ණිකාව කියන්නෙ හරිම සරාගී වචනයක්. ඒ වචනෙ ඇහුණ ගමන්ම ගොඩක් පිරිමින්ගෙ හැගීම් අවදි වෙනවා. මේ වචනෙ තියෙන සුවිශේෂීත්වය වෙන්නෙ හැගීම් අවදි වෙන අතරෙම තමන්ගෙ සදාචාරය ගැන පොඩි වහගැනිල්ලකුත් කරගන්න පුළුවන් එක. පත්තරවල ගණිකා නිවාස වටලන ප‍්‍රවෘත්ති මේ තරම් පළවෙන්නෙත්, හිරු වගේ නාලිකාවල සීඅයිඒ කිය කිය නිතර ගණිකා නිවාසවලටම පනින්නෙත් මේ ජාතිය අවදි කිරීම වෙනුවෙන්.
ගණිකාව, බඩුව, ගොනා මේ විදිහට සමාජ ශෝදක අර්තෙකින් නිතර මේ වචනෙ තලූමැරීම පිටිපස්සෙ තියෙනවා ‘හියුමිලියේෂන්’ නැත්තං අනෙකාට නිර්දය ලෙස ලැජ්ජා කරමින් ලබාගන්නා ලිංගික තෘප්තියක්. මේ ඉරොටික් හියුමිලියේෂන් කියන එක මේ වෙද්දි ලෝකෙ ෆැන්ටසියක් විදිහට හොඳටම දියුණු වෙච්ච ශෘංගාර කලාපයක්. සමාජ දියුණු වෙද්දි අනෙකා පෙලීමෙන් තමන් ලබන තෘප්තීන් ක‍්‍රීඩාවන් බවට පෙරලගන්නවා. රගර්, ෆුට් බෝල්, ක‍්‍රිකට් මේ හැම ක‍්‍රීඩාවකම මුල තියෙන්නෙ දමනය කළ ප‍්‍රචණ්ඩත්වයක්. වනචාරී ආශාවක් ශිෂ්ට කර ගැනීමක්. ඒ විදිහටම අනෙකා පෙලීමෙන් තෘප්ත කරනු ලැබූ හැම ලිංගික ආශාවක්මත් ක‍්‍රීඩාවක් බවට පෙරලූනා. ඒ දියුණු සමාජ වල. අපි වගේ නොදියුණු සමාජ වල තාම ඒ වනචාරී ආශාවන් සමාජය පෙළමින් ගලන්න ගන්නවා. පත්තර පිටු උඩ, සාලෙ මැද ටීවී තිරය මත, ගල් උඩ ඉඳන් හෙලන බැලූම් අතර තියෙන්නෙ මේ අශ්ශීල ආශාව. ප‍්‍රසිද්ද මාධ්‍ය හරහා මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිත කෙලෙසමින් තියෙනවා.
මම ගණිකාවන් ගැන කතා කරන්නෙ ‘ලඳුනේ ලඳුනේ’ සිංදුවෙ වර්ගයේ මානව පේ‍්‍රමයකින් නම් නෙමෙයි. ඒ වෙනුවට වඩා දියුණු වෘත්තීය අයිතීන් සහිත ගණිකා වෘත්තියක් වෙනුවෙනුයි මම පෙනී ඉන්නෙ. ආකල්පමය සහ නීතිමය හැටියෙන් මේ වෘත්තිමයභාවය නැති හින්ද සිද්ද වෙන්නෙ ගණිකාවො අඩුවෙන එක නෙමෙයි. ඒ වෙනුවට කිසිම අනුදැනුමකින් තොර ලිංගික සූරාකෑමක් සිද්ද වෙන එක. අපේ රටේ නීතිය වගේම මාධ්‍ය වලින් කරන්නෙත් ඒ සූරාකෑමෙ කොටසක්.
ගණිකාවක් කියන එකේ තේරුම යම් කෙනෙක් මුදලක් පිණිස යම් ලිංගික කටයුත්තකට සම්බන්ද වෙනවා කියන එක. ඒකෙ තියෙන බරපතල කාරනේ ඒ මුදල වෙනුවෙන් විකිණෙන දේ වෙන්නෙ තමන්ගෙ ශරීරය වීම. තමන්ගෙ ජීවිතය දෙයක් බවට ඌනනය කර ගන්න එකයි ගණිකා වෘත්තියෙ අත්විඳින දුෂ්කරම අභියෝගය වෙන්නෙ. දෙයක් විදිහට පාවිච්චි කරන්න, සූරා කන්න, තලාපෙලා දාන්න, කිසිම අයිතිවාසිකමක් නැති නිකම්ම නිකම් දෙයක් විදිහට ජීවිතයක් එක්ක සෙල්ලම් කරන්න පුළුවන් එකයි ගණිකාවක් එක්ක නිදාගැනීමේ බහුතර උවමනාව වෙන්නෙ (ඊට බාහිර පුංචි සොඳුරු උවමනා ඇති අයත් නැතුවා නෙමෙයි).
