දාර්ශනිකයා ගැන නිතර මේ වගේ අතවර කතන්දර අහන්න ලැබෙනවා. මුල් කාලෙ විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යාවන්ගෙ පුක මිරිකීම් සහ ඒ අයට කළ නොමනා යෝජනා ගැන. ඒවා කනින් කොනින් ඇහුනු කතා මිස ඇත්ත නැත්ත දන්න කතා නෙමෙයි. ඊට පස්සෙ නදීකා බණ්ඩාරගේ සිද්ධියෙන් මේක ප්‍රසිද්ධ කතිකාවට ආවා. දාර්ශනිකයා සමාව ගත්තා. හැමෝම සමාව දුන්නා.
ඊට පස්සෙ ෆේස්බුක් එකෙන් වරින් වර දාර්ශනිකයා කාන්තාවන්ගේ පුක සහ පූසා බැලීමට ඉල්ලා තිබුන. ඉතාම සුලුතරයක් මේක ප්‍රසිද්ධියේ කියන්න තරම් නිර්භීත වුනා. බහුතරයක් කරබාගෙන නිකං හිටියා. කරබාගෙන නිකං ඉඳීමේ අදහස වෙන්නෙ බ්ලොක් කරලා දාන්න පුළුවන්නෙ, ඊට වඩා මොකටද කියන එක. තමන් ඉවත්වීමෙන් චර්යාවෙ පැවැත්ම සාධනය කරන එක.
ලංකාවෙ ප්‍රධාන අර්බුදය ලිංගික එක්ක කියල අපි කියද්දි ඒකට ගොඩක් අය හිනාවුනා. ඒත් දැන් අපි එක දිගට මූන දෙන්නෙ ලිංගික අර්බුද. ඒ ලිංගික අර්බුද විසින් අපේ සාම්ප්‍රදායික බලයන් වුනු සඟ වෙද ගුරු ගොවි කම්කරු සිට නූතන බලයන් වුනු දාර්ශනිකයන් කලාකාරයන් විශ්ව විද්‍යාල ආචාර්යවරුන් නිරුවත් කරන්න පටන් අරගෙන තියෙනවා.
දාර්ශනිකයන් කියන්නෙ කොහොමත් ලිංගික ප්‍රශ්නවලින් පෙලෙන අය. අපි හැමෝමත් එහෙම වුනත් දාර්ශනිකභාවය සහ ලිංගික යටපත් කිරීමේ සම්බන්ධය බලය එක්ක ගැටගැහෙනවා. හැම දාර්ශනිකයෙක්ම ස්වපීඩක හෝ පරපීඩක කාමුකත්වයකින් පීඩා විඳිනවා. දාර්ශනිකභාවයේ අනිත් පැත්ත තමයි මුනිවරභාවය. පෙරදිග තියෙන්නෙ ඒක. බටහිර දාර්ශනිකයො බිහිවෙද්දි ඒ අය තමන්ගේ අර්බුදය ලෝකයේ අර්බුදයක් විදිහට විසඳන්න යද්දි පෙරදිග මුනිවරු තමන් ඇතුලට ගිහින් අර්බුදයේ මූලය තේරුම් ගන්න බැලුවා. දාර්ශනිකයා තර්කය පාවිච්චි කරද්දි මුනිවරයා භාවනාව යොදාගත්තා. තමන්ගේ ඉන්ද්‍රියයන් ගහන කැරැල්ලෙන් ඒ කියන්නෙ සෙක්ස් වලින් අත්මිදෙන්න හෝ එය ඉක්මවා වැඩෙන්න අභ්‍යාස කළා.
අද මේ දාර්ශනිකයාගේ ලිංගික අර්බුදය ගැටලුවක් විදිහට දකින බොහොමයක් වාමාංශිකයො කාල් මාක්ස්ගේ ලිංගික අර්බුදය ගැන මුනිවත රකිනවා. ඒ මාක්ස් එකම තමයි අදත් තියෙන්නෙ.
