පුද්ගලික දේපොල ක්‍රමයට විරුද්ද වෙන කිසි කෙනෙක් මේ කාලෙ ඇති කියල මං හිතන්නෙ නෑ. පෙරටුගාමී පක්සෙ වගේ කණ්ඩායමක කීප දෙනෙක් ඉන්න පුළුවන්. ඒත් පුද්ගලික දේපොල ක්‍රමය කියන්නෙ මිනිසා විසින් නිර්මාණය කරගත්ත ඉතා සුවිශේෂ වගේම වැදගත් සංකල්පයක්.
පොදු දේපොල කියන්නෙ ඇත්තටම නාස්තියක්. ඒක ප්‍රායෝගිකව ඕනම කෙනෙක් දන්නවා. ඒක හින්දයි රජය කියන පොදු අධිකාරියට වුනත් ව්‍යාපාර වලින් සහ අනෙක් ආර්ථිකමය දේවල් වලින් අයින් වෙලා නියාමන කාර්යයක් කරගෙන ඉන්න කියලා යෝජනා වෙන්නෙ. රජයේ පොදු කියන සංකල්පය විසින් රටක සම්පත් විනාශ කරනවා.
මේක හොඳටම පැහැදිලි කරන්න පුළුවන් කංසා ගැන මට සමීප උදාහරණයකින්. සමහර වෙලාවට අපි යාලුවො ටිකක් එකතු වෙලා, සල්ලි දාලා පොදු පාවිච්චිය සඳහා කංසා ටිකක් ගන්නවා. මෙහෙම ගන්න පොදු කංසා ටික අපි පුදුම වේගයකින් ඉවර කරනවා. ඇත්තටම නාස්ති කරනවා. ඕනම තරමක් දවසකින් වගේ ඉවර කරනවා.
හැබැයි අපි තනි තනියෙන් සල්ලි දාලා අපේ පුද්ගලික පාවිච්චිය වෙනුවෙන් කංසා ටිකක් ගන්න වෙලාවල් තියෙනවා. එතකොට අපි හරිම අරපරිස්සම්. කලින් වගේම යාලුවො එක්ක ඔතාගෙන බොනවා. ඒත් සීමිත විදිහට. ඒකෙන් හැමෝටම තේරුමක් ඇති විදිහට කංසා බොන්නත් අවස්ථාව ලැබෙනවා. අර පිස්සුවෙන් වගේ ගහගෙන ගහගෙන යාම නවතිනවා.
කංසා පුද්ගලික දේපොලක් විදිහට අත්පත් කරගැනීම නිසා පොදුවේ පාවිච්චිය නවතින්නෙ නෑ. අපි හැම පුද්ගලික දෙයක්ම පාවිච්චි කරන්නෙ පොදුබවක් ඇතුලෙ. එහෙම නැත්තං මිනිස්සුන්ට සතුටු වෙන්න බෑ. පුද්ලිකව ධනය අත්පත් කරගන්න අය ලොකුවට පාර්ටි දානවා. නැත්තං පන්සල් හදනවා. නැත්තං තව තව බිස්නස්වලට වියදම් කරනවා. චිත්‍රපටි හදනවා. මේ කියන්නෙ පොදුබවක් වෙනුවෙන් ඒ මුදල් නැවත වියදම් වෙනවා. ඒකෙන් තමයි ඕනම කෙනෙක් තෘප්තිමත් වෙන්නෙ.
මහින්ද රාජපක්ෂ පුද්ගලිකව මාර සල්ලි ගොඩක් හොරකම් කළා කියන එක ප්‍රසිද්ද කතාවක්නෙ. ඒත් ඒ සල්ලි ගොඩ හොරකම් කලේ ලංකාවෙ බහුතරයක් වෙනුවෙන් කියලයි මගේ තේරුම් ගැනීම. මහින්ද මහත්තයා කියන හැමෝම මහින්දගෙ කාලෙදි එක එක විදිහට අයථා ලාභ ඉපැයුවා. ගමේ පුංචිම තැන දක්වාම මුදල් ගලා යන දූෂිත ක්‍රමයක් මහින්ද නිර්මාණය කළා. ඒක නරක දෙයක් වෙන්න පුළුවන්. හැබැයි ඒ හොරකමේ පොදුබවක් තියෙනවා.
රජයක් කියන්නෙත් පොදු දෙයක් වශයෙන් තේරුම් ගැනීම වැරදියි. එතකොට රජය කියන්නෙම නාස්තියක් වෙනවා. රජයක් කියන්නෙ අපි අපේ පුද්ගලික බදු මුදල්වලින් නඩත්තු කරන, අපේ ආශාවන් හඹා යාම වෙනුවෙන් අවශ්‍ය තත්වයන් නිර්මාණය කරන්න මැදිහත්කරුවෙක් විදිහට ක්‍රියා කරන පාර්ශ්වයක්. එහෙම නොවන තැනදි අපි රජය ප්‍රශ්න කරනවා. ඒ කරන්නෙ අපේ පුද්ගලික උවමනාවන් අනුව. මාක්ස්වාදය හෝ ජාතිය හෝ ආගම හෝ ලිබරල්වාදය හෝ මේ කවර බැනර් එකක් යටතේ වුනත් අපි පෙනී ඉන්නෙ අපේ පුද්ගලික උවමනාව වෙනුවෙන්. ඒක එහෙම තේරුම් නොගැනීම භයානක ප්‍රතිඵල ඇති කරනවා.