බඩුවක් දක්වා පිරිහෙලීම ඇතුලෙ අපි විසින් වාෂ්ප කරන්නෙ ඇයගෙ ජීවිතය. පත්තරවලට, ගොසිප් වලට අහුවෙන්නෙ නැත්තෙ ඒ ජීවිතය. එතනයි තියෙන්නෙ ගණිකාව පැවතීමේ සමාජ හේතුව. වෙනස් කිරීම කොහොම වුණත් අඩු ගානෙ තේරුම් ගැනීමකටවත් ඒ අවස්ථා සම්බන්දය දැනගන්න ඕන.
ගණිකාවකටවත් බෑ තමන්ව දෙයක් විදිහට බාර ගන්න. එයා රහසේ දෙයක් බවට පත්වෙලා නැවත උදේ වෙද්දි බැඳීම් හා සම්බන්දතා සහිත මනුස්ස ජීවිතයක් බවට පත්වෙන්නෙ ඒ හින්ද. ඒ හැංගීම පිටිපස්සෙ තියෙන්නෙ සමාජ පිළිගැනීමක, බාර ගැනීමක උවමනාව. ඒත් මේ මාධ්‍ය සහ අනෙක් සදාචාරවාදී ගෝත‍්‍ර කරන්නෙ ඇයව දෙයක් විදිහටම සීල් කරන එක. කොන්ක‍්‍රීට් දාලා මුහුදෙ වලදාන එක.
ඕෂෝ ළ`ග හිටපු සන්‍යාසි කෙනෙක් නැවත එයාගෙ රටට යන්න ලෑස්ති වෙනවා. එයා ඒ රටේ ගණිකාවක්. නැවත එහේ ගිහින් මුදල් උපයන්න ඒ රැුකියාවට යොමු වෙන්න වුණත් හිත ඇතුලෙන් බෑ කියනවා වගේ.
ඕෂෝ උත්තර දෙනවා.
”වෙන මොනවා හරි කරන්න. ගණිකාවක් වෙනවා කියන්නෙ ඔයාගෙ ශරීරය පාවා දෙනවා කියන එක. සදාචාරාත්මකව ඒකෙ ඇති කිසි වැරැද්දක් නෑ. ඒත් ආධ්‍යාත්මිකව ලොකු අවුලක් තියෙනවා. ඔයා ඔයාව දෙයක් බවට පත් කර ගන්නවා. ඒක ශරීරයට කරන අපහාසයක්.
අනිත් ආගමික කට්ටිය ගණිකා වෘත්තියට විරුද්ද වෙන්නෙ වෙනමම හේතු මත. ඒත් මම විරුද්ද වෙන්නෙ ඊට වඩා වෙනස් හේතුවකට. කෙනෙක් එයාගෙ ශරීරය ගැන භක්තිවන්ත වෙන්න ඕන. ශරීරයට ආදරය කරන්න ඕන.
ඔයා කැමති කෙනෙකුට ඒක තෑගි කරන්න. ඒත් මුදලට විකිණීම කියන්නෙ අපහාසයක්. ඒක දෙවියන්ගෙන් ඔයාට ලැබිච්ච තෑග්ගක්. මුදලට ගත්ත නැති දෙයක් මුදලට විකුණන්න ඔයාට කොහෙත්ම අයිතියක් නෑ.
මේ ශරීරය ලැබීම ගැන ඔයා ස්තුතිවන්ත වෙන්න ඕන. මේක තමයි ඔයාගෙ පන්සල. අනිත් ආගමික කට්ටිය ගණිකා වෘත්තියට විරුද්ද වෙන්නෙ වෙන වෙන හේතු උඩ. ඒ ගොල්ලො සෙක්ස් වලට විරුද්දයි. තෘප්තියට විරුද්දයි. මිනිස්සු සතුටු වෙනවට විරුද්දයි. ඒ හේතු උඩයි ඒ ගොල්ලො ගණිකා වෘත්තියටත් විරුද්ද වෙන්නෙ. ඒ ගොල්ලො ලිංගික ආශාවන් යටපත් කරගෙන ජීවත් වීම අනුදකින අය. ඉතා සීමිත ලිංගික ජීවිත ඇතුලෙ ජීවත් වෙන්නයි ඒ ගොල්ලො උපදෙස් දෙන්නෙ.
