කළුවර වැටෙන්න කලින් ඔෆිස් එකෙන් පැනලා ගෙදර ආවා. අන්තිම ඉර රැුල්ල ජනෙල් පඩියට වැටෙනවා බලන්න ඕන. උණු උණු ප්ලේන්ටියක් ළගට ඕන. ඔතාගත් ජොයින්ට් එක හීන් සැරේ පත්තු වෙන්න ඕන. පුටුවෙ සුවපහසුවට දිගාවෙලා සුජීවගේ මයිලපත් සමනල්ලූ කියවන්න ඕන.
මං එහෙම කළා. ඒ කවි ලස්සන හැන්දෑවක් මැව්වා. ඒ කවි වලින් මාව අරන් යන නොස්තැල්ජියාව ගැන මට ආසාවක් තිබුනා. ඒ හැපෙන විසිරෙන ඉනස්න්ස් එක පිරුන වචන මට මිස්වෙලා තිබුන.
ඒ වචන අලූතෙන් ආදරෙන් බැඳෙන තැන්වල වර්ජිනිටි එකක් තිබුන. ඇල්ලූවොත් තැලෙයි පොඩිවෙයි කියල හිතෙන සියුමැලිකමක් දැනුන. මං හීතල හන්තාන හුළගකුත් එක්ක මයිලපත් සමනල්ලූන්ට ඇලූන.
පේරාදෙනිය කියපු ගමන් මට දැනෙන හැගීමක් තියෙනවා. ඒක රූපයක් නෙමෙයි. රූප ගොන්නක්. සීතලක්. කොලපාටක්. හිරිකඩක්. තෙතක්.. ඒ අතරෙ සුජීවයි සංජීවයි එලිදක්වපු කවි පොතකුත් එතන තියෙනවා. ඒක මට මතක විදිහට උන්ගෙ පලවෙනි කවි පොත. උන් දෙන්නා තමයි අපේ කාලෙ පේරා හිටපු කවියො දෙන්නා. උන් හිටියෙමත් කවියො විදිහටමයි. කතා කළේ හිනා වුනේ වුනත් එහෙමමයි.
ඊට පස්සෙ අපි ඔහේ විසිරිලා යනවා. සුජීව සිංහල ටියුෂන්කාරයෙක් විදිහට මට මුනගැහෙනවා. සංජීව ෆේස්බුක් එකෙන් මුනගැහෙනවා. උන් දෙන්නා තාමත් කවි ලියනවා.
මයිලපත් සමනල්ලූ සහ ඔබට නොවේ බටිත්තන්ට කියන්නෙ ආපහු දෙවෙනි පාරටත් උන් එකතු වෙලා කරන කවිපොත. පේරා වෙනුවට මෙදා මහවැලියෙ.
කවියො දෙන්නෙක් ගැන එකට ලියන්න බෑ. මං සංජීවගේ කවි පස්සෙ දවසකට තියලා සුජීවගෙ කවි ගැන ලියනවා.
ඒවා හරි තෙතයි. ඇලෙනසුලූයි. හිරිකඩ හීතලට පෙගුන මෙට්ටයක වැතිරෙන ගානයි. මං ඒ කවි වලට ආසයි. ඒවා පෝස්ට් මොඩර්න් කවි නෙමෙයි. කොහෙත්ම රැුඩිකල් නෙමෙයි. මතකයන්, ආදරයන්, අතීතයන් එක්ක මනුස්ස බැඳීමකින් පැටලෙන ඇස් තෙත් කරන මිස් එකක්.
මධු විතක කිඳී
මතක සැමරුම්වලට
ගල්මුල් ගසන්නට
ඉඩක් නැත
මහ රෑ
පෙට්ටිකඩ හොයාගෙන ගිහින්
පේමන්ට් දිගේ
දුම්වළලූ යව යවා
තැවුල් සිත තම්බන්ට
ඉඩක් නැත..
සුජීවගේ කවි දිගයි. ඒ මූඞ් එක දිගේම පහලට ගහගෙන යන්න ඕන. අතරමැදින් උපුටලා පෙන්නුවට අහුවෙන්නෙ අහුරයි. ඒකෙන් පද පෙරලිවල අපූරුව මිස කවියෙ තියෙන ටි‍්‍රප් එක ගන්න අමාරුයි.
ආයෙත් සැරයක්
නින්දෙදිත් දැක්කා ළගටමගම හිරිවැටී තිබුනා
හුස්ම සුවඳත් දැනෙන ගානට
ළංවෙලා හිටියා මූණට
රෝස පාට පියයුරු තුඩු
උරාබොන
බිළිඳෙකුව සිටියා මම
ඇහැරෙන කොටත්
සියොළ
හොඳටම
දුල් නයිටියක් පැටලෙන්නෙ නැතුව
ගෑනු සුවඳක්
හීන් කෙඳිරිල්ලක් නැතුව
තනියම බුදියන එක
එපා වෙලා දැන් මට
ඒ කවිවල මොකුත් වහලා කවිකම් හදන්න යන්නෙ නෑ. දැනෙන පේන දේ සරලව කියනවා මූනට. එතකොට දැනෙන කතාවෙ අපි ඇවිදින්නෙ අත්දැකීම අපේ කරගෙන. සුජියා කවි ඇතුලෙ බලය වෙනුවට ගේන්නෙ වස`ගය. මට දැනෙන්නෙ මේ කවි හරිම ගෑනුයි.
පරණ කෝච්චි පෙට්ටිවලයි
සිල්පර කොටවලයි
සුවඳ මතකද
හැමතැනම
කළුතෙල් පැල්ලම් වැකුණු
බිම් තඹුරු මල් පවා
කළුපාට තැවරූ
මතකයක
සුවඳ මතකද..
කෝච්චි පාර දිගේ කතා කරන්න දෙයක් නැතුව අත්අල්ලන් යන කාලෙදි වැඩියෙන්ම බැලෙන්නෙ සිල්පර කොටං අතර. ඒ වැවෙන පුංචි පැල, ලොකු ඇණ, කළු තෙල් තාර… ඒ රූපෙත් එක්ක එහා පැත්තෙ ඉන්නෙ කවුද කියල මතක නැති ආදරයක් මතක් වෙනවා. සුජියා හරියටම ඞීටේල් අල්ලනවා.
මේ කවි එකින් එක මෙතන ලියලා දනවන්න බැරි තරම් මං කැමති කවි ගොඩයි. අකමැති කවි ටිකයි. ඉඳලා හිටලා පරාක‍්‍රම කොඩිතුවක්කුලගෙ, මොනිකලගෙ සමාජ සාධාරණය ගැන කවි කීපය තමයි මගේ ටි‍්‍රප් එකට තිබුන එකම බාධාව.
සුජීවගෙ කවි ගැන ඇහුවොත් මට කියන්න තියෙන්නෙ එක වචනයයි.
ඉනසන්ස්..
මාව බැඳුන කවිය තිබුනෙ එතනයි.