තව මෑතකදි දැකපු කාරණයක් තමයි අපි ලූප්හෝල්ස් නැත්තං විවරයන් කියන ඒවායේ වටිනාකම කොයිතරම් අවතක්සේරු කරනවද කියන එක. මේක මට මතක් වුනේ මෑතක ෂෙයාර් වුනු වීඩියෝවක් හින්ද. කාන්තාවක් කොතනක හෝ පොලිසිය විසින් පාර්ක් කළ නොහැකි යැයි සලකුණු කළ පෙදෙසක කාර් එකක් පාර්ක් කරලා. ඒකට දඩයක් ලියන්න ආපු පොලිස් නිලධාරියා ගැන එයා සැමියාට කෝල් එකක් අරගෙන කියනවා. ඒ කාන්තාව හැමදේකටම සැමියාට කතා කරන ස්වරූපයේ කාන්තාවක් බව පැහැදිලියි. ලයිසන් ඉන්ෂුවරන්ස් ගැන පවා අහන්නෙ මහත්තයාගෙන්. ඒක ඇය තමන්ගේ සැමියා එක්ක පවත්වාගෙන යන සම්බන්ධතාවෙ ස්වරූපය.
මෙතන තියෙන අර්බුදය වෙන්නෙ සැමියාට පොලිස් නිලධාරීන්ගේ අංක ලබාදෙමින් ඔහුගේ යම් තත්වයක් උපයෝගි කරගෙන එතැනින් ගැලවීමට ඇය දරන උත්සාහයයි. ඒ කියන්නෙ අපේ රටේ පවතින විවරයක් ඇය සරලව පාවිච්චි කරනවා. ඒ තමයි දැනඇදුනුම්කම් හෝ තත්වය මතින් යම් වාසියක්, වරප්‍රසාදයක් ලබාගැනීම. මේක වරදක්ද? ඔව්. නීතිය අනුව වරදක්. ඒත් මේක නොකරන කෙනෙක් ඉන්නවද? ඍජුව හෝ වක්‍රව මේක අපි හැමෝම කරන ස්වභාවික වරදක් කියන එකයි මගේ තේරුම් ගැනීම. ඒක ලූප්හෝල් එකක්. හැබැයි හැම ලූප්හෝල් එකක් කියන්නෙම මානුෂික අවකාශයක්. ඒ කියන්නෙ යම් මනුස්ස ගනුදෙනුවක් ඇතුලෙ නිර්මාණය වෙලා තියෙන ඉඩක්.
නීතිය කියන්නෙ මනුස්සකමෙන් තොර කලාපයක්. අපි නීති සහ තවත් සීමා පනවාගන්නෙ තාර්කික පදනමක් මතයි. ඒත් මිනිස් පැවැත්ම කියන්නෙ තාර්කික කලාපයක් නෙමෙයි. අපි අපේ අතාර්කික පැවැත්ම වෙනුවෙන් නීතිය වේවා, වෙන ඕනම ආකාරයකින් පනවා ගත් ආකෘතියක මිනිස් විවරයන් නිර්මාණය කරගන්නවා. මුදල් මගින්, ඇඳුනුම්කම්, තත්වය, බලය මේ ඕනම ආකාරයකින් අපි මේ විවරයන් යොදාගන්නවා. ඒවා වැරදිසහගත තමයි. ඒත් එහෙම විවරයන් නොතිබුනා නම් මීට වඩා ජනතාව පීඩාවට ලක්වෙන්න තිබුන. නීතිය හෝ එසේ පනවා ගත් සියලු ආකෘතීන් පරිණාමය වෙන්නෙ මේ විවරයන්හි පවතින අවශ්‍යතාවය තේරුම් ගැනීම හරහා මිස ඒ විවරයන් වසා දැමීමට උත්සාහ කිරීම මත නෙමෙයි.
ඉතිං මේ කාන්තාව මෙසේ තමන්ගේ සැමියා හරහා යම් තත්වයක් පාවිච්චි කරමින් මේ දඩුවමෙන් ගැලවී යන්න දරන උත්සාහය මට මනුස්ස දෙයක්. එතනදි ඒක වීඩියෝ කරමින් පොලිස්කාරයා කරන්නෙ බරපතල වරදක්. වීඩියෝ කිරීම නෙමෙයි වරද වෙන්නෙ, එයා සමාජ මාධ්‍යවලට මුදාහැරීමයි. ඒක හරියටම යම් කෙනෙකුගේ ලිංගික වීඩියෝවක් ඉන්ටර්නෙට් එකේ දැමීම තරම්ම පාදඩ ක්‍රියාවක්. හැමෝම කරන ස්වභාවික වරදක් සාන්තුවරයෙක් වශයෙන් පෙනී සිටිමින් මෙසේ මුදාහරින පොලිස්කාරයා කරන්නෙ අර කාන්තාවගේ පුද්ගලික සීමාව වයලේට් කිරීමක්. ඒක පාර්කින් ටිකට් එකක් බේරගන්න සැමියාට කතා කිරීම වගේ නෙමෙයි බරපතල වරදක්. ඒත් අපි හැමෝම වර්චු සිග්නලින් නැත්තං ‘අපි හරිම යුක්තිගරුකයි’ පාර්ට් එකක් දාමින් අර කාන්තාවට ඇගිල්ල දික්කරනවා මිස කැමරාව පිටිපස්සෙ ඉන්න පොලිස්කාරයා දිහා බලන්නෙ නෑ.
මට හිතෙන්නෙ අපි අපිට අවංක වීමයි වැදගත්. එතනදි අපිට අනුන්වත් තේරුම් ගන්න පුළුවන්, අපිවමත් තේරුම් ගන්න පුළුවන්. වැදගත්ම දේ ටොක්සික් නොවී ජීවත් වෙන්න පුළුවන්.
