අලෝක උපාලි ඇත්තටම ඇස්වලින් කඳුළු පනින ආතල් එකක්. මෙතනදි වස්ති කරන වැඩේ කෙනෙකුට නුවුමනා තරම් කියල හිතෙන ගානට මං උස්සලා තියන්නයි යන්නෙ. ඒ වස්ති විසින් මගේ අවදි කරපු බෑඩ් ටේස්ට් එකට ප්‍රණාමය පලකිරීමක් විදිහට. මං ඒක කියන්නෙ නරක අදහසකින් නෙමෙයි. බෑඩ් ටේස්ට් එක පිනවන්න ජරාවක් කරපු පමණින් බෑ. ඒකට ජරාවේ ඊස්තටික් එක දැනගෙන ඉන්න ඕන. වස්තිලා ඒ අත්හදා බැලීම දිගටම කළා සහ ආලෝක උපාලි කියන්නෙ ඒකෙ කූටප්‍රාප්තිය.
ඇමරිකාවෙ ඉන්නවා ජෝන් වෝටර්ස් කියල මං කැමතිම ෆිල්ම් ඩිරෙක්ටර් කෙනෙක්. එයාට කියන්නෙ ජරාවේ පෝප්වරයා කියල. පෝප් ඔෆ් ට්‍රෑෂ්. මේක ආර්ට් එකක් විදිහට රසවිඳින්න වෙනම පුහුණුවක් ඕනවෙනවා. හොඳයි විශිෂ්ටයි කියල සම්මත වුනු රසයෙ විපරීතය කියන්නෙ ඊට වඩා ගව්ගානක් එහා සෞන්දර්යවේදයක්. ඒකට අපිට පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් එක වචනයයි තියෙන්නෙ. ඒක ටි්‍රප් එකක්.
ජෝන් වෝටර්ස්ගෙ සිනමාව හඳුන්වන්නෙ ට්‍රාන්ස්ග්‍රෙෂන් සිනමාවක් විදිහට. මේක අන්ඩර්ග්‍රවුන්ඩ් සිනමාවෙ පාවිච්චි වෙන යෙදුමක්. මේ සිනමාවෙ මූලික ලක්ෂණය වෙන්නෙ නරඹන්නාව තිගැස්සවීම සහ හාස්‍යය. ඔස්සේ රඳවාගැනීම. ඒවා ඉතා මනාව ගොතන ලද ආඛ්‍යාන නෙමෙයි. විචාරකයො බැන බැන එළවන වර්ගයේ ඒවා. මේ සිනමාව ඇතිවෙන්නෙ 1970 ගණන්වල බිහිවුනු සෞන්දර්ය අරාජිකවාදයත් එක්ක. මේ චිත්‍රපටි ඇතුලෙ සම්මත සිනමාවෙ සෞන්දර්ය රීතීන් පිස්සු බවට පත් කරනවා. අපේ සංස්කෘතික සමාජ මොහොතවල් විපරීත කරලා ඒකෙන් අපිව ෂොක් කරනවා. නැත්තං ජෝක් කරනවා. ලංකාවෙ වස්තිලා කරන්නෙ මේ විදිහෙ ට්‍රාන්ස්ග්‍රෙෂන් වැඩක් කියන එකයි මගේ අදහස.
