කන්නංගරගේ භාෂා භාවිතාව මට ගොඩක් දේවල් ගැන හිතන්න ඉන්සයිට් එකක් වුනා. කෙනෙකුගේ භාෂාව කියන්නෙ ඒ කෙනා වහරන දේශපාලනය හෝ වෙන ඕනම විෂයකට වඩා විශාල පදාසයක් එක්ස්ප්‍රෙස් කරන කලාපයක්. පාවිච්චි කරන වචන, ව්‍යවහාරය, ටෝන් එක, සද්දය මේ සියල්ලෙන් කෙනෙක් ගැන සමස්තයක් එලිකරනවා. සරලව කිව්වොත් මිනිහෙකුට මෙතෙක් ළඟා වෙන්න පුළුවන් වුණු තමන්ගේ චරිතය, අභ්‍යන්තරය, සිතීම, ප‍්‍රතිවිරෝදය ආදී සියල්ල මනාව හෙලි කරන ටූල් එක වෙන්නෙ භාෂාව.
කන්නංගර පාවිච්චි කරන භාෂා දෙකක් තියෙනවා. එකක් දයලෙක්තිකය, ආපෝහකය, හෙජමොනිය, භෞතිකය වගේ වචන ගලපා කරන නොතේරෙන භාෂාව. එහෙම බරට සද්ද වෙන වචන ළග ළග කියන එකෙන් ගන්න විනෝදයක් එතන තියෙනවා. ඒක හරියට ඇබ්ස්ට‍්‍රෑක්ට් වචන ගොඩක් වගේ. ඒ මැද කැමති කෙනෙකුට කැමති දෙයක් හිතාගන්න පුළුවන්. ගොඩක් අය තම තමන්ගේ දේවල් වලින් ඒ වචන අර්තගන්වගෙන මොකක්දෝ සාමූහික බවක් හදාගන්න වග ඒවට ලැබෙන ප‍්‍රතිචාරවලින් පැහැදිලියි. භාෂාවෙන් යමක් සරලව කියන්න බැරි වෙන්නෙ අපිට ඒ දේ ගැන හරි අවබෝධයක් නැති වුනාම කියන එක භාෂා භාවිතාවෙ තියෙන පිළිගැනීමක්. සිංහල භාෂාවෙ මේ දෝෂය බරපතලයි. හැමදේකටම උවමනාවට වඩා බරපතල සද්ද දෙන සිංහල වචන පාවිච්චි කිරීම හරහා ගොඩක් විෂයවල මේ අර්බුදය මුනගැහෙනවා. සරලව අපේ ඇටසැකිල්ල සිංහලෙන් කියවලා බලන්න පුළුවන්. ඒ වචනවල බර සද්දයෙන් විෂය බර බවට හැගීමක් දෙන්න ට‍්‍රයි කරනවා. බුද්දාගමේ ලොකු ලොකු කාරනා පාලියෙන්ම පාවිච්චිවෙන්න හේතුවත් මේකයි. මාක්ස්වාදය වුනත් තේරෙන්න නොකියන්න හේතුව ඒකයි. වචනවල සද්දෙ බරට ශාස්ත‍්‍රීයත්වයක් තියෙනවා. තේරුම දුරස්ත ප‍්‍රමානය අනුව සම්භාව්‍යත්වයක් තියෙනවා. අඩුම පිරිසකට විතරක් තේරීම ඇතුලෙ සුවිශේෂී බවක් තියෙනවා. මාක්ස්වාදය වගේ නිර්ධන පාංතිකයාගේ විප්ලවයද මොකක්ද ඉලක්ක කරන දර්ශනයක් මේ ආකෘතිය ගැනීම ඇතුලෙ ලොකු කුනුහරුපයක් තියෙනවා. මේ භාෂා තෝරාගැනීම කියන්නෙ ලංකාවෙ ග‍්‍රාම්‍ය සිංහලයාගේ අවිඥානික ආශාවද? ඒක උගත් වියත් පණ්ඩිත, ප‍්‍රබුද්ද වගේ දෙයක් වෙන්න පුළුවන්. මං හිතන්නෙ කන්නංගරගෙ භාෂා වර්ග දෙක අතර එයාගෙ දේශපාලනය අපිට මුනගැහෙනවා කියන එකයි.
