගයකදි තෘප්තිය තියෙන්නෙ පූර්ව ලිංගික ක්‍රියා, ලිංගික ක්‍රියා සහ පසු ලිංගික ක්‍රියා කියන අවධි තුනම සම්පූර්ණ වුනාම. එතකොට තමයි සර්ව පූර්ණ සංතෘප්තියක් අපිට දැනෙන්නෙ. මොකක් හරි ඉවෙන්ට් එකකදි වුනත් ඒක එහෙමයි. ඒ අවධි තුනම සම්පූර්ණ වුනාම අපිට ඒ ඉවෙන්ට් එකේ පූර්ණ තෘප්තියක් දැනෙනවා.
ඊයෙ හවස පට්ට වැස්ස. මං ජොයින්ට් එකකුත් ගහලා ත්‍රීවීල් එකේ ට්‍රැෆික් මැද යන ගමන්. මෝඩාභිමානය හේදිලා යයිද කියල මගදි හිතුන. පංචිකාවත්ත රවුම වටේ ගියා නම් තව පැය බාගයක් යනවා. ඒ හින්ද එල්ෆින්ස්ටන් හන්දියෙන් බැහැලා වැස්සෙම ටවර් එකට ඇවිද්දා.
වැස්ස කියලා නෑ ටවර් එක පිරිලා. උනුන් මුනගැහෙන, කතා කරන, වැළඳගන්න මිනිස්සු ෂෝ එක පටන් ගන්න කල් අල්ලාප සල්ලාපවල ඇලිලා. ඒක මේ කාලෙ වැඩක තියෙන්න ඕන අනිවාර්ය ගුණයක් කියල මං හිතන්නෙ. කාලෙක ඉඳන් දන්න යාලුවො වුනත් දැන් ඇත්තට මුනගැහෙන්නෙ ඒ වගේ වැඩකදි. ඒ හින්ද නාට්‍ය, පොත් එලිදැක්වීම්, හසාගෙ වගේ කොමඩි ෂෝ ඒ වගේ මිනිස් මුනගැහීම් පැත්තෙනුත් වැදගත්.
මෙතන 80, 90 පරම්පරාවම ඇවිත් හිටියා.
‘ඕනම දෙයක් සමරගෙන සමරගෙන එනකොට ඒ සමරන තේරුම වාෂ්ප වෙලා යනවා. සැමරුම විතරක් ඉතුරු වෙනවා. නිදහස අරන් බලන්න. අපි කාලයක් තිස්සෙ සමරනවා. දැන් සැමරුම තියෙනවා. නිදහස නෑ’
පටන් ගන්නකොටම හසා මෝඩකම සැමරීමේ වැදගත්කම පැහැදිලි කළා.
ඉදිරිපත් කරන්නා විදිහට හිටියෙ සහරාන්. කරදරයක් නැතුව රෑට නැවත ගෙදර යන්න දෙනවා කියල සහරාන් කලින්ම පොරොන්දු වුනා.
මුලින්ම ෂෝ එක පටන් ගත්තෙ ගුරා. ගුරා ගව් ගානක් ඉස්සරහට ඇවිත් කියල මට හිතුන. අපි හිගන්නන්ගෙන් ඉගෙන ගන්න ඕන කියල ගුරා කිව්වා. ඒක බෙගොලොජි වගේ විෂයක් බවට පත් කරන්න යෝජනා කළා. මොකද අපේ ආර්ථිකයේ ප්‍රධාන කොටසක් පුරවන්නෙ අපේ හිඟනකම විසින්. ඒක අපි වටිනාකමක් නොදෙන අපේ වටිනාම උරුමයක්.
ගුරා මරු කතාවක් කිව්වා.
‘අපි තේරුම් ගන්න ඕන අපේ වත්කම තමයි දුප්පත්කම. කවුරු හරි අපේ දුප්පත්කම, අසරණකම නැති කරන්න හදනවා නම් ඒ අපේ හතුරෙක්. මොකද අපි මේ අසරණකම විකුණලා තමයි රටක් විදිහට ජීවත් වෙන්නෙ’
සතිෂ් කතා කලේ මුල්ම කිස් එක ගැන.