වස්ති වැඩකරන්නෙ යූටියුබ් එකේ. ඒ වැඩ ගොඩක් වෙලාවට කැරකෙන්නෙ ප්‍රොඩක්ට් එකක් වටේ. ඒ කියන්නෙ එලියට එන්නෙ ඇඩ් එකක් විදිහට. සිනමාව වගේ ආර්ට් එකක කරන වැඩකට වඩා යූටියුබ් වගේ සමාජ ජාලයක මුදාහරින වැඩක සෞන්දර්ය තාක්‍ෂණය සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස්. යූටියුබ් වැඩක් නම් ඒක ඒ මාධ්‍යය හැසිරෙන ගතිකයන් එක්ක ගනුදෙනු කරන්න ඕන. උදා විදිහට අතිසරල හාස්‍යය සහ එදිනෙදා සමාජ සිද්ධි එක්ක ගැලපීම කියන්නෙ යූටියුබ් වීඩියෝවක ආකෘතිය විසින් ඉල්ලා සිටින විනෝදාස්වාද භාවිතයක්. වස්තිලා කරන්නෙ මේ පවතින මොහොත විපරීතයක් බවට හරවන එක. ඒ විපරීත මොහොත විනෝදයක් කරන එක. ඒක මට අනුව දරුණු ප්‍රකාශනයක්
වස්තිලාගේ වැඩේ තේරුම හරි සාරය හරි කෙනෙක් ඇහුවොත් මට කියන්න තියෙන්නෙ සාරයක් නොමැතිබවේ සාරය තමයි එතන තියෙන්නෙ කියල. සාරය සහ අර්ථය සම්බන්ධ ගොඩනැංවීමෙන් පිටුවහල් කළ සෞන්දර්යවේදයක්. ඒක බුද්ධිමය එකක් නෙමෙයි. ඒක දැනෙනවා. නැත්තං කොහොමවත් දැනෙන්නෙ නෑ, අදහන පිරිසක් ඉන්නවා. නැත්තං මිත්‍යාදෘෂ්ටිකයි කියල බැහැර කරන පිරිසක් ඉන්නවා. මැද පාලම් නෑ.
වස්තිගෙ ආලෝක උපාලි කියන්නෙ 2500 උරුමය සහ ටික්ටොක් ෆේස්බුක් ජීවිතය එකට අඹරපු හොඳ විරේකයක්. ගම් නියම්ගම්වල ජනතාව දිවිනසාගන්නෙ වී විකුණගන්න බැරුව නෙමෙයි. ෆේස්බුක් ප්‍රේමයන්ට රැවටීම නිසයි. අපේ සංස්කෘතියට සදාචාරයට වින කරන ඇහැට නොපෙනෙන පරදේසක්කාර කුමන්ත්‍රණ වෙන්නෙ මේ සමාජජාලයි. හැබැයි ඒ කියන හැමෝමත් නිලමෙ ඇඳුම් පිටින් වුනත් ආතල් ගන්නෙ ටික්ටොක් වීඩියෝ හරහායි. මේ වෙලාවෙ අපේ සමාජජාලවල අපිට එදිනෙදා මුනගැහෙන වන්ස් අපෝන් අ ටයිම් ඉන් බයිලන්තය තමයි අලෝක උපාලි ඓතිහාසික කතාවේ පසුබිම. ඉතිහාසය එදා නෙමෙයි අදයි.. ඒකයි ටැග්ලයින් එක වෙන්න තිබුනෙ’ අතීතය අදයි.. ඒකයි ටැග් ලයින් එක වෙන්න තිබුනෙ’.
අනිත් යූටියුබ් චරිතවලට වඩා වස්තිලා තමන්ව නිර්මාණය කරගත්ත විදිහෙ තියෙනවා වෙනසක්. වස්ති කියන්නෙ අධිතාත්වික චරිත දෙකක්. ඩබල් කණ්ණාඩි දාන තඩියෙක් සහ කොන්ඩෙ උල්වෙච්ච පිස්සු කොටෙක්. ඕනම කතාවක් ඇතුලට උන් රිංගන්නෙ ඒ චරිත දෙක විදිහටමයි. (ඉඳලා හිටලා ගෑණු විදිහට ඇඳගෙන කරන අසාර්ථක වීඩියෝ ඇරුනම). රජාට ඇන්දත් අර නොගැලපෙන පිස්සු විපරීතයම තමයි රජ ඇඳුම් දාලා ඔටුනු දාලා ඉන්නෙ.
