“ඔවුන්ගේ මනස්වල යහපත් කොටස් ජයගතහොත් එයින් ඔවුන්ට පැවරුනු දාර්ශනික කලාපය සොයා යන්නට ඔවුන් පෙළඹෙනු ඇත. ඔවුන්ගේ ජීවිත එකම ආශීර්වාදයක් වනු ඇත. ඒ ජීවිත නිහතමානී මෙන්ම ස්වපාලනයක් ඇති ඒවා වනු ඇත. අනෙක් අතට දාර්ශනිකයෙක් වීමේ අරමුනත් සහිතව ඔවුන් ජීවිත් වීමේ පහල මාවත තෝරාගතහොත්, ඉතා ඉක්මණින් ඔවුන් වයින් බීමෙන් හෝ වෙනයම් දේකින් නොසැලකිලිමත් මොහොතක, මේ නොහික්මුනු සෛන්ධවයන් විසින් ඔවුන්ගේ ආත්මයන් අත්පත් කරගෙන සාමාන්‍ය ජනතාව විසින් ප්‍රීතිමත්ම යැයි සිතන ක්‍රියාව සිදු කරනු ඇත. මෙය එක්වරක් කිරීමෙන් පසු ඔවුන් ජීවිත කාලයේම නැවත නැවත මෙහි යෙදෙනු ඇත. ඒ ඔවුන් විසින් කරනු ලබන දෙය ඔවුන්ගේම මනසින් පූර්ණ ලෙස අනුමැතියක් ලබා නැති නිසාවෙනි.
-සොක්‍රටීස්-
දැනුම සහ විශිෂ්ටත්වය තමයි අරමුණු කරන්න ඕන. කායික තෘප්තියෙන් නොමග යන්න නරකයි. ප්ලේටො සිම්පෝසියම් සහ ෆේඩ්‍රස් දෙකේම පිරිමි පිරිමි ආදරය සහ මිත්‍රත්වය වර්ණනා කරනවා. ෆේඩ්‍රස්වලදි ප්ලේටො පිරිමි පිරිමි ලිංගිකත්වයට විරුද්ධ වෙන්නෙ ඒක අස්වාභාවික හින්ද නෙමෙයි. යහපත සොයා යාමේ වටිනාකමට වඩා ලිංගිකත්වය වටිනාකමෙන් අඩු නිසා. ලිංගික සංසර්ගයක දරුවන් බුද්ධිමය කතිකාවක දරුවන් වගේ සාරයෙන් සහ අමරණීයත්වයෙන් යුක්ත නොවෙන නිසා. ක්‍රිස්තියානි පූජකයො පසුකාලෙක කාන්තාවන්ට සහ විවාහයට අපහාස කළේත් මේ කාරණය මතම පිහිටායි.
ප්ලේටො ලිංගිකත්වයට බය වුනා. ඒ ලිංගිකත්වය තුල ඇති බලය සහ ස්වාධීනත්වය එක්ක ගැටගැහුනු කාරණා ගැන සංවේදී නිසා. ප්ලේටොගෙ මේ සෙක්ස් ගැන තිබුනු අදහස් 20 වෙනි සියවසේ ලිංගිකත්වය සම්බන්ධ දේශපාලන සහ වෛද්‍යමය සාකච්ඡාවල ප්‍රධාන කාරණා වුනා. ලිංගික තෘප්තිය සොයායාම නිසා පුද්ගලයෙකුගේ ක්‍රියාවේ සහ ජීවිතයේ ස්වාධීනත්වයට ඇතිවිය හැකි ඉතා බලගතු බලපෑම ගැන ප්ලේටෝ විස්සෝප වුනා. අපි ආශාවේ වහලුන් වෙනවා. අනෙක් අය කියන ඕනදේකට කීකරු වෙනවා. එයින්ම ජීවිතේ නිදහස සහ සතුට අහිමිවෙනවා. සිම්පෝසියම්වලදි පෝසෙනියස් මේක පෙන්වා දෙනවා, ‘ආදරය සොයායාමේදී ආදරවන්තයන් විකාර දේ කරනවා. ඔහු විටෙක යාඥා කරනවා. ඉල්ලා සිටිනවා, යටත්වෙනවා, දිවුරනවා, දොර ළඟ පාපිස්සෙ නිදියනවා. කිසිම වහලෙක් නොකරන දේවල් කරනවා’
ෆේඩ්‍රස්හි සොක්‍රටීසුත් මේ විදිහටම මේක දකිනවා.