කෙල්ලො කිස් එකක් දෙනකොට ඇස් දෙක වහගන්නෙ ඇයි කියල උඹලා දන්නවද? නෑ ලැජ්ජ හින්ද නෙමෙයි. කණ්ණාඩියක් ඉස්සරහට ගිහින් තොල් උල්කරගෙන කණ්ණාඩියට ළංවෙලා ඇස් දෙක ඇරලා බලපං. එතකොට තේරෙයි.
ඉම්බත් බඩවෙනවා කියල හිතන තරමෙ සුපිරි ලිංගික අධ්‍යාපනයක් තියෙන අපේ ගෑනු ගැන අභිමානයක් සතිශ් හිත්වල ඉතුරු කළා.
ශානක කියල අලුත් එකෙක් හිටියා. ඌ දුන්නා සැපක් ආපහු මදි නොකියන්න. ඒක සිංදු කොමඩියක්. අහලා තියෙන සිංදුවලින් තේරුම් මතු කරලා හික් ගෑවෙන්න ට්විස්ට් කරනවා. සිනා සාගරයක්. රස ආකරයක්. මං හිතන්නෙ මුලු ෂෝ එකේ නැගලම යන කෑල්ල ඒක. ඒක කන්ටෙන්ට් එකේ වගේම ශානකගෙ ඉදිරිපත් කිරීමේ විලාසයෙ තියෙන කිති කැවිල්ලක්.
අමිල අරගෙන ගියේ ඇත්තටම ට්‍රිප් එකක්. අපි අපේ අඩුපාඩු එක්ක අපි ඇතුලෙම යන නොනවතින ලූප් එක ගැන කතාවක්. ඒක අපි හැමෝම අඩු වැඩි වශයෙන් විඳින නියුරෝසියාවක්. ඒ විහිලුව ඇතුලෙ අපිට අපේ නියුරෝසියාව නැවත මුනගස්සන අතරෙ ඒකෙන් ගොඩඑනවා කියල අපි කරන විහිලුවත් මුනගස්සනවා. රියල් එක වගේම සරියල් එකත් මුනගස්සනවා.
වැඩේ ලොකුම කොටස තිබුනෙ හසාට. හසා එයාගෙ කොමඩිය කලේ ස්ටෑන්ඩප් සහ ඩ්‍රාමා කියන දෙකම කොටලා. ඇත්තටම හසාට මුලින් ඕන වුනේ නාට්‍ය කරන්න. ඌ රස්සාවත් අතෑරලා නාට්‍ය කරන්න එලියට බැස්සා. ටික කාලෙකින් හසා තේරුම් ගත්තා තමන් තනියම කරන්න පුළුවන් නාට්‍ය කලාවක් කරනවා මිස වෙන දෙයක් නං මේ රටේ කරලා හරියන්නෙ නෑ කියල. හිටගෙන කොමඩි කරන්න හසා තීරණය කරන්නෙ එතනදි. වේදිකා රංගනයත් හසා පස්සෙ දොරෙන් කොමඩිය ඇතුලට ගේනවා. ඌ රඟපපා හිනස්සනවා.
හසා මේ පාර කැරියෙකුගෙ ඇහින් ලෝකය දකින හැටි කිව්වා. කැරියෙකුට අපි කරන අසාධාරණකම් ගැන කිව්වා. ඒ කැරියා යටපත් කිරීම හරහා අපි ශිෂ්ට වෙලා තියෙන අශිෂ්ට විදිහ ගැන කිව්වා. හසාගෙ කොමඩිය බලන් ඉඳිද්දි මට වුඩි ඇලන්ගෙ ‘එව්රිතින්ග් යු වොන්ටු නෝ අබවුට් සෙක්ස්’ ෆිල්ම් එක මතක් වුනා. හසාගෙ විහිලුවෙ විෂුවල් එක ඒකෙ තියෙනවා. වූඩි ඇලන් කැරියෙකුට රඟපානවා.