මේක සම්භාව්‍ය සිනමාවෙ විදිහට කියෙව්වොත් ඉතිහාසය දිහා වර්තමානයේ ඇස්වලින් බැලීමක්. ඩෙරික් ජාමන් වගේ සිනමාකරුවො මේක කරනවා. මේකට කියන්නෙ ඇනක්‍රොනිසම් කියල. කාල පරිච්ඡේද අවුල් කරමින් දේවල් පිහිටුවීම. එක පැත්තකින් අපිට වස්තිලා මේ කරන වැඩේ ගමේ කෝලං නාට්ටිවල දිගුවක් විදිහටත් අනිත් පැත්තෙන් බටහිර යටිතලයෙ ට්‍රාන්ස්ග්‍රෙෂන් සිනමාවෙ නොදන්නා උත්සාහයක් විදිහටත් කියවන්න පුළුවන්. මේ දෙකටම තනියම අයිති කරගන්න බැරි ලක්ෂන වස්තිලගෙ තියෙනවා.
වස්තිලාගේ වැඩේ තේරුම හරි සාරය හරි කෙනෙක් ඇහුවොත් මට කියන්න තියෙන්නෙ සාරයක් නොමැතිබවේ සාරය තමයි එතන තියෙන්නෙ කියල. සාරය සහ අර්ථය සම්බන්ධ ගොඩනැංවීමෙන් පිටුවහල් කළ සෞන්දර්යවේදයක්. ඒක බුද්ධිමය එකක් නෙමෙයි. ඒක දැනෙනවා. නැත්තං කොහොමවත් දැනෙන්නෙ නෑ, අදහන පිරිසක් ඉන්නවා. නැත්තං මිත්‍යාදෘෂ්ටිකයි කියල බැහැර කරන පිරිසක් ඉන්නවා. මැද පාලම් නෑ.
වස්තිගෙ ආලෝක උපාලි කියන්නෙ 2500 උරුමය සහ ටික්ටොක් ෆේස්බුක් ජීවිතය එකට අඹරපු හොඳ විරේකයක්. ගම් නියම්ගම්වල ජනතාව දිවිනසාගන්නෙ වී විකුණගන්න බැරුව නෙමෙයි. ෆේස්බුක් ප්‍රේමයන්ට රැවටීම නිසයි. අපේ සංස්කෘතියට සදාචාරයට වින කරන ඇහැට නොපෙනෙන පරදේසක්කාර කුමන්ත්‍රණ වෙන්නෙ මේ සමාජජාලයි. හැබැයි ඒ කියන හැමෝමත් නිලමෙ ඇඳුම් පිටින් වුනත් ආතල් ගන්නෙ ටික්ටොක් වීඩියෝ හරහායි. මේ වෙලාවෙ අපේ සමාජජාලවල අපිට එදිනෙදා මුනගැහෙන වන්ස් අපෝන් අ ටයිම් ඉන් බයිලන්තය තමයි අලෝක උපාලි ඓතිහාසික කතාවේ පසුබිම. අතීතය අදයි.. ඒකයි ටැග්ලයින් එක වෙන්න තිබුනෙ.
අනිත් යූටියුබ් චරිතවලට වඩා වස්තිලා තමන්ව නිර්මාණය කරගත්ත විදිහෙ තියෙනවා වෙනසක්. වස්ති කියන්නෙ අධිතාත්වික චරිත දෙකක්. ඩබල් කණ්ණාඩි දාන තඩියෙක් සහ කොන්ඩෙ උල්වෙච්ච පිස්සු කොටෙක්. ඕනම කතාවක් ඇතුලට උන් රිංගන්නෙ ඒ චරිත දෙක විදිහටමයි. (ඉඳලා හිටලා ගෑණු විදිහට ඇඳගෙන කරන අසාර්ථක වීඩියෝ ඇරුනම). රජාට ඇන්දත් අර නොගැලපෙන පිස්සු විපරීතයම තමයි රජ ඇඳුම් ලාලා ඔටුනු දාලා ඉන්නෙ.
