ලුවී ආභාෂය ලබන චිත්රපටි මොනවද?
ඇත්තටම සිංහල සිනමාවට එන්න මගේ කිසිම බලාපො‍රොත්තුවක් තිබුනෙ නෑ. හැබැයි මං පොඩි කාලෙ ඉඳලම හරි ආසයි සිංහල චිත්රපටි බලන්න. ‘මාතලං’ බලලා තියෙනවා අට පාරක් විතර. ‘වනමෝහිනී’ පස් පාරක් විතර. ඔය අතරෙදි මං ‘ගැටවරයො’ යි ‘රන්මුතු දූව’යි බැලුවා. ඒ දෙක අපි, ලංසි අය බලන්න ටයිප් එකේ ෆිල්ම්. ඒ වීරත්වය, වීරයො අපිට බටහිර චිත්රපටි වගේ දැනුනා. මේ චිත්රපටි දෙක බැලුවෙ නැත්තං මං කවදාවත් සිංහල චිත්රපටි අධ්‍යක්ෂවරයෙක් වෙන්නෙ නෑ.
බටහිර චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂවරු ඉන්නවද ආස කරන?
මම පොඩිකාලෙ ඉඳන් ආසයි ජෝන් ෆෝර්ඩ්ගෙ චිත්රපටිවලට. ඒ වගේම සර්ජි ලියෝනෙ කියන ඉටැලියන් ඩිරෙක්ටර්ගෙ ඒවට, අර fistful dollars කලේ. ජෝන් ෆෝර්ඩ් කියන්නෙ හොඳම කව්බෝයි ෆිල්ම් කරපු කෙනෙක්. ඇල්‍ෆ්‍රජ් හිච්කොක්. ජෝන් ෆ්‍රැන්කර්හයිමර් කියල හිටියා තව හරිම දක්ෂ ඩිරෙක්ටර් කෙනෙක්. එයා කලේ ත්‍රාසජනක චිත්රපටි. මම කරපු චිත්රපටිවලට ඔය අධ්‍යක්ෂවරුන්ගෙන් යම් යම් දේ ඇතුල්වෙලා තියෙනවා.
චිත්රපටි කියන්නෙ වින්දන මාධ්‍යයක්නෙ. එහි විවිධ වින්දන පරාසයන් නිෂ්පාදනය වෙනවා. වෙන රටවල නම් සෙක්ස් ෆිල්ම්ස් කියන වර්ගයේ චිත්‍රපටත් දියුණු වෙමින්, වර්ධනය වෙමින් එනවා. නමුත් අපේ රටේ හැටියට මේ සෙක්ස් ෆිල්ම්ස් කියන්නෙ නරක දෙයක්නෙ. ඒකට සංස්කෘතිය කියල එකකින් පිටුදැකිය යුතු දෙයක් විදිහට ලේබල් අලවනවා.
එහෙම මිනිස්සුන්ගෙ රසාස්වාදනය ලේබල් කරන එක හරි වැරදියි. නිදහස තියෙන්න ඕන. සමහරු කැමතියි කොමඩි ෆිල්ම් බලන්න. ෆැමිලි ෆිල්ම් බලන්න. සමහරු සෙක්ස් ෆිල්ම් එකක්, ඇක්ෂන් ෆිල්ම් එකක් බලන්න. එන්ටර්ටේන්මන්ට් කියන දේ විවිධයි. අපි තහංචි දාන්න නරකයි. දැන් කිව්වොත් එහෙම ෆැමිලි ෆිල්ම් විතරයි කරන්න ඕන කියල අනිත් මිනිස්සුන්ට මොකද වෙන්නෙ? මිනිස්සුන්ට නිදහස දෙන්න ඕන කැමති දේ කරන්න, කැමති දේ විඳින්න.
අනික අපේ තියෙනවා රැගුම් පාලක මණ්ඩලයක්. අපි ඒ ගොල්ලො හරහා තමයි සිනමා ශාලාවට යන්නෙ. ඉතිං සංස්කෘතියකට හරි, ජාතියකට හරි, ආගමකට හරි නිග්‍රහයක් වෙනවා කියල හිතන කොටස් ඉවත් කරලා චිත්‍රපටයක් පෙන්නන්න අවස්ථාව දෙන්න ඒ ගොල්ලොන්ට පුළුවන්. ඒ ගොල්ලො කියන්න නරතයි මේක කරන්න එපා, අරක කරන්න එපා කියල. දැන් චිත්රපටි සංස්ථාවෙන් වෙලා තියෙන්නෙ ඒ ගොල්ලො කියනවා මේවා කරන්න එපා, ඉඩ දෙන්නෙ නෑ කියල. රැගුම් පාලක මණ්ඩලය අනුමත කළත් සංස්ථාව හරියට පොලිසියෙන් පනිනවා වගේ එක එක බාධක දාලා. රැගුම් පාලක මණ්ඩලයේ සභාපතිවත් අපහසුතාවයට පත් කරනවා. රැගුම් පාලක මණ්ඩලයට පත් කරන්නෙ බුද්ධිමතුන් කියල කියන පිරිසක්නෙ. ඒ බුද්ධියටත් කරන නිග්‍රහයක්නෙ මේක. මණ්ඩලයේ අනුමැතිය පවා වාරණය කරන්න සංස්ථාවට පුළුවන්. කලාකාරයෙකුටයි, සිනමාවටයි කරන්න පුළුවන් ලොකුම අසාධාරණය තමයි මේක.
ලංකාවෙ මිනිස්සු ඇයි සෙක්ස්වලට බය?
ඕනම ළමයෙක් ඉස්කෝලෙන් එලියට එනකොට වැඩිහිටියෙක් විදිහටනෙ එලියට එන්නෙ. කාම ආසාව කියන එක ඕනම සතෙකුට සිව්පා‍වෙකුට, කුරුල්ලෙකුට වුනත් තියෙනවා. බටහිර රටවල නම් දුව එළියට යනකොට අම්මා අහනවා ඔයාගෙ pill එක ගත්තද කියල. ඒ තරම් විවෘතයි. ඒ මිනිස්සු සෙක්ස්වලට බය නෑ. දුවට ආරක්ෂා වෙන්න විතරයි අම්මා කියන්නෙ. ඒ වගේම ලෝකෙ ඕනම තැනක සෙක්ස් ෆිල්ම්ස් බලන්න කැමැත්තක් තියෙනවා. ඇමරිකාවෙ, බ්‍රිතාන්‍යයේ සෙක්ස් ෆිල්ම්ස් පෙන්නන වෙනම ෆිල්ම් හෝල් තියෙනවා. සෙක්ස් නළු නිළියො ඉන්නවා. සිල්වෙස්ටර් සැටැලොන් මුලින්ම ඇක්ට් කලේ blue film එකක. ඊට පස්සෙ තමයි එයා Rockie කියන චිත්‍රපටියට සම්බන්ධ වුනේ. කාමය කියන දේට කාටවත් බෑ තහංචි දාන්න. ගෙදර ඉන්න දරුවටවත් තහංචි පනවන්න බෑ. ඒක අවශ්‍යතාවයක්. හැමදාම කාම චිත්රපටි බලන්න අලුත් පරපුරක් බිහිවෙනවා.
