මේක ඇත්තටම අහන්නවත් වලංගු ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි. කසාදෙට කලින් සෙක්ස් නොකරන්නෙ කවුද? කසාදයයි සෙකසුයි අතර තියෙන සම්බන්දෙ මොකක්ද? ඇත්තටම මේ මාතෘකාවෙ ප්‍රශ්නෙ වික්ටෝරියානු ප්‍රශ්නයක්. 1940 ගණංවල තත්වයක්. 1960න් පස්සෙ ලෝකෙ සෙක්ස් කියන එක වෙනස් වෙනවා. උපත්පාලන ක්‍රම දියුණු වෙනවත් එක්ක සෙක්ස් සහ ළමයි හැදීම කියන කාරණය දෙකක් වෙනවා. ආපහු HIV අවදානම එනකල් මිනිස්සු තමන්ගේ ජීවිත උපරිමෙන් බුක්ති විඳිනවා. ආගමික ප්‍රජාවත් කොයිතරම් අසාර්ථක වුනත් තමන්ගේ සෙක්ස් යටපත් කිරීමේ ව්‍යාපෘතිය අතාරින්නෙ නෑ. කොහොමෙන් හරි ගබ්සාවට විරෝධය පවත්වා ගනිමින් මිනිස්සුන්ගේ සෙක්ස් කොන්ට්‍රෝල් කිරීමේ තමන්ගේ ලෝකෝත්තර කාර්යය ඒ ගොල්ලො කරගෙන යනවා. සිවුරුකාරයො කොන්ඩම් මැෂින් ගිනි තියනවා.
මේ වෙද්දි බටහිර රටක නම් අවුරුදු 20 වෙද්දි 75%ට වැඩි පිරිසක් ලිංගිකව හැසිරිලා තියෙනවා. ලංකාවෙත් හරි පර්යේෂණයක් නැතත් ප්‍රතිශතය මීට ආසන්න වෙන්න ඕන. කසාද බඳින්න කලින් කිසිම කෙනෙක් ඇසුරු නොකරපු ගැහැණියක් හෝ පිරිමියෙක් කියන්නෙ ටිකක් අමුතු තත්වයක්. ඒක සුදුසුකමකට වඩා නුසුදුසුකමක්.
මේක 1960න් පස්සෙ ඇතිවුනු විනාශකාරී තත්වයක් විදිහට මතයක් තිබුණත් පර්යේෂකයො පෙන්නලා දෙනවා 1940 ගනං වලත් මේ තත්වය මේ විදිහටම පැවතුනා කියල. සමාජය ඒක විවෘතව බාරනොගැනීම විතරයි වෙනස.
මේ කතාව ගැන ලියන්න හිතුනෙ මෑතක ලිංගික අධ්‍යාපනය සම්බන්ධ සාකච්ඡාවකදි මට අහන්න ලැබුනු වෛද්‍ය මතයක් හින්ද. එතනදි මහජන සෞඛ්‍ය අංශයේ ප්‍රවීනයෙක් කියා හිටියෙ කසාද බැඳපු අයට පමණක් ලිංගිකව හැසිරීමේ ආරක්ෂිත ක්‍රම ප්‍රචාරය කළ යුතු බවත් කසාදයට පෙර නම් ලිංගිකව හැසිරෙන්න එපා කියන එක දැඩිව සමාජගත කළ යුතු බවත්.
මේක විද්‍යාත්මකද කියල ඒ වෙලාවෙ මං ප්‍රශ්න කළා. මං එහෙම ඇහුවෙ අපි යමක් විද්‍යාත්මකයි කියන්නෙ ඒක අපි පිලිගන්නා වටිනාකම්වලින් තොර නම් විතරයි. ඒකට අපි කියනවා ‘වැලියු ෆ්‍රී’ කියල. බොහෝ විට විද්‍යාව කියල අපිට උගන්වන කාරණා පිටිපස්සෙ පරණ සාම්ප්‍රදායික ඇදහීම් තියෙනවා. ලංකාවෙ දොස්තර පාදෙණිය කියන්නෙ මේකට ජීවමාන උදාහරණයක්. විද්‍යාව උපදේශකයෙකු වන තිස්ස ජනනායක තවත් ඒ වගේ කෙනෙක්. ලංකාවෙ අන්-බයස්ඩ් සයන්ස් කතා කරන අය ඉන්නෙ අතේ ඇඟිලි ගාණටයි.