මේක සම්භාව්‍ය සිනමාවෙ විදිහට කියෙව්වොත් ඉතිහාසය දිහා වර්තමානයේ ඇස්වලින් බැලීමක්. ඩෙරික් ජාමන් වගේ සිනමාකරුවො මේක කරනවා. මේකට කියන්නෙ ඇනක්‍රොනිසම් කියල. කාල පරිච්ඡේද අවුල් කරමින් දේවල් පිහිටුවීම. එක පැත්තකින් අපිට වස්තිලා මේ කරන වැඩේ ගමේ කෝලං නාට්ටිවල දිගුවක් විදිහටත් අනිත් පැත්තෙන් බටහිර යටිතලයෙ ට්‍රාන්ස්ග්‍රෙෂන් සිනමාවෙ නොදන්නා උත්සාහයක් විදිහටත් කියවන්න පුළුවන්. මේ දෙකටම තනියම අයිති කරගන්න බැරි ලක්ෂන වස්තිලගෙ තියෙනවා.
මේ බයිලන්තය පාලනය වෙන්නෙ රාජ්‍ය දෙකක් විදිහට. පරණ මහරජා විසින් භෞතික රාජ්‍යය පාලනය කරන අතරෙ යුවරජා විසින් ඩිජිටල් රාජ්‍යය පාලනය කරනවා. ඒත් යුවරජා පවා ඩිජිටල් රාජ්‍යයේ අනුහසට ඇබ්බැහියට යටයි. ඩිජිටල් රාජ්‍යය පාලනය වෙන්නෙ ආතල්වලින්. මේ ආතල් නිසා පොලොවෙ රාජ්‍යය කඩාබිඳවැටෙන්න ගන්නවා. ඩෑන්ලා කලබල වෙනවා. සෝෂල් මීඩියා වාරණ එන්නෙ එතකොට.
වස්තිලාගෙ වැඩේ ප්‍රබන්ධයක් වෙන අතරෙම අපේ රටේ ඩිජිටල් ෆ්ලෑෂ්බැක් එකකුත් වෙනවා. මධුරොක්ස්ලා, කුමාරි අක්කලා, ජනාදිපති තාත්තලා, කොකේන් ගහන ඇමතිලා, හඬපටිලා, බී ඇන් එස්ලා, සීදුවෙ සකුරලා, දිවිනසාගන්නා පුතාලා ඔක්කොම ඉන්නවා. බණ විතරයි අඩු. මට ෂුවර් ඒක ඩෑන් නිසා කැපුනා කියල.
කුමාරි අක්කා ඇපියර් වෙන තැන ආතලෝද්දීපනය උත්කෘෂ්ටයි. මේ විදිහට සමාජය විසින් පිටමං කරපු, අවතක්සේරු කරපු චරිත ඇත්තට පණ පිහිටුවමින් වස්තිලා බලන් ඉන්න අයව ෂොක් කරනවා. අජිත් මුතුකුමාරණ සාස්තරකාරයෙකුට මරුම බඩුවක්. මේ කතාව ඇතුලෙ ඒ චරිත මුනගැහුනම ප්‍රේක්ෂකයා විඳින සැප ගැන කියන්න තාම මිනුම්දඬු හැදිලා නෑ. ඒක බම්ප්වෙන පිස්සුවක්.
අලෝක උපාලි මියුසික් ගැනත් කියන්නම ඕන. කොස්තා සහ යුකී වැඩේ ලෙසටම කරලා තියෙනවා. හෙඩ්ෆෝන් දාගෙන අහද්දි මයිල් කෙලින්වෙන ගානට තියෙනවා. පීරියොඩික් ෆීල් එකයි කන්ටෙම්පරරි ටච් එකයි කියන දෙකම සංගීතය ඇතුලෙත් පිහිටුවලා තියෙනවා.