කුනුහරුප කියන්නෙ භාෂාවක තියෙන ඇනලයිස් කරන්නම වටින කොටසක්. සිංහලෙන් ගත්තොත් කුනුහරුප මූලික කුණුහරුප තියෙන්නෙ අටයි. හුත්ත, පයිය, හුකනවා, කිම්බ, පක, කැරි, වේසි, පොන්න. මේ කුනුහරුප අට එක එක අතට එක එක තේරුම් වලට පාවිච්චි කරනවා. එකට ගලපලා සංකීර්ණ තේරුම් හදාගන්නවා. කුනුහරුපයක් කියල අපි කියන්නෙ ලිංගික දේකට පාවිච්චි කරන වචනෙකට නෙමෙයි. උදා විදිහට හුත්ත කුනුහරුපයක් වුනත් යෝනිය කුනුහරුපයක් නෙමෙයි. කුනුහරුප ගැන හොඳට බැලූවොත් ඒවා හැදෙන්නෙ ලිංගික අවයව සහ ක‍්‍රියාවලට පාවිච්චි කරපු වචන ඒ අදාල පාවිච්චියෙන් ගලවලා අරන් අපහාසය, වෛරය මුසු තේරුමක් වෙනුවෙන් පාවිච්චි කරන කොට. කුනුහරුපයක කැත බව දැනෙන ප‍්‍රමානය තීරනය වෙන්නෙ ලිංගික දේ ගැන තම තමන් ඇත්තටම පවත්වාගෙන යන දෘෂ්ටිකෝනය අනුව. උදා විදිහට අම්මට හුකපං කියන එක මට හිනායන වචනයක් වෙද්දි තව කෙනෙක් මන්නෙන් කොටන තරමෙ වචනයක් වෙනවා. කුනුහරුපවල තියෙන විශේෂ ලක්ෂනයක් වෙන්නෙ ග‍්‍රාම්‍යත්වය. ලිංගික දේ ගැන ග‍්‍රාම්‍ය කියවීමක්, මිනිස් සංවේදීතාවයන් ගලවලා දාපු වචනයක් කුනුහරුපයක් බවට පෙරලෙනවා. ඒ වෛරී අවකාශය ඇතුලෙ පාවිච්චි කරන කුනුහරුපයක් කිසිම විදිහකට නැවත භාෂාව ඇතුලෙ අදාල සංදර්භයේ පළල් අර්ත වෙනුවෙන් පාවිච්චි කරන්න බැරි වෙනවා. උදා විදිහට හුත්ත පයිය කියන වචන පාවිච්චි කරලා අපිට කිසිම විදිහකින් ලිංගික කාරණා ගැන සංවාදයක් ඇති කරගන්න බෑ. ඒක මළ වචනයක්. වෛරයක්, හෙලාදැකීමක් වෙනුවෙන් විතරක් පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් අරුත්සුන් වචනයක්. අපි හුත්ත කියන එක කොල්ලන්ටත් පාවිච්චි කරනවා.
මේ කුනුහරුප ප‍්‍රවර්ගය අදාල සංදර්භය අනුව වෙනස් වෙන එකක් නෙමෙයි. ඒත් පෙට්ටිය, පොල්ල, වල්ල වගේ කොහෙත්ම ලිංගික තේරුම් ගන්නෙ නැති වචන ලිංගික සංදර්භයක් ඇතුලෙ පාවිච්චි කිරීමෙන් කුනුහරුප විදිහට අර්තගන්වන වෙලාවලූත් තියෙනවා. කුනුහරුපවල තියෙන සුවිශේෂ ලක්ෂණයක් වෙන්නෙ ඒවා හුදෙක් ද්‍රව්‍යාත්මක විදිහට, සීමිත විදිහට, පහත් කර සැලකිය යුතු දේවල් හැටියට ලිංගික කාරණා ගැන දැකීමයි. කෙටියෙන් කිව්වොත් සෙක්ස් ගැන රෙස්පෙක්ට් එකක් නැති කම කුනුහරුපයක් බිහිවෙන තැනක් වෙනවා.
