එක්සිබිෂනිසම් කියන්නෙ අපේ නිරුවත් ශරීරය හෝ අපේ ලිංගික ක්‍රියාවක් අන් අය විසින් නැරඹීමෙන් නැත්නම් නරඹනවා යන හැගීමෙන්, ෆැන්ටසියෙන් ලිංගික උත්තේජනයක් ලබනවට. මේක අතිශය සාමාන්‍ය තත්වයක්. කොටට ඇඳීමේ ඉඳන්, සික්ස් පැක් පෙන්නීම, සායම් තැවරීම, විසිතුරු යටඇඳුම් ඇඳීම ආදී අපි එදිනෙදා හිතා නොහිතා කරන එකීනොකී ලිංගික ආකර්ශනය වැඩිකරන ආකාර සියල්ලම ප්‍රදර්ශනකාමීයි. කොටින්ම සෝෂල් මීඩියා යු‍ගයේ හැමකෙනෙක්ම ප්‍රදර්ශනකාමියෙක්.
මේකෙ අනිත් පැත්ත වොයරිසම් නැත්නම් නැරඹුම්කාමය කියන්නෙ. ලීක් වීඩියෝ බලන, පෝර්න් බලන, පැපරාසි පිංතූර එලවන අපි හැමෝම අනිත් පැත්තෙන් නැරඹුම්කාමීයි. මිචෙල් ෆුකො කියන විදිහට ලෝකයේ කැමරා තාක්ෂණය සම්බන්ධ සියලු වර්ධනයන් අත්වුනේ ප්‍රදර්ශනකාමීත්වය සහ නැරඹුම්කාමීත්වය හින්ද. නැතුව මිනිස්සු සදාචාරය රකින්න තාක්ෂණය දියුණු කරන්නෙ නෑ.
නිව්යෝර්ක්වල කරපු පර්යේෂණයක් අනුව පිරිමි 66%ක් සහ ගැහැණු 57%ක් විවෘතව ප්‍රසිද්ධ ස්ථානවල ලිංගිකව එකතුවීම ගැන ෆැන්ටසි රසවිඳිනවා. ඒ වගේම ලිංගභේදයක් නැතුව 82%ක් ඔෆිස් එකක වගේ තැන්වල සෙක්ස් කිරීමේ ආසාවෙන් පෙලෙනවා. ලංකාවෙ නම් මේ වගේ රිසර්ච් කරන්න පුළුවන් වෙන්නෙ නෑ. තමන්ගේ ආශාව පිළිබඳ ඇත්ත විවෘතව පිළිගන්න තරමට පෞර්ෂයක් වර්ධනය වෙලා තියෙන්නෙ අල්පමාත්‍රව හින්ද. හැබැයි අපේ ලීක් වීඩියෝ ප්‍රමාණය සහ ඒවා නරඹන, ට්‍රිගර් වෙන ප්‍රමාණය දැක්කම ප්‍රදර්ශනකාමීන් සහ නැරඹුම්කාමීන් බහුතරයක් ඉන්න බව නිශ්චිතයි.
අපි නිරුවතින් ඉන්නවා හරි සෙක්ස් කරනවා හරි වෙන කෙනෙක් බලන් ඉන්නවා කියන සිතුවිල්ලෙන් අපිව ප්‍රාණවත් වෙනවා නම් අපි මේ සෙක්ස් ආර්ට් එකට වැටෙනවා.
ප්‍රදර්ශනකාමය ඩිසෝර්ඩර් එකක් නැත්නම් මනෝ ආබාධයක් වෙන අයත් ඉන්නවා. ඒ කියන්නෙ අනිත් අයටත් තමන්ටත් හානිකර අන්දමින් මේ ලිංගික රසය පවත්වාගෙන යන එක. ඒ හැසිරීම තමන්ට හිතකර අන්දමින් පාලනය කරගන්න බැරිවීම. එහෙම අය අතලොස්සක් ඉන්නවා.
ඕනම ලිංගික රසයක් එතිකල් වෙන්න ඕන. ඒ කියන්නෙ පරණ හණමිටි සම්ප්‍රදායන් රකිනවා කියන එක නෙමෙයි. ඒක අන් කෙනෙකුට හානිකර නොවීමේ පිළිවෙත රකිනවා කියන එක. සුන්දරත්වය සහ රසය බෙදාගැනීමේ අරමුනෙන් කරනවා කියන එක. උදා විදිහට පහන්තුඩාවෙ ඇල්ල ළග වීඩියෝව එතිකල් එක්සිබිෂනිසම් අවස්තාවක්. එතන අනිත් මිනිස්සු ළමයි නාන අතරෙදි සිද්ද වුනා නම් ඒක ඩිසෝර්ඩර් එකක්. මෙතනදි වැදගත් වෙන්නෙ එක ප්‍රධාන කාරණයක්. ඒ තමයි කන්සෙන්ට් කියන එක. ඒ කියන්නෙ අනෙකාගේ කැමැත්ත මත ප්‍රදර්ශනය හෝ නැරඹීම සිද්ද වෙනවා කියන එක.