කාලෙකට කලින් විද්‍යාවෙන් කිව්වා සමලිංගිකත්වය රෝගයක් කියල. ඒක මෑතක් වෙන තුරු ලංකාවෙත් උගන්වමින් තිබුන. ඒක තනිකරම විද්‍යාත්මක නොවන නමුත් විද්‍යාත්මක සහතිකය ඇතුලෙන් ප්‍රචාරය කරන ආගමික අගතියක්. කසාදයට කලින් ලිංගිකව හැසිරීමෙන් වැලැක්වීමත් ඒ හා සමානම ක්‍රියාවක්.
මේ වගේ පිළිවෙත් නිසා සමාජයේ මිනිස්සු පීඩාවට පත් කරන අගතීන් නඩත්තු වෙනවා. විවාහය කියන්නෙ විද්‍යාත්මක සංසිද්ධියක් නෙමෙයි. ඒක තනිකරම සංස්කෘතික කාරණයක්. ඒ වගේම විෂම ලිංගික නිර්මාණයක්. සමලිංගික විවාහ තාමත් අපේ වගේ රටවල නීතිගත නැති තත්වයක් තියෙන්නෙ. ඒ වගේම අවුරුදු දොලහෙදි පමණ ලිංගික හැඟීම් උපදින ජීව විද්‍යාත්මක වෙනස්කම් සිදුවන දරුවෙක් විවාහයට පත්වෙන්නෙ අවුරුදු විසි අට හෝ තිහ නැත්නම් ඊටත් පස්සෙ. (අඩු වයස් මුස්ලිම් විවාහ හැර). ඒ අතර තුර කසාදය තෙක් පතිවත රැකීම විද්‍යාත්මක අර්ථයකින් ප්‍රවර්ධනය කිරීමෙන් වෙන්නෙ වක්‍රාකාරයෙන් කන්‍යාභාවය පිළිබඳ සියලු තත්වයන්වලට උඩගෙඩි දීමක්. ලිංගික අධ්‍යාපනය බෙදාහරින පිරිස් මේ විදිහෙ සංස්කෘතික අන්ධභාවයකින් හැසිරීම ඉතාම අවාසනාවක්.
ඒ වගේම සෙක්ස් කරන්න අවශ්‍ය නිසා කසාද බඳින්න සිද්ද වෙන එක මොන අපරාදයක්ද? කසාදය ප්‍රවණතාවයක් හැටියට අඩුවෙමින් යන තත්වයක් පෙන්නුම් කරන්නෙ. තරුණ පිරිස් විශේෂයෙන් කාන්තාවන් තමන් ගත කරන අලුත් ජීවිත තත්වයන් එක්ක කල්පනා කරනවා කසාදයක් තමන්ට අවශ්‍යද කියල. කසාදය විසින් ආකර්ශනීය ජීවිතයක් නූතන පරම්පරාවට පිළිගන්වන්න අපොහොසත් වෙලා තියෙනවා. ඒත් කසාද බඳින්න අකමැතියි කියන්නෙ සෙක්ස් කරන්න අකමැතියි කියන එක නෙමෙයි.
ලංකාවෙ ලිංගික අධ්‍යාපනය සම්බන්ධ ව්‍යාපෘතිවලට බොහෝ විට ආධාර ලැබෙන්නෙ වෙනත් රටවල ප්‍රජනන සෞඛ්‍ය වැඩසටහන් හරහායි. මේ ව්‍යාපෘති ලංකාව තුල දියත් කරන්න ඒ අයට සිද්ද වෙනවා විවිධ රජයේ වෛද්‍ය කණ්ඩායම් එක්ක කටයුතු කරන්න. ඒ අයගෙ අධීක්ෂණය යටතෙයි මේ ව්‍යාපෘති ක්‍රියාත්මක වෙන්නෙ. ඒකෙ අදහස වඩා නිවැරදි තොරතුරු සමාජගත කිරීම වුනත් ඇත්තටම එතනදි සිද්ද වෙන්නෙ සදාචාර සීමාවන් මතින් තොරතුරු වාරණය කරන එකයි. ලංකාවෙ ලිංගික අධ්‍යාපනය පිළිබඳ මේ දුක්ඛදායක යතාර්ථය හිතාමතා නඩත්තු කරන ආගමික එකක්.
