මං ජීවිතේ ගණිකාවන් ඇසුරු කරලා තියෙන්නෙ අතිසීමිත ප්‍රමාණයක්. ඒකට හේතුව මගේ ලිංගික අවශ්‍යතාවය තෘප්තිමත් කරන්න ගණිකාවන් අපොහොසත් වීමයි. නමුත් ගණිකාවන්ට තෘප්තිමත් කළ හැකි අතිබහුතරයක් පිරිමි ලංකාවෙ ඉන්නවා. ඒ සේවය ඒ අයට අවශ්‍යයි.
මං එක ගණිකාවක් සමග ඉඳිද්දි එයා කිව්වා එයාගෙ පියයුරු උරන්න එපා කියල. දරුවට කිරි දෙනවා කියල. එයා රස්සාව කරලා එනකල් මහත්තයා ළමයා බලාගන්නවා කිව්වා.
මේ කතාව මගේ අනුරාගය සම්පූර්ණයෙන්ම ඉවර කළා. එයා මට අවශ්‍ය සේවය, තෘප්තිය ලබා දෙනවා වෙනුවට එයාගෙ පුද්ගලික ප්‍රශ්නයක් ඇඳ උඩ‍ට අරගෙන ආවා. ඒක මං දකින්නෙ වෘත්තිමයභාවයක් නැතිකම විදිහට.
මීට සමාන කතා ගණිකාවන් විසින් බොහෝ වෙලාවට කියනවා. ඒවා ඇත්ත වෙන්නත් පුළුවන්, බොරු වෙන්නත් පුළුවන්; නමුත් ඇයගේ පුද්ගලික ප්‍රශ්නය ඇගේ පාරිභෝගිකයාට අදාල දෙයක් නෙමෙයි.
ගණිකා වෘත්තිය නීතිගත වෘත්තියක් කිරීම අත්‍යාවශ්‍යයි කියල මං කියන්නෙ මේ පැත්තෙන්. ඇය විසින් ලබාදෙන සේවය ගුනාත්මක තෘප්තිමක් එකක් වෙන්න ඕන. ඇය නිකං ශරීරය විකුණනවා නෙමෙයි. එයා ෆැන්ටසියක් විකුණන්න ඕන. ඒ වෙනුවෙන් එයාට පුළුවන් එයා කැමති මිළක් නියම කරන්න. නමුත් ඇයට මිළ ගෙවිය යුත්තේ පරිභෝගිකයා තෘප්තිමත් නම් පමණයි.
කෙනෙකුට දරුවෙකුට කිරි දෙන තන පුඩුවක් වඩා අනුරාගී වෙන්න පුළුවන්. ඒත් මට මුනගැසුනු කාන්තාව කලේ දුප්පත්කම, හිඟනකම වෘත්තිය ඇතුලට අරගෙන එන එකයි. ඒක ඒ වෘත්තියට කරන අගෞරවයක්.
ගණිකා වෘත්තිය නීතිගත විමෙන් පස්සෙ ඒක බහුවිධකරණය වෙන්න ගන්නවා. ගණිකාවක් කියන්නෙ කායික රමණය සඳහා ශරීරයක් විතරක් නෙමෙයි. ඉතාම හොඳ සංවාද කරන්න පුළුවන් කෙනෙක් වෙන්න පුළුවන්. හොඳට නටන්න පුළුවන්, කාලය ගත කරන්න පුළුවන් කෙනෙක් වෙන්න පුළුවන්. මේ සියල්ලත් එක්ක රමණය කිරීමයි ඒ අත්දැකීම තෘප්තිමත්, අර්ථවත් එකක් කරන්නෙ.
ගණිකාවන් ඉතා ධනවත් වෙන්න ඕන. ඔවුන් අනුරාගයේ ගිනිසිලුව ඇවිලෙමින් තියාගන්න ඕන. කාමයේ කලාවන් ප්‍රගුණ කරන්න ඕන. උපතින් ලද සිරුර පමණක් මුදලකට විකිනීම ඇත්තෙන්ම ඒ පාරිභෝගිකයාට කරන අවමානයක්. ඒ තරම් අවම රසයකින් තෘප්තිමත් කළ හැකි පීඩිත මට්ටමෙන් සැලකීමක්.
ගණිකා වෘත්තිය ඊට හිමි ගෞරවනීය අනුරාග මුනිවරියන්ගේ සේවාවක් බවට දියුණු වෙන්න ඕන. මොකද ඒ අයට පුළුවන් සමාජයක් සුවපත් කරන්න.