එක්සිබිෂනිසම්වල අනිත් පැත්තනෙ වොයරිසම් නැත්නම් නැරඹුම්කාමය කියන්නෙ. ඒ කියන්නෙ කවුරුන්ගේ හෝ ලිංගික ක්‍රියාවක් නැරඹීමෙන් ආස්වාදය ලැබීම. අපි හැමෝම එක විදිහකට අන්එතිකල් වොයරිස්ට්ලා. පොලිසිය ජෝඩු ඇල්ලීම, කාමරවලට පැනීම කියන්නෙ රජයෙන් පවත්වාගෙන යන නිල වොයරිසම් සම්ප්‍රදාය.
කාගේ හෝ නිරුවතක් ලීක් වුනාම ඒක අපි නරඹන්නෙ ඒ අයගෙ අනවසරයෙන්. ඒ කියන්නෙ කන්සෙන්ට් එකක් නැතුව. එහෙම නරඹලා ඒකට අපහාස කරමින්, ජනාදිපතිලට ලියුම් ලියමින් කල්ගත කරන්නෙ ඒ අනවසර එබී බැලීම දූෂණයක් බලහත්කාරයක් බවට පෙරලගෙන ආස්වාදය ලබන රෝගීන්.
ඉතින් අපි පුළුවන් තරම් උත්සාහ කරන්න ඕන එතිකල් එක්සිබිෂනිස්ට්ලා ඒ කියන්නෙ ලිංගික ආචාර ධර්ම රකින ප්‍රදර්ශනකාමීන් වෙන්න. ඒක වඩාත් සෞන්දර්යාත්මක අත්දැකීමක් කරන්න. ඒකට අපිට සිද්ද වෙනවා අපි එක්ක ලිංගිකව එක්වෙන අනෙක් පාර්ශ්වයේ කැමැත්ත ලබාගන්න. අපි නරඹන ගොඩක් ලීක් පෝර්න්වල තියෙන්නෙ කෙල්ලව රවටා හෝ බලහත්කාරයෙන් කරන රූගත කිරීම්. එතනදි පිරිමියා තමන්ගේ මුහුණ පවා සගවාගනිමින් කෙල්ලගේ මූණ පෙන්නන්න උත්සාහ දරන අවස්ථා එමටයි. ඒවා අපිට සලකන්න වෙන්නෙ අපරාධ විදිහට.
ඉතාම විවෘත කතාබහ කිරීමකින් ඒ නැරඹුම්කාමය ඊට සම්බන්ධ වෙන සියලු දෙනා රසවිඳින බව තේරුම් ගැනීම වැදගත්. ඇවිලෙනසුලුයි මගේ චිත්‍රපටය වෙනුවෙන් මං ආදරේම කරන මිතුරෙක් මට දුන් ප්‍රදර්ශනකාමී තෑග්ග මට ජීවිත කාලයටම අමතක නොවෙන එකක්. ඒක වීඩියෝවක්. මගේ මිතුරා ඔහුගේ පෙම්වතිය සමග නිරුවතින් සිටින අතර ඇගේ වැජයිනාවෙන් රෝල් කළ කරදාසියක් එලියට ගන්නවා. ඒකෙ ලියලා තිබුනෙ, ඉන්ෆ්ලැමබල් විෂස් ෆොර් යූ කියල. ඒ දෙන්නාගෙ ප්‍රදර්ශනකාමී බව මට අමරණීය සුබ පැතුමක් වුනා.
මේ එක්සිබිෂනිසම් කියන එක ආර්ට් එකක් නැත්නම් ප්‍රකාශනයක් වෙන්නත් පුළුවන්. ස්ටීවන් කොහෙන් වගේ ආර්ටිස්ට් කෙනෙක් ගත්තොත් එයා ප්‍රංශෙ අයිෆල් කුළුන ඉස්සරහ තමන්ගෙ ශිෂ්නයට කුකුලෙක් ගැටගහගෙන ඇවිදිනවා. ඒක එයාගෙ ආර්ට් පීස් එක. එයා ප්‍රංශයෙ ජාතික සංකේත එක්ක තමන්ගෙ ලිංගිකත්වය සම්බන්ධ කරනවා. පොලිසිය කොහෙන්ව අත්අඩංගුවට ගන්නවා.
‘මගේ ශිෂ්නය කියන්නෙ මම. ඒකෙන් මගේ හැමදෙයක්ම නියෝජනය වෙනවා. මගේ යුදෙව්බව, පිරිමි බව, සමලිංගික බව මේ හැමදේකම ප්‍රකාශනය මගේ ශිෂ්නය. පොලිසිය කියන්නෙ මං ලිංගික දෙයක් කළා කියල. මං කලේ ලිංගිකත්වය සම්බන්ධ දේශපාලන ප්‍රකාශනයක් මිස ලිංගික දෙයක් නෙමෙයි..’ ස්ටීවන් කොහෙන් විස්තර කරනවා.