දාර්ශනිකයාගේ පුක පෙන්නීමේ යෝජනාව, නෑ ඒක වැරදියි, ඒක යෝජනාවක් නෙමෙයි. ඒක බලහත්කාරයක්. ඉංග්‍රීසියෙන් හැරස්මන්ට් කියන එක. මේ යෝජනාව සාකච්ඡා කරන්න තරම් දෙයක් නෙමෙයි කියල පෙනී ඉන්න පිරිසකුත් ඉන්නවා. අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ හරහා මේ එක පිරිසක් නියෝජනය වෙනවා. ඒ අය මේක අතෑරලා දාන්න ඕන කියන්නෙ වංගීසව ආරක්ෂා කිරීමේ උවමනාවෙන් නෙමෙයි කියන එක පැහැදිලියි. ඒ අයට ඇත්තෙන්ම මේක බරපතල වරදක් හැටියට දැනෙන්නෙ නෑ. ඊට වඩා දැඩි පීඩන යටතේ ජීවත් වීම නිසාම මේවා සුමට වැඩියි. නිදහස් චතුරශ්‍රයෙ පෙම්වතුන්ට අත් අල්ලන් ඉන්න නොදීම ගැන අපි විරෝධය දක්වද්දීත් මේ හා සමානම අදහසක් මතුවුනා. ඒකද වැදගත්ම ප්‍රශ්නය කියන එක. අපේ අදහස නම් ඉතාම සියුම් ප්‍රශ්නය වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම හරහා දැඩි ප්‍රශ්නවලදි දැවැන්ත එරෙහිවීම් නිර්මාණය කරනවා කියන එක. ඒ තරම් පුංචි කාරණයක් වෙනුවෙන් මේ තරම් කැලඹීමක් නිර්මාණය වීම ලොකු කාරණා ඇතිවීම අධෛර්ය කරනවා කියන එක.
මේ වෙද්දි නිර්මාණය වෙලා තියෙන පුහු පොලිටිකලි කරෙක්ට් විලාසිතාවේ කොටස්කරුවන් වීමේ ආශාවෙන් වර්චු සිග්නලින් දාන බහුතරයකට වඩා පැරකුම්ගේ ප්‍රශ්න කිරීම වැදගත්. ඒක සංවාදය ගොඩනගනවා. ඒ අතර සිරිමල් විජේසිංහ ප්‍රවර්ගය තාමත් සැමියාට ඕන නම් ගෑනිගෙ කනට දෙකක් ගහන එක වුනත් වරදක් නෑ කියන ගැමි වාමාංශික කොටසයි. මේ අදහසට අනුව සැමියා අතින් බිරිඳ දූෂනය වෙනවා වගේ දෙයක් ලෝකෙ පවතින්නෙ නෑ. කසාද මිනිහා නම් ඕනම වෙලාවක ගෑනි එක්ක සෙක්ස් කිරීමේ අයිතිය තියෙනවා සහ ඒක ගැන ලෝකෙ මැදිහත්වීමට විරුද්ද වෙනවා. පිලිප් ශාන්ත වගේ අයත් අඩුවැඩි වශයෙන් ඉන්නෙ මේ වපසරියෙ.
මේ වගේ ටෙක්ස්ට් එකක් අපිට සළකන්න වෙන්නෙ වර්බල් ඇබියුස් එකක් විදිහට. ඇබියුස් නැත්තං අතවර කාණ්ඩ තුනක් තියෙනවා. කායික හෙවත් ෆිසිකල් ඇබියුස්, වාචික හෙවත් වර්බල් ඇබියුස්, රූපමය හෙවත් විෂුවල් ඇබියුස්. ඔය බලෙන් ඩික්පික් යවන එක ආදිය ගැනෙන්නෙ විෂුවල් ඇබියුස් විදිහට.
දැන් මෙතනදි එනවා ඇබියුස් එකක් කියන්නෙ හරියටම මොකක්ද කියන ප්‍රශ්නය. කෙනෙක් අනෙකාව අපහසුතාවයට පත්කිරීමේ උවමනාවෙන් යම් ක්‍රියාවක් කරනවා නම් සහ අනෙකාට එය අපහසුවක් විදිහට දැනෙනවා නම් ඒක ඇබියුස් එකක් වෙනවා. මේකෙ තියෙන සාපේක්ෂබවේ වාසිය ශිෂ්ට සමාජයකදි හිමිවෙන්නෙ අතවරයට බඳුන්වෙන කෙනාටයි. උදා විදිහට අපිට ඌරෙකු‍ගේ පිංතූරයක් එවීම සහ මුස්ලිම් කෙනෙකුට ඒ පිංතූරය එවීමේ පීඩාව වෙනස්. මේ වගේමයි අපිට මෙට්ල් සංගීතය අහන්න පුළුවන් වුනා කියල තව කෙනෙකුගෙ කන පිරෙන්න මෙට්ල් දාන එක. අපිට පිරිත ආශීර්වාදයක් වුනා කියල මේක බෞද්ධ ගමක් කියන බහුතර විශ්වාසෙන් ලවුඩ්ස්පීකර් බැඳලා පිරිත් දාන එක.