ගණිකාව නිසා නිදහස ලැබෙනවා. ඒකයි ඒ අය විරුද්ද. ඒ අයට ඕන දැඩි ලෙස ඒක ස්වාමි/භාර්යා ව‍්‍රතයට නතු වුණු සමාජයක්. මිනිහා ගැහැනිය අයිති කරගෙන ඉන්නවා. ගැහැනිය මිනිහව අයිති කරගෙන ඉන්නවා. ගැහැනියත් මිනිහාත් දෙන්නම අන්තිමට එකිනෙකාට අයිති දේපොලක් විතරයි. මට අනුව ඒකත් වෛශ්‍යා ව‍්‍රතයම තමයි. ඒ අය ඒකට විවාහය කිව්වට මං කියන්නෙ ඒක සදාකාලික වෛශ්‍යා ව‍්‍රතයක්.
මම සම්පූර්ණයෙන්ම පෙනී ඉන්නෙ ආදරය වෙනුවෙන්. විවාහයට මං විරුද්ද නිසාම ගණිකා වෘත්තියටත් මම විරුද්දයි. ගණිකා වෘත්තිය කියන්නෙම කසාදෙ අතුරුඵලයක්. ලෝකෙන් කසාදෙ නැතිවෙන දවසට ගණිකා වෘත්තියත් නැති වෙලා යනවා.
මිනිස්සු ඒ අයගෙ ශරීර වලට ඇති ආදරය නිසාම තමන් ආදරය කරන අයත් එක්ක ඒ ශරීර බෙදා ගැනීමයි සිද්ද වෙන්න ඕන. ඒකයි එකම සම්බන්ධතා විදිහ. ඒත් කසාදය ඇතුලෙ නීත්‍යානුකූල ගණිකා වෘත්තියක් සිද්ද වෙනවා. පිරිමියා ආර්ථිකය බාර ගන්නෙ තමන්ට උවමනා විදිහට පාවිච්චි වෙන්න ගැහැණිය එකග නම් විතරයි. පාරට වැටෙන්න බය නිසා ගැහැණිය එකග වෙනවා වෙන්න පුළුවන්.
පුරුෂයා විසින් අත්ඇරලා දැම්මොත් එක මිනිහෙක් වෙනුවට ඇයට පිරිමි ගානක් එක්ක නිදාගන්න සිද්ද වෙනවා. ඉතින් ඇය එක`ග වෙනවා.
කිසි වෙලාවක ශරීරය දෙයක් විදිහට සලකන්න එපා. ඔයා ආදරය කරන කෙනෙක් එක්ක ශරීරය සහ හදවත එකට පැවැත්මක් විදිහට බෙදාගන්න. එතන ආදරය නැත්තම් වෙන විදිහක් නෑ. ශරීරය බෙදාගන්න ඕන ආදරෙන් විතරයි. ඒක නැත්තං ස්වාමි පුරුෂයා එක්කවත් ශරීරය බෙදාගන්න එපා”
- ඕෂෝ-
ගණිකාව සහ සදාචාරය කියන කාරණය ඕෂෝ ආධ්‍යාත්මික තැනකට අරගෙන එනවා. ශරීරය පාවා දීම ඇතුලෙ සමාජයට නිදහස ගේන අතරෙ තමන්ගෙ ඇතුලෙන් පැවැත්ම මරා දැමීම ගැනයි ඕෂෝ මේ කාන්තාව සවිඥාණක කරන්නෙ.
බ්‍රෙන්ඩා මයර්ස් පවෙල් ගණිකාවක් වෙන්නෙ එයාගෙ ළමා කාලෙදි. අවුරුදු තිස්ගානක් ගතවුණු ඒ ජීවිතේ ගැන බ්‍රෙන්ඩා කියන්නෙ පත්තරයක්වත් වැඩසටහනක්වත් වැඩිපුර විකුණන්න නෙමෙයි. එයා වගේ ජීවිතේ අහිමි වෙමින් යන තව කීප දෙනෙකුට හරි ඒ කතාව ඇහෙන්න.