ප්‍රදර්ශනකාමයේ මූලික කාරණයක් වෙන්නෙ නිරුවත කියන එක. එතනදි අපේ ඇඳුම් අපිට ආවෙ කොහොමද කියල කල්පනා කරන්න ඕන. මුලදි දේශගුන සහ පරිසර සාධක නිසා විළි වහගත්තා වුනත් ඇඳුම පස්සෙ විවිධ සංස්කෘතික වටිනාකම් දරන්න පටන් ගන්නවා. පංතීන් නියෝජනය කරනවා. උදා විදිහට දිගු නියපොතු වවා තබාගැනීම එක අවධියකදි ධනවත් බව ප්‍රදර්ශනය කිරීමක් වුනා. මොකද වැඩ කරන අයට ඒ විදිහට නියපොතු තබාගන්න බැරි නිසා.
ඉතින් මේ ඇඳුම් ඉවත්කිරීම කියන්නෙ අපි ඒ විවිධ සංස්කෘතික වැසුම් අයින් කිරීමෙන් ලබන අනුරාගයක් වෙනවා. ඉතා මිළ අධික ලොන්ජරීස්- යට ඇඳුම් අනුරාගය බැ‍‍‍දෙන්නෙ මේ කාරණය එක්ක.
ඒ වගේම ප්‍රදර්ශනකාමයේ ආස්වාදය පවතින්නෙ අපි ලැජ්ජාව නැත්නම් ෂේම් කියන සීමාව එක්ක කරන නිර්මාණාත්මක ගනුදෙනුව උඩ. ලුවී ස්ට්‍රව්ස් කියන මානව විද්‍යාඥයා පෙන්නලා දෙනවා නියුඩිස්ට් සමාජවල පවා මේ ලැජ්ජාවේ සීමාව පවතිනවා කියල. ඒ කියන්නෙ ඒ අය නිරුවතින් හිටියත් ලිංගික කාර්යය විවෘතව කරන්නෙ නෑ. ශරීරය නොවැහුවත් සෙක්ස් වහනවා. ප්‍රදර්ශනකාමයේදී අපි සමාජ සම්මතය ඉක්මවා යනවා. ඒ කියන්නෙ දෙන්නෙක් නිරුවතින් රහස් තැනකදී එක්වීම සමාජය විසින් පිලිගත් චර්යාවක්. නමුත් එතනට තුන්වැනි නරඹන්නෙක් එක්වීම කියන්නෙ තහංචියක්. ප්‍රදර්ශනකාමයේ අනුරාගය පවතින්නෙ මේ තහංචිය එක්ක ප්ලේ කිරීම මත.
අපි සෙක්ස් කරන අතර කැමරාවක් අතට ගන්නවා කියන්නෙ නාඳුනන නරඹන්නො පිරිසක් අපේ ඇඳ ළගට ගේනවා කියන එක. යම් විදිහකින් සජීවීව වෙනත් කෙනෙක් හෝ කීප දෙනෙක් නැරඹීම සඳහා එක් කරගත්තොත් එතනදි අපි සහ ඒ නරඹන අය අතර පවතිනවා ගිවිසුමක්. අපි එකම අනුරාගයක කොටස්කරුවො. අපි එකිනෙකා විනිශ්චය කරන්නෙ නෑ. අපි එකිනෙකාට ආශා කරනවා වගේම ගරු කරනවා.
කැමරාවක් අතට ගත්තම විය හැකි නරක ප්‍රතිඵලය තමයි අපිට සම්බන්ධ වෙන අනෙකා සමග ඒ වගේ ගිවිසුමක් නැතිවීම. ඒ නරඹන්නා ඕනෑම කෙනෙක් විය හැකියි. විශේෂයෙන් අනුදැනුම මත බෙදාහදාගැනීමක් නො‍වන ලීක් එකකදි ඇතිවන අර්බුදය ඒකයි. ප්‍රදර්ශනකාමයේ ගිවිසුම අපි අතර නැතිවීම.
ඒ කොහොම වුනත් විවිධාකාරයෙන් රට පුරා බහුතරයක් දෙනා රහසේ ප්‍රදර්ශනකාමයේ හැසිරෙනවා සහ විඳිනවා. මාත් ඒ විදිහට වෙනත් අය යහන්ගත වෙන තැන්වල බලාහිඳිමින් ඒ විදිහට ආස්වාදය බෙදාගෙන තියෙනවා. ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ අපි කොයිතරම් අපේ ලිංගික චර්යාව ගැන දැනුවත්ද, එහි සෞන්දර්යාත්මකද, අනෙකාට ගර‍ැ කරන්න දන්නවද කියන එක.
එහෙම අයට ප්‍රදර්ශනකාමය කියන්නෙ දිව්‍යමය අත්දැකීමක්.
චින්තන ධර්මදාස