ඇබ්ස්ටිනන්ස්- ඔන්ලි ඒ කියන්නෙ ලිංගික ක්‍රියාවෙන් වැලකී සිටීමේ අධ්‍යාපනය පමණක් තරුණ පිරිස්වලට ලබාදීම නීතිවිරෝධී විදිහටයි ලෝකෙ පිලිගන්නෙ. එක පැත්තකින් සියලු පර්යේෂණ මගින් ඒක අසාර්ථක ක්‍රමවේදයක් බවට ඔප්පු වෙලා තියෙනවා. අනිත් පැත්තෙන් ඒක තමන්ගේ අගතීන් පාවිච්චි කරමින් තරුණ පරපුරේ තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය සහ ඔවුන්ගේ ලිංගිකව එක්වීමට ඇති අයිතිය යන දෙකම බාධාකරන බවට ඇමරිකානු අධිකරණයෙන් පිලිඅරන් තියෙනවා. ඒත් ලංකාවෙ මේක අපි දිගටම කරගෙන යනවා.
කසාදයට පෙර ලිංගිකව හැසිරීමෙන් අනවශ්‍ය ගැබ්ගැනීම්, සමාජ රෝග, පසුතැවීම්, සිත්රිදීම්, මානසික ආතතිය, ලැජ්ජාව ආදී කාරණාවලට මුහුණ දෙන්න පුළුවන්. හැබැයි මේ තත්වය මොනොගමික කසාදය තුල නොපවතින ඕනම විෂම ලිංගික සම්බන්ධතාවයකට පොදුයි. කොන්ඩමයක් පැළඳීමෙන් ජීව විද්‍යාත්මක වශයෙන් සිදුවිය හැකි ආපදා සියල්ල මැනවින් කළමනාකරණය කරගන්න පුළුවන් අතර අනෙක් මානසික ආපදා ඇත්තෙන්ම ජීවිතය විඳින්න නම් අවශ්‍ය ඒවා වෙනවා.
තාමත් අපිට හොඳ උපත් පාලන ක්‍රමයක් නැතිවීමේ අවාසිය තියෙනවා. කොන්ඩමය හැරුනු කොට අන් සියලු උපත් පාලන ක්‍රම කාන්තාවන් ඉලක්ක කරගන්නවා. ඒ අයගෙ හෝ‍මෝන එක්ක සෙල්ලං කරනවා. බොහෝ විට සාර්ථක වුනත් මූඩ් ස්වින්ග්ස් සහ තරබාරු වීම් ආදී තත්වයන්ට මුහුණ දෙන්න සිදුවන කාන්තාවො ඉන්නවා. ඒ වගේම මෝනිං ආෆ්ටර් පිල් හෙවත් ලංකාවෙ නම් පොස්ටිනො කියල හඳුන්වන පෙති පාවිච්චිය ශීග්‍රයෙන් ඉහල යාමක් දකින්න තියෙනවා. ඒකෙ අදහස තරුණ පිරිස් නිතර මේ පෙති මත පවතින තත්වයක් ඇතිවෙලා කියන එක. ඉතාම හදිසි තත්වයක් යටතේ පාවිච්චි කරන්න නියමිත මේ පෙති නිතර පාවිච්චියෙන් නරක ප්‍රතිඵල ඇති කරනවා.
ලිංගික නිදහස ඇත්තටම විඳින්න තියෙන එකම මග කොන්ඩම් එකයි. ඒකෙන් නිරුවත් සතුට පිළිබඳ හැඟීම තරමක් අඩු කළත් දෙන්නාටම සමානව පසු ආපදාවලින් තොරව සතුටු වෙන්න පුළුවන්.