කොටින්ම තමන් අකමැතියි කියද්දි නැවත නැවත ආදරය ඉල්ලා ආයාචනා කිරීම පවා හැරස්මන්ට් එකක්. ඒක කෙනෙකුට පේන්න පුළුවන් පරම ආදරයක ලකුණක් විදිහට. ඒත් ලෝකෙ දියුණු වෙද්දි අපි පුද්ගල නිදහස ගැන හිතන සීමාව දියුණු වෙනවා. තව තවත් සියුම් වෙනවා. අපේ මානසික දියුණුව කියන කාරණය එක්ක අපි පුද්ගලයෙකුගේ නිදහස පිළිබඳ සිතන කාරණය ළඟින් සම්බන්ධයි.
බස් එකක ජැක් එකක් ගහන සිද්ධියක් ගන්න. කාන්තාවකට පුළුවන් ඒක ලේසියෙන්ම මගඇරලා යන්න. වෙන තැනකට මාරු වුනාම හෝ බස් එකෙන් බැහැලා ගියාම වැඩේ ඉවරයි. ඒත් කාන්තාවන් ඒ ඇතිවෙන කේන්තිය පිටකරමින් ඊට විරුද්ධ වෙනවා. මුල්කාලෙදි ඒකටත් තිබුනෙ මේ වගේම පිළිගැනීමක්. ගොඩක් අය කිව්වා ඒ කාන්තාව කැපිලා පෙන්න හදනවා කියල. වෙන තැනකට ගියානම් වැඩේ ඉවරයිනෙ කියල. ඒත් ඒ පිළිකුලට ජුගුප්සාවට කෑ ගහන, පහර දෙන කාන්තාවො හිටියා. මේ වෙද්දි අපි හැමෝම වගේ ඒක අතවරයක් කියන එක වාදයකින් තොරව පිළිගන්න තැනකට ඇවිත් තියෙනවා. සීමාවන් වෙනස් වෙන්නෙ එහෙමයි.
දාර්ශනිකයාගේ චැට්වලදි ඒක ඇත්තටම පුක හෝ පූසා දැකගැනීමේ අනුරාගී ආශාවක් විදිහට නෙමෙයි මතුවෙන්නෙ. ඒ වෙනුවට ප්‍රචන්ඩත්වයක් විදිහටමයි ඒ කඩාපැනීම සිද්ද වෙන්නෙ. කතාවක් අතර පවතින සමාජ ආචාර ධර්ම තියෙනවා. භාෂාව අපි ගොඩනගන විදිහක් තියෙනවා. ඒ කතාව හරහා අපිට අනෙකාගේ නිරුවත දකින්න අවසර ඉල්ලන්න පුළුවන්. එතකොට පැහැදිලිවම අනෙකාට ඒක ප්‍රතික්ෂේප කරන්න පුළුවන්. ඒත් මේ අවසර ඉල්ලීම නෙමෙයි. තමන්ගේ බලයෙන් අනෙකාව හුදකලා කොටගෙන පීඩාවට හසුකරගැනීමෙන් තබන තෘප්තිය.
මෙතනදි කාන්තාවට දැනෙන පීඩාව වෙන්නෙම දාර්ශනිකයාගේ බලයයි. තමන් තුල ඔහු ගැන තිබුණු ගෞරවයත් ඒ මොහොතේ අත්විඳින පිළිකුලත් අතර අර්බුදයකට ඇය පත්වෙනවා. සමාජය ඇතුලෙ හුදකලා වෙනවා. මෙතනදි නිශ්ශබ්ද වෙන හැම කාන්තාවක්ම නොදැනීම සමාජයත් එක්ක තමන්ගේ තියෙන විවෘත සම්බන්ධතා කලාපයක් අවහිර කරගන්නවා.
අනෙක් පැත්තෙන් පිරිමි හැමෝම වල්, පිරිමි ඔක්කොම ඔහොමයි වගේ පරණ ග්‍රාම්‍ය එළඹුම් සාධාරනීකරණය වෙනවා. ඒක මිත්‍යාවක්. පිරිමින් කියන්නෙ ලිංගික බලහත්කාරයකින් තොරව ගැහැණියක් ඇසුරු කළ නොහැකි පිරිසක් නෙමෙයි. මෙතනදි ශෘංගාරය සහ අනුරාගයට ඇති ගෞරවනීය බව කෙලෙසිලා ඒක වල්කමක් බවට පත්වෙනවා. මිනිස් අනුරාගී සබඳතාවලට තියෙන බියුටි එක වැනසෙනවා. කොයිවෙලාවක හෝ තමන්ට වල් කතාවක් කියයි කියල හිතේ තියාගෙන පිරිමියෙක් එක්ක කතා කරන ගැහැණියක් මුනගැහෙන එක දුකක්.