”මිනිස්සු හිතනවා නම් ගණිකා වෘත්තිය හරි සරලයි, ලේසියි, ආටෝපයි කියල, (හරියට ප‍්‍රිටී වුමන් වගේ) ඒක මුලාවක්. ගණිකාවක් දවසට මිනිස්සු පස්දෙනෙක් එක්කවත් නිදාගන්නවා. ඒ කියන්නෙ අවුරුද්දට 1800ක් පිරිමි. එතන කිසි සම්බන්ධයක් නෑ. කිසි කෙනෙක් මට මල් පොකුරු අරන් එන්නෙ නෑ. ඒ හැමෝම කක්කුස්සියක් වගේ මගේ ඇ`ග පාවිච්චි කරනවා විතරයි.
ක්ලයන්ට්ස්ලා නිතරම වගේ ප‍්‍රචණ්ඩයි. මට පස් සැරයක් වෙඩි වැදිලා තියෙනවා. දහතුන් වතාවක් පිහි ඇනුම් කාලා තියෙනවා. මට කියන්න තියෙන්නෙ සමාජය ඒ අයට එහෙම කරන්න ලේසි කරනවා. ඒ අයගෙ මානසික රෝග, අවුල් ඔක්කොම ගණිකාවන්ගෙ පිටින් යන්නෙ. පොලිසියකට ගිහින් පැමිනිල්ලක් කරන්නවත් ඉඩක් අපිට නෑ.
මට අවුරුදු 40 දි විතර එක රෑක මාව ක්ලයන්ට් කෙනෙක් කාර් එකෙන් එලියට විසි කරලා දැම්මා. මගේ ඇඳුම දොරේ පැටළුණු හින්ද මාව ගෙවල් බ්ලොක් දෙකක් විතර දුර ඇදි ඇදී ගියා. මගේ මූණත් ඇෙ`ග් පැත්තකුත් දරුණු විදිහට තුවාල වුණා.
මාව දැකපු දොස්තර කලබල වෙලා පොලිස් නිලධාරියෙක් කැඳෙව්වා. පොලිස් නිලධාරියා මං දිහා බලාගෙන ඉඳලා දොස්තරට මෙහෙම කිව්වා.
‘ආ.. මං මෙයාව දන්නවා. මෙයා පාරෙ ඉන්න ගණිකාවක්නෙ. ෂුවර් එකට කාගෙ හරි පර්ස් එකකට වැඩක් දීලා ඇති. හොඳ වැඬේ මුංට…’
ඒ ගොල්ලො හිනාවුනා. මාව හදිසි අනතුරු වාට්ටුවෙන් එලියට ඇදලා දැම්මෙ හරියට මං බෙහෙතක් දාගන්නවත් තරම් වටින්නෙ නෑ වගේ.
මං ඇත්තටම වාසනාවන්තයි. මං දන්න ලස්සන ගෑනු ළමයි කොච්චරක් පාරෙ මරලා දාලා තියෙනවද?
මම ඩ‍්‍රග්ස් වලට වැටෙන්නෙ නැතුව අවුරුදු 14ත් 15ක් විතර රස්සාව කළා. ඒත් අමාරු තැනක් එනවා. කවුරු හරි කොට්ටෙන් ඔයාගෙ හුස්ම හිර කරලා මරලා දාන්න හරි, පිහියෙන් බෙල්ල කපන්න හරි හදන කොට… ඔයාට මොනවා හරි දෙයක් ඕන වෙනවා ජීවිතේ ඉස්සරහට ඇදගෙන යන්න.
මිනිස්සු එක එක දේවල් කියනවා ගණිකා වෘත්තිය ගැන. සමහරු හිතන්නෙ මේක නීතිගත කළාම හරි යයි කියල. ඇත්තටම එක එක ගැහැණුන්ගෙ කතාව වෙනස්. නීතිගත කරනවා වගේ දෙයක් හොඳ වෙයි ප‍්‍රයිවෙට් කැම්පස් එකේ ගාන ගෙවා ගන්න ගණිකා වෘත්තිය කරන අයට වගේ නම්. ඒත් පොඩි කාලෙම අපචාරයට ලක්වුණු ළමයෙකුට… වෙන විකල්පයක් තියෙනවා කියලවත් නොදන්න දරුවෙකුට ඒක ගැලපෙන්නෙ නැහැ. එයා උත්සාහ කරන්නෙ කන්න විදිහක් හොයා ගන්න.
මං අහන්නෙ ගණිකා වෘත්තිය නීතිගත වුනොත් ඔයා යාලූවො කී දෙනෙකුට බලකරන්න ලෑස්තිද දැන් කරන රස්සාව අත්ඇරලා ඒක කරන්න කියල. ඔයාගෙ නෑදෑයොන්ට ඒ විකල්ප රස්සාව දෙන්න ඔයා ලෑස්තිද?