හසා කියන්නෙ ශුක්‍රානුවක ඉඳන් ජාතික ආරක්ෂාව දක්වා විහිදුනු කතාවක්. ඇට දෙකේ ඉඳන් විශ්වය දක්වාම යන කතාවක්. හසා කලේ අසභ්‍ය විහිලුවක්. අසභ්‍යත්වයේ ඉඳන් පරිණාමය, ශීෂ්ටාචාරය, ලිංගිකත්වය, දේශපාලනය සහ දර්ශනය හරහා යන විහිලුවක් කරනවා කියන්නෙ සෙල්ලමක් නෙමෙයි. ඒක හරියට ලේයර් කේක් එකක් වගේ. හසා විහිලු ඇතුලෙ තලතුනා තරම ඕඩියන්ස් එකේ ඇට දෙක අල්ලන හැටියෙන් පේනවා.
‘අපි මෙච්චර කාලයක් කරලා තියෙන්නෙ මෝඩ වැඩ. හැම පාරම මෝඩ වැඩේ කරලා අපි කණගාටු වෙනවා. ඊලග පාර බුද්ධිමත් තීරණයක් ගන්න හිතා ගන්නවා. එහෙම හිතලත් අපි කරන්නෙ ඊටත් වඩා මෝඩ වැඩක්. දැන් අවුරුදු හැත්තැහයකට පස්සෙ ඔන්න ඊලග වතාවෙ අපි හරිම බුද්ධිමත් වැඩේ කරන්න ලෑස්ති වෙලා ඉන්නවා’
ඇත්තටම මෝඩාභිමානය කියන්නෙ රටේ ජාතික උත්සවයක් විය යුතුව තියෙන වැඩක්. ඒක නිල වශයෙන් සමරනවා නම් සමාජ මනෝ ලිංගික සැමරුමක් වෙන්න තිබුන. ගොඩක් සමාජ රෝග හිනාවෙලා සනීප වෙන්න තිබුන.
හොඳ සංවාසයකින් පස්සෙ අනිවාර්යෙන්ම පසු-රති සුයාමයක් තියෙන්නම ඕන. රමණයක තෘප්තිය උපරිම වෙන්නෙ එතකොට.
මෝඩාභිමානය ඉවර වෙද්දි වැස්ස පායලා තිබුන. රෑ වෙලා හින්ද බාර් වහලා තිබුන.
හැබැයි කාටවත් ගෙදර යන්න හදිස්සියක් තිබුනෙ නෑ. හැමෝගෙම හිත්වල තමන් කැමති විහිලු පිරිලා තෙරපිලා තිබුන.
හිනාවෙනවා කියන්නෙ තෙරපියක්. පැය ගානක් එක දිගට හිනාවුනු මිනිස්සු මුනගැහෙද්දි හරි වෙනස්. එතකොට අපි හිනාවෙන් හෙම්බත්. හිනාවෙන් හෙම්බත් වෙලා අපි වඩා කැමති විහිලු එකඑකා එක්ක කිය කියා තවත් වරුවක් ගත කළා.
සාමූහික කවට කෙළි රමණයකින් පස්සෙ මම පූර්ණ රාග තෘප්තියක් ලත් පෙම්වතෙක් වගේ සැහැල්ලුවෙන් ගෙදර ආවා. මෝඩයෙක් වීම කොයිතරම් ආශීර්වාදයක්ද, මං නිදාගන්න ගමන් කල්පනා කළා.
‘අපි වනාන්තරේ නිදහස කැප කරලා ආරක්ෂාවට කියල නගරෙ බංකරයක් හදාගත්ත ජාතියක්. අපි ආරක්ෂාව හොයන හැම වෙලාවකම ඒ වෙනුවෙන් කැප කරන්නෙ නිදහස..’
ළමාරක්ෂාවෙ ඉඳන් ජාතිය ආගම ආරක්ෂා කිරීම දක්වා සීනු පෝලිමක් වදිද්දි මං ඇස් පියාගත්තා.
චින්තන ධර්මදාස