අපිට බලහත්කාරයේ සීමාවන් අතික්‍රමණය කරන්න පුළුවන්. ඒක කරන්න පුළුවන් ආදරය හරහා විතරයි. ආදරය සහ ගෞරවය හරහා අපිට මේ පීඩාවේ සම්මුතීන් ඉක්මවා යන්න පුළුවන්. බීඩීඑස්එම් කියන්නෙ එහෙම කලාපයක්. අපි යාලුවන්ගෙ පුක මිරිකද්දි උන් අපිට පයින් ගහලා හිනාවෙන්නෙ ඒක සිද්ද වෙන්නෙ ආදරයේ සංදර්භයක් ඇතුලෙ හින්ද. ආදරයේ තබා අඩුම තරමේ භාෂාමය ගොඩනැංවීමක්වත් නැතුව කෙනෙකුට පුක පෙන්නන්න කියන්නෙ මිනිස් සම්බන්ධතා විෂය ගැන හූනු පුකක් තරම්වත් ශිෂ්ටත්වයක් නොදරන මිනිස්සු.
මේ සම්බන්ධයෙන් 1995දි ලංකාවෙ දණ්ඩනීති සංග්‍රහයේ සංශෝධනයක් එනවා. ඒ 345වෙනි වගන්තිය.
“කවුරුන් හෝ විසින් පහරදීමක් ප්‍රචන්ඩ බලපෑමක් මගින් තව කෙනෙකුට ලිංගිකව අතවර කරයි නම් හෝ වචන හෝ ක්‍රියා මගින් ලිංගිකව පීඩා කරයි නම් හෝ එය ලිංගික අතවරයක් ලෙස ගැනෙන අතර අවුරුදු පහක් දක්වා කාලයක සිරදඬුවමකට හෝ දඩයකට හෝ මේ දෙකම හෝ ඊට අමතරව පීඩාවට පත් තැනැත්තාට සිදුවූ අලාභය වෙනුවෙන් උසාවිය විසින් නියම කරන යම් මුදලක් හෝ ගෙවීමට යටත් විය යුතුය.
වැඩකරන තැන හෝ වෙනත් තැනක බලයක් හිමි කෙනෙක් විසින් කෙනෙකුගේ අකමැත්තෙන් වචන සහ ක්‍රියා මගින් සිදුකරන ලිංගික බලපෑම් අතවර හැටියෙන් සැලකෙයි.
363 වගන්තියට අනුව දූෂනයක් හැටියෙන් නොගැනෙන ඕනම ක්‍රියාවක් මේ යටතට අදාල වෙයි”
මේ අනුව පොතේ හැටියට දාර්ශනිකයාට එරෙහිව නීතිමය ක්‍රියාමාර්ග ගැනීමට පුළුවන්. මේ වෙද්දිත් පීඩාවට ලක්වුනු කාන්තාවන් දාර්ශනිකයාගේ අතවරය ගැන පොලිසියට පැමිණිලි කරලා තියෙනවා. වඩා වැදගත් දේ වෙන්නෙ මේක නීතිමය තලය දක්වා අරගෙන යන එකයි කියල අපි හිතනවා. ඒ දාර්ශනිකයාට ලැබෙන පුද්ගලික දඬුවමක් හින්ද නෙමෙයි. ඒ මේ කතිකාව සංවාදය ප්‍රධාන ධාරාවෙ වෙනස්කමක් දක්වා අරගෙන යන අවකාශයක් නිර්මාණය වෙන හින්ද. එතනින් පස්සෙ තවදුරටත් පුක පෙන්නීමේ යෝජනාව සාමාන්‍යක් විදිහට බහුතරයට නොපෙනෙන හින්ද.
වර්චුවල් වචනයක් මගින් සිද්ද වෙන ඇබියුසයක් පවා තීරණාත්මක වීම කියන්නෙ කාන්තාවන්ගේ පුද්ගලික සීමාව සහ ගෞරවය ගැන පොදු සුවිශේෂ සලකුණු කිරීමක් වෙන හින්ද.
වඩාත්ම වැදගත් දේ කොයිතරම් කකුලෙන් ඇදීම් තිබුනත්, බහුතරයක් විසින් මෙය පීඩාවක් හැටියෙන් නොසලකද්දී වුනත්, කොටින්ම තමන්ගේම මිතුරෙක් වුනත්, කාන්තාවකට ඇති කළ මානසික අතවරය වෙනුවෙන් කාන්තාවන් ඉදිරිපත්වීමයි. නැගී සිටීමයි. ප්‍රශ්න කිරීමයි. ගැටීමයි.
ඒ වෙනුවෙන් ෆැකල්ටි ඔෆ් සෙක්ස් ගෞරවය ඔවුන්ට පිරිනමනවා.