“ආදරවන්තයෙකුගේ ආත්මය ඔහු විසින් සියල්ලන්ටම වඩා ඉහළින් සිතන ඔහුගේ ශෝභනිය අත්හැර නොයනු ඇත. ඔහුගේ දේපොල නොතකා හැරීම හෝ අහිමිවීම ගැන ඔහුට ගානක් නැත. පෙරදී ඔහු ආඩම්බරයෙන් රැකගත් ජීවිතයේ වටිනාකම් ඔහු දැන් ප්‍රතික්‍ෂේප කරයි. වහලෙක් මෙන් ඔහු තමන් වැඳුම්පිදුම් කරන ආශාවස්තුවට සමීප ඕනෑම තැනක සැතපෙනු ඇත”
අපිට පුළුවන් මාක් ට්වේන්ගෙ ටොම් සෝයර්, ජියුසෙප් ටෝර්නාටෝගෙ සිනමා පැරඩිසො වගේ කෘතිවල පෙන්නන අනුරාගය විසින් අවුස්සනලද නවයොවුන් මෝඩකම්වලට හිනාවෙන්න. ඒ වගේම ඇමරිකානු ටෙලිවිෂනය විසින් වරදේ බැඳීමේ ලිංගික ආශාවේ බලය එක්ක අතදිග ඇරලා සෙල්ලංකරනවා කියලා සෝපාහාසෙන් පිළිගන්න. ඒ අතරෙම තෝමස් මාන්ගෙ වැනිසියෙ මරණයෙහි ඇති විනාශකාරී පොළඹවනසුලු ආශාවේ කතාව සීරියස් විදිහට ගන්න.
ඇරිස්ටෝටල් එයාගෙ නිකොමැකියන් එතික්ස් පොතේ ෆීලියා නැත්නම් මිත්‍රත්ව ආදරය ගැන දිගට කතා කරනවා. හොඳ යාළුවෙක් නම් අනෙකාගේ යහපතම ප්‍රාර්ථනා කරනවා සහ එකිනෙකාගෙ යහපත වැඩිදියුණු කරනවා කියල එයා තර්ක කරනවා. මේ සම්බන්ධතාවයේ සදාචාරාත්මක මනෝවිද්‍යාත්මක පැත්ත ගැන එයාගෙ උනන්දුව එක්ක බලද්දි එයා ලිංගිකත්වය ගැන කියන්නෙ පුදුම තරම් ටිකයි. ඒත් එයාගෙ කෘතියෙ ඇතැම් පරිච්ඡේද වැදගත්. ඇරිස්ටෝටල් සෙක්ස් කියන එක තේරුම් ගත්තෙ කුසගින්නක් විදිහට. කෑමට හෝ බීමට ඇති උවමනාවට සමාන සත්ත්වමය අවශ්‍යතාවක් විදිහට. ග්‍රීකයන්ට පස්සෙ ගොඩක් දාර්ශනිකයො සහ ආගම්වාදීන් මානව ලිංගිකත්වය කියන එක මනස සහ මාංශය අතර බෙදීමෙදි අවතක්සේරු කරන භෞතික අර්ධයට තල්ලු කළා. ඒ වගේම මේකට විරුද්ධ අයත් හිටියා.
ඇරිස්ටෝටල්ගෙ මධ්‍යම ප්‍රතිපදාව ගැන ආචාර ධර්මත් ප්‍රසිද්ධයි. ශික්ෂණයේ යහපත ගැන කතා කරද්දි අනෙක් දේවල් අතර කෑම බීම සහ සෙක්ස් පාලනයේ වැදගත්කමත් කතා කරනවා. තර්කයේ මගපෙන්වීම නොමැතිව ආශාව තෘප්තිමත් කිරීම හානිකර විය හැකියි. ආශාවට අධික ලෙස අවධානය යෙදීම වනචාරී, පහත් දෙයක්. ආශාව සමීප වන්නේ තාර්කික සත්වයෙක් වූ මිනිසාට වඩා වනචාරී සතුන්ටයි. ශික්ෂිත මනුෂ්‍යයා අධිකභාවයත් හිඟභාවයත් අතර හරි පමණ හඳුනාගෙන අධිකත්වයෙන් සහ සාගතයෙන් කියන දෙකෙන්ම අත්මිදෙයි. ඒ වගේම ඇරිස්ටෝටල් කියනවා ලිංගික ආශාවෙ අඩුවක් දැකලා අවශ්‍ය පමණට අඩුවෙන් එය තෘප්තිමත් කිරීම සිද්ද වෙන්නෙ කලාතුරකින් කියල. මේ අසංවේදීතාවය මනුෂ්‍ය එකක් නෙමෙයි කියල. ඇත්තටම ඇරිස්ටෝටල් බය වුනේ වැඩියෙන් ලිංගික ක්‍රියාවල යෙදීමෙන් යහපත අවතක්සේරුවෙයි කියල. අඩුවෙන් ලිංගික ක්‍රියාවේ යෙදීමෙන් වෙන අවුල ගැන එයා දුක්වුනෙත් අඩුවෙන්. ප්ලේටො කියපු ස්වාධීනත්වය සහ සතුට නැතිවීම ගැන කතාවත් මෙතනදි මල්ඵල දරනවා. කාලයත් එක්ක අඩුවෙන් ලිංගික ක්‍රියාවේ යෙදීම ඌනතාවයක් විදිහට දකිනවා වෙනුවට ක්‍රිස්තියානියේ ඒක ශුද්ධ වූ බ්‍රහ්මචර්යාවක් බවට පත්වුනා. 20 වෙනි සියවසේදී ඇමරිකානු මනෝවෛද්‍ය සංගමය මේ නිර්වචනය කනපිට ගැහුවා. අඩුවෙන් ලිංගික හැඟීම් ඇතිවීම මානසික ව්‍යාධියක් වුනත් අධික ලෙස ලිංගික හැඟීම් ඇතිවීම මානසික රෝගයක් නෙමෙයි කියල ඒ ගොල්ලො කිව්වා.