කන්නංගරගෙ දෙවෙනි සහ ප‍්‍රධාන භාෂා ප‍්‍රවේශය වෙන්නෙ කුනුහරුප. අංපිටියෙ සුමනගෙ සංවාද භාෂාවත් ඒක. කෙනෙක් මේ වෛරයේ භාෂාව පාවිච්චි කිරීම ඇතුලෙ එයා සළකුනු කරන සීමාවන් කීපයක් තියෙනවා. පලවෙනි එක තමන්ගේ ආතතිය සහ කේන්තිය. එතනදි තමන් ඉවසීම සහ පැසුනු බවකින් දෙයක් ගැන බලන කෙනෙක් නොවෙන වග එයා සහතික කරනවා. ඊළ`ගට ග‍්‍රාම්‍යත්වය. ලිංගික කාරනා ගැන තමන් දරන පසුගාමී ආකල්ප වගේම අනෙකා සමග සංවාද භාෂාවක ශිෂ්ට පරිනාමයක් තමන්ට නැති වගත් එතනදි කෙනෙක් එලිදරව් කරනවා. ඒක ලැජ්ජා විය යුතු කාරණයක් නෙමෙයි. අපි එක එක්කෙනා එන්නෙ එක එක සමාජ පසුබිම්වලින්. අපේ සංවාද භාෂාව කියන්නෙ අපිට අදාල වැටහෙන සමාජ වපසරියෙ දිග පළල.
මට හිතෙන්නෙ කන්නංගර ග‍්‍රාම්‍ය විප්ලවය වෙනුවෙන් ඒ ව්‍යවහාරය පාවිච්චි කරන එක හරි. ඒ විප්ලවයේ ගාමක බලය වෙන්නෙම වෛරය. සාමූහික නොවීම. පහර ගැසීම. අපි ආයුදයක් විදිහට භාෂාව පාවිච්චි කළත් ඒ තෝරගන්න ආයුධය අපේ මිලේච්ඡුත්වය ගැන කියනවා. අපිට පුළුවන් තුවක්කුවක් තෝරගෙන දුරස්ත බවක් තියාගෙන ආරක්ෂාව හෝ ආවේගය වෙනුවෙන් ඒක පාවිච්චි කරන්න. නැත්තං අපිට පුළුවන් මන්නයක් අරන් ඒ කෑලි කැපෙන, ලේ විදින එක ආස්වාද කරන්න. ඒක අපේ සැබෑ ම්ලේච්ඡුත්වයේ චොයිස් එකක්.
මට හිතෙන්නෙ අපි වඩා විධිමත්ව අපි එකිනෙකා පාවිච්චි කරන භාෂාවන් අධ්‍යනය කරන්න ඕන. ඒ හරහා ඒ අයගෙ සැබෑ දේශපාලනයේ සීමාවන් තේරුම් ගන්න ඕන. මගේ මේ අධ්‍යනය අතිශය සීමිත එකක්. ඒත් ලංකාවෙ කුනුහරුප ගැන ගැඹුරු ශාස්ත‍්‍රීය අධ්‍යනයක් කාට හරි කරන්න පුළුවන් නම් ඒක වටිනවා. භාෂාව ඇනලයිස් කිරීම හරහා අපිට විෂයක් වගේම විෂය කියවන්නා නැවත කියවාගන්නත් ප‍්‍රවේශයක් ලැබෙනවා.
කන්නංගර පාවිච්චි කළේ උදාහරණයක් පිනිස සහ මේ ඔස්සේ මට හිතන්න පොළඹවපු එකට ගෞරවයක් පිනිස පමනක් වග කරුනාවෙන් සළකන්න. මං අංපිටිය සුමනෙගෙ වගේම කන්නංගරගෙත් ෆෑන් කෙනෙක්.