මං තව එකක් කියන්නම්.. අපි හිතමු අර කැම්පස් එකට සල්ලි හොයන ගෑනු ළමයට මේ ප‍්‍රශ්න නෑ කියල. එයාට ඉන්නෙ නිශ්චිත ඉහල පංතියෙ ක්ලයන්ට්ස්ලා ටිකක් කියල. ඒත් පළවෙනි වතාවට එයාට එක්කෙනෙක් වද දෙන්න ගත්තමයි තේරෙන්නෙ මේ රස්සාවෙ ඇත්ත තත්වෙ. ඕනම වෙලාවක ඒ විදිහෙ විකෘතියෙක් මේ රස්සාව ඇතුලෙ මුනගැහෙන්න පුළුවන්. එයාගෙ පිටිපස්සෙ තව කට්ටියක්ම ඉන්නවා. උන් ඔයාට බලහත්කාරකම් කරනවා, දූෂනය කරනවා.. සල්ලි මංකොල්ල කනවා. ඔයාට ජීවත් වෙන්න විදිහක් නැති තැනක් එනවා. ඒකයි ගණිකා වෘත්තියෙ යතාර්ථය”
කොයි තරම් දුක වුණත් බ්‍රෙන්ඩා කියන්නෙ ලස්සන කතාවක්.
‘කොයිතරම් හානියකට පස්සෙ වුනත් ජීවිතයක් ඉතුරු වෙලා තියෙනවා. කොයිතරම් වදවේදනා වලට පස්සෙ වුණත් ජීවිතයක් තියෙනවා. ඔයා කිසි වටිනාකමක් නැති දෙයක්, කුණු කෑල්ලක් කියල මිනිස්සු කිව්වත් තවත් ඉතිරි ජීවිතයක් තියෙනවා. මං කියන්නෙ පොඞ්ඩක් එහෙම නෙමෙයි. ගත කරන්න තව ලොකු ජීවිතයක් තියෙනවා..’
බ්‍රෙන්ඩා එ විදිහට පාරට වැටුණු අයට බලාපොරොත්තුවක් දෙනවා. ඒ අය දේවල් නෙමෙයි මිනිස්සු කියල එයා මතක් කරනවා. ඒ විතරක් නෙමෙයි ඒ අය එක්ක ජීවිතේ බෙදා හදාගන්න මැදිහත් වෙනවා.
(උපුටාගැනීම – බීබීසී ප‍්‍රවෘත්ති ස`ගරාව)
මට හිතෙන්නෙ සදාචාරය කියන්නෙ ඒකට. ඒක ආදරයේ ප‍්‍රතිඵලයක් වෙන්න ඕන. ලංකාවෙ මගේ ජීවිත කාලෙ ඇතුලත ඒ විදිහට සදාචාරය වෙනුවෙන් මැදිහත් වුන එක චරිතයක් මට මුණගැහිලා තියෙනවා. ඒ උදුල් පේ‍්‍රමරත්න. පොලිසියෙන් ගණිකාවක් කියල බට්ටිව බූට් සපත්තුවට පාගලා දාන්න යද්දි උදුල් බට්ටි වෙනුවෙන් හිටගත්තා. බට්ටි කියන්නෙත් ජීවිතයක් කියල සමාජයටත් නැවත බට්ටිටත් කියල දුන්නා. පොඩියට කළා වුණත් ඒක ලොකු අරගලයක්.
සදාචාරය හොයන්න ඕන සමාජ සංසිද්දියේ හෝ හේතුවේ මිස පුද්ගලයා ඇතුලෙ නෙමෙයි. ජීවිත දේවල් බවට පත් කරන එකට කියන්නෙ අපචාරය. මිනිස්සු මිනිස්සු විදිහට තේරුම් ගන්න පුළුවන්, බාර ගන්න පුළුවන් සදාචාරයක් අපිට තියෙන්න ඕන. ඒකට අපචාරී මාධ්‍ය සහ සමාජ සංස්කෘතිය කෙලින් ප‍්‍රශ්න කරන්න ඕන.
‘ ඕන වෙලාවක ජැක්ට (බූරුවාට) ජැක් කියන්න.ඉස්කෝප්පෙට ඉස්කෝප්ප කියන්න. ඒත් වෛශ්‍යාවට නෝනා කෙනෙක් මෙන් අමතන්න වග බලා ගන්න.’
-පැටි‍්‍රක් රොත්ෆස් (ලේඛක)
චින්තන ධර්මදාස
