2020 කවුදඑන්නෙ කියල එක එක විදිහෙකතා ඇහෙනවා. ගෝටාද, බැසිල්ද, රනිල්ද නැත්තං චම්පිකද කියල පවා සැක පළවෙනවා. තව කට්ටියක් කොයිතරම්පසුගාමී වුනත් ජවිපෙ පැත්තට හැරෙනවා. පෙරටුගාමී වගේ සුළුතරයක් ඡුන්ද ප‍්‍රතික්‍ෂේප කිරීමකින් සෑහෙන්න ඉඩතියෙනවා. මේ හැම කතාවක්මඒ තරම් බලාපොරොත්තු සහගත ඒවා නෙමෙයි. වෙන විකල්පයක් නැති තැනදි තියෙන ඒවයින් වඩා හොඳ වගේ පේන එකක් අකමැත්තෙන් හරි තෝරාගැනීමක් තමයි ඉතුරු වෙලා තියෙන්නෙ.
ඒත්විකල්ප නෑ කියන්නෙ ග‍්‍රවුන්ඩ් එකචේන්ජ් කරන්න කාලය ඇවිත් කියන එකයි. අලූත් තාක්‍ෂණය සහ සන්නිවේදනය විසින්යෝජනා කරන අලූත් වටපිටාවට පවතින මොනම දේශපාලනයක් වුනත් නොගැලපෙන වග සහතිකයි. නිසිදිශානතියක් නොවෙන තැන අනන්‍යතා අර්බුදයකට මුහුනදෙන අලූතෙන් ඡුන්ද හිමිවෙන පරම්පරාව ආයිමත් හම්පඩ ජාතිවාදී ප‍්‍රවනතාපැත්තට හැරෙන්නෙ මේ නොගැලපීම නිසාමයි.
කට්ටියක් විවෘත වීම ඉදිරියේ නැවත ගුහා ඇතුලට රිංගීම තෝරා ගන්නා අතරෙ තවත් වැඩි පිරිසක් දේශපාලනය නොතකා හරිමින් ඉන්නවා. පොලිටික්ස් කියන එක ගොඬේ මාතෘකාවක්වෙන අතරෙ ඡුන්දය දානවා කියන එකම තේරුමක් නැති සම්ප‍්‍රදායක් වෙමින්තියෙනවා. මේ පාර ඡුන්දෙදිඡුන්දෙ දාන්න කියලා පවා වෙනම ප‍්‍රචාරයක් ගෙනියන්න ආන්ඩුවට සිද්ද වුනෙත් මේ නිසාමයි. මේතත්වය ඉදිරියෙදි තව තවත් වැඩිවෙන්නනියමිතයි. ඒකෙන් වෙන්නෙ රටේ තීරණ වෙනුවෙන් යම් දායකත්වයක් ලබා දිය හැකි බුද්දිමත් තරුණ පිරිස් දේශපාලනයෙන් අයින් වෙන එක. තව තවත් මෝඩයන්අතටම තීරණ ගැනීමේ ඉඩකඩ ලබාදෙන එක. රට ඇතුලෙම වෙනස්විදිහක ඩයස්පෝරාවක් නිර්මාණය වෙන එක. මේ කොයි එකක්වුනත් ඒක ඒ තරම්සුබදායී තත්වයක් වෙන්නෙ නෑ.
2020 කියන්නෙඅලූත් දේශපාලනයක ආරම්භයක් විදිහටයි මං දකින්නෙ. මානවඅයිතිවාසිකම් සහ නිදහස අවධාරණයකරන, මිත්‍යාව වෙනුවට විද්‍යාව හොයාගෙනයන, ආගම්වාද ජාතිවාද වෙනුවට ශ‍්‍රී ලාංකික අනන්‍යතාවයක් ගොඩනගා ගන්න උත්සාහ කරන, නව ආර්ථික ක‍්‍රමෝපායන් සහසැලසුම් වෙනුවෙන් උනන්දුවෙන, විශේෂයෙන්ම ඔන්ලයින් ලෝකය එක්ක බැඳුණු නව දේශපාලන සංස්කෘතියකයෝජනාවක් 2020ට අවශ්‍යවෙනවා. ග‍්‍රාමීය දේශපාලන මතවාද ගැටුම් වෙනුවට ශිෂ්ට නාගරික දේශපාලනයක ලොකු හිඩැසක් මේ වෙද්දි ඇතිවෙමින්තියෙනවා. ඒ හිඩැස පුරවන්නපවතින කිසිම දේශපාලන පක්ෂයක මතවාදය අසමත් වෙලා තියෙනවා.