මේ හැරුනු විට කසාදයට පෙර ලිංගිකව හැසිරීමෙන් වැලකෙන අය ගැන කරපු පර්යේෂනවලදි ඒ අය වඩාත් පක්ෂපාතී, දිගුකාලීන සම්බන්ධතාවලට නැඹුරු, දික්කසාද වීම් අඩු අය බව පෙනී ගිහින් තියෙනවා. ඒත් මේ ගැන නැවත අභියෝග කළ පර්යේෂකයන් පෙන්වා දෙන්නෙ මේ දත්ත ඉතාම විකෘතිසහගත බවයි. ඒ වගේම කසාදයට පෙර ලිංගිකව හැසිරීමෙන් වලකින පිරිස එන්න එන්නම කුඩාවෙමින් යන අතර එවන් සුලු ප්‍රතිශතයකින් මෙවන් නිගමනවලට එළඹීම විද්‍යාත්මක නෑ කියල ඔවුන් පෙන්වා දෙනවා.
ඒ කොහොම වුනත් මේ කියන ප්‍රතිඵල පොසිටිව් ඒවා නම් නෙමෙයි. කසාදයෙහි දැඩිව එල්ලී සිටින, සියල්ල සඳහා අනෙකා මත පදනම් වෙන, දික්කසාදයක් දරාගැනීමේ ශක්තිමත් මානසිකත්වයෙන් තොර, දුර්වල පුද්ගල පෞර්ෂයන් නිර්මාණය වෙන බවක් තමයි එතන පේන්න තියෙන්නෙ. ඒ වගේම තමන්ගේ එකම ලිංගික අත්දැකීමෙන් තෘප්තිමත් වීමත්, එය කුමක් වුනත් බාරගෙන ඉදිරි ජීවිත කාලයම එලෙසම පැවතීමත් වඩා ළංවෙන්නෙ වහල්බවකට මිස ආදරයකට නෙමෙයි. එතනදි අපි තෝරාගැනීම කියන කාරණය අහිමි කරනවා.
සෙක්ස් කියන්නෙ ඉතාම හොඳ දෙයක්. සෙක්ස්වලින් ඩෝපමින්, ඔක්සිටොසීන් ආදී රසායනයන් මුදාහරිමින් අපිව සතුටට, සැනසිල්ලට පත් කරන අතර අපේ අන්තර්පුද්ගල සම්බන්ධතා වැඩිදියුණු කරනවා. අපිව නිරෝගී කරනවා. අපි ෆේස්බුක් වගේ කලාපයකට ආවම දකින්න තියෙන දේශපාලනය, වාද විවාද, අපහාස, අවලාද, සෙල්ෆි සටන් බොහොමයක් ලිංගික අතෘප්තිමත්භාවයේ ප්‍රතිඵල. හැබැයි ජීවිතේ අනිත් හැමදෙයක්ම වගේ සෙක්ස් වලින් මේ හොඳ ප්‍රතිඵල අත්පත් කරගන්න නම් ඒක අර්ථවත් සම්බන්ධයක් වෙන්න ඕන. නැත්නම් හිස්කමක්, මානසිකව බිඳවැටීමක් විතරක් ඉතුරු වෙන්න පුළුවන්. සෙක්ස් කියන්නෙ ආධ්‍යාත්මිකව, මානුෂිකව පිරුණු අත්දැකීමක් වෙන්න ඕන.
එහෙම නැතුව අපි දකින දකින අය එක්ක සෙක්ස් කරනවා නම් ඒකට අපි කියනවා ජන්ක්-සෙක්ස් කියල. හරියට ජන්ක් ෆුඩ් වගේම ඒකෙන් අපිට නරක ප්‍රතිඵල අත්කරලා දෙන්න පුළුවන්. ඒක හුදු ඇබ්බැහියක්, නොනවතින් පරිභෝජනයක් විතරයි. ඒ සතුට හරියටම අපි මතට ඇබ්බැහි වීමක් වගේ. මොහොතක තෘප්තිය සහ නතර නොවන හඹායාමක්. ඒ වෙනුවට සෙක්ස් කියන්නෙ අපි සවිඥානකව යෙදෙන සිරුරෙන් සහ මනසින් විඳින අත්දැකීමක් බවට පත් කරගන්න ඕන. ඒක අපිව පොහොසත් කරන දෙයක් වෙන්න ඕන. නිරෝගී ලිංගික ඇසුරක් කියන්නෙ ඒකට.
ලිංගික අධ්‍යාපනය කියන්නෙ එවන් නිරෝගී ලිංගික ඇසුරකට අවශ්‍ය දැනුම ලබාදෙන එකටයි. නැතුව රෝගී සමාජයක් පවත්වාගෙන යන එකට නෙමෙයි.