මේකඑක්තරා විදිහක හීනයක්. හීන පැත්තෙන් ගත්තත් අතිශය බොළඳ හීනයක්. එහෙම පුළුවන්ද අලූත් පක්ෂ පටන්ගන්න? එහෙම පක්ෂයකට බිම්මට්ටමේ මිනිස් සමූහයක් එකතු වෙයිද? කොහෙන්ද අරමුදල් එන්නෙ? ඔය විදිහට ඒකෙඅතාර්කිකත්වය පෙන්නන්න දහසකුත් එකක් ප‍්‍රශ්න එන්න පුළුවන්. ඒ ප‍්‍රශ්නවලට සංයුක්ත විසඳුම් හොයන්න ට‍්‍රයි කරනවා කියන්නෙම අපි පරණ දේශපාලනයටම ආපහු යනවා කියන එකයි. මොකද මේ ප‍්‍රශ්න කිරීම් සියල්ල නිර්මාණය වෙන්නෙ පරණ දේශපාලන අත්දැකීම් උඩ. අලූත් දෙයක් පටන්ගන්න ඕනඅලූත් තැනකින්. පරණ ප‍්‍රශ්න පත්තරවලට උත්තර ලියන එකෙන් අලූත් දැනුමක් නිර්මාණය වෙන්නෙ නෑ.
අදාලවෙන්නෙ එක කාරණයයි. ඒඅපේ ජීවිතයට අවශ්‍ය දේශපාලනය රටේපවතින දේශපාලනය කියන එක ඇතුලෙ නියෝජනයනොවීම. ඞීල් දාන, පරණ බල ප‍්‍රයෝගයන් උඩම පවතින, දැක්මක් නැති, ගෝත‍්‍රික බහුතරයකඋවමනාවන් නියෝජනය කරන දේශපාලනයක් කියන්නෙ අපේ ජීවිතෙන් බැහැර කරන ක‍්‍රියාවලියක්වීම. ඒ වෙනුවට වෙනස්අරමුණු කරා යන, වෙනස් දැක්මන් සහිත, වෙනස් පුරවැසි ජීවිතයක් යෝජනා කරන දේශපාලනයක් අපිට අවශ්‍ය වීම.
ඒකඅවශ්‍ය වෙන්නෙ කීයෙන්කී දෙනාටද?
අඩුමතරමෙ මට එහෙම එකක්අවශ්‍යයි. මං දේශපාලනය කියලවිශ්වාස කරන්නෙ එහෙම එකක්. ඒක මාක්ස්වත්, වෙබර්වත්, මැකියාවෙලි, හොබ්ස්, ලොක්, රූසොවත් කියපු එකක් නෙමෙයි. අලූත් අන්තර්ජාල අවකාශය ඇතුලෙ අපේ ජීවිත ලෝකයත් එක්ක සම්බන්දවීමෙන් ඇතිවුණු නව පුරවැසි සවිඥානකත්වයෙන්ඉල්ලා සිටින හැඩයක්.
ඒකපක්ෂයක්ද, කණ්ඩායමක්ද, නැත්තං අදහසක්ද කියන එක වැදගත් නෑ. වැදගත් වෙන්නෙ ඒ අලූත් හැඩයනිර්මාණය කිරීම වෙනුවෙන් එකතු වීම විතරයි. 2020 දි මේ අලූත්පුරවැසියා වෙනුවෙන් සංවිධානය වීම සහ හ`ඩනැගීමකියන්නෙම ජයග‍්‍රහණයක්. අනිත්හැම තෝරාගැනීමක්ම අවසානයේදී පරාජයක්.
